4.

Aria POV
‘Voila, je bent klaar om naar huis te gaan.’ zeg ik glimlachend als ik de laatste controle van zijn stembanden uitgevoerd heb. Ergens vind ik het wel jammer, hij was echt lief. Tijdens de 9 dagen dat hier was, heb ik er echt van genoten. Hij is het soort persoon waarnaar je blijft luisteren, met wie je kan blijven praten zonder het beu te worden. ‘Bedankt.’ Bill glimlacht zijn schattige lach weer en ik kan het niet laten hem lief aan te kijken. ‘Ik doe ook maar gewoon mijn werk hoor.’ zeg ik terwijl ik mijn professionele houding probeer terug te vinden. ‘Ja oké, maar niet elke dokter komt na haar uren nog praten met haar patiënten, toch?’ Ik glimlach en haal mijn schouders op. Het is inderdaad niet normaal dat een stagiaire elke avond na haar werk nog bij een patiënt op de kamer gaat, maar toch deed ik het. Bij Bill voel ik een soort warmte, een gevoel dat voor mij tot nog toe onbekend was. Hij kon honderduit praten over vanalles en nog wat en toch niets zeggen, hij kon zwijgen en je aankijken waardoor je het gevoel hebt dat hij recht door je ziel kan kijken. ‘Wat zou je ervan zeggen als we verder praten bij een etentje?’ vraagt Bill hoopvol. Heel even glimlach ik maar deze glimlach verdwijnt al snel. Ik kan niet met hem uitgaan, hij is een patiënt en ik ben de dokter. ‘Het spijt me, ik kan niet met je gaan uit eten.’ zeg ik zacht. Ik zou echt graag willen, maar ik kan mijn stage niet riskeren voor hem, hoe leuk hij ook is. ‘Sorry als je vriendje het niet wilt ofzo, ik bedoelde het goed.’ hoor ik Bill mompelen. ‘Vriendje?’ vraag ik verbaasd. ‘Dit gaat helemaal niet over mijn vriendje, die ik niet heb.’ zeg ik met een glimlach. ‘Het is gewoon dat ik het niet mag omwille van de regels van het ziekenhuis. Ik mag geen contact houden met een patiënt als het niet is om medische redenen.’ leg ik droevig uit. ‘Maar ik mag naar huis, dan ben ik je patiënt toch niet meer?’ Weer klinkt Bill zijn stem hoopvol, hoop die ik weer moet afnemen. ‘Je bent en blijft mijn patiënt, of je nu in dit bed ligt of ergens aan de andere kant van de wereld zit op te treden.’ Ik zucht, van alle jongens voel ik mij het meest op mijn gemak bij een wereldberoemde patiënt. Bill maakt een ‘o’ geluidje en staat op. ‘Toch bedankt voor alles.’ Voor ik het weet geef ik hem een knuffel en glimlach als ik zijn geur opsnuif.