Hoofdstuk 14

Na lang twijfelen geeft hij toe. Hij blijft en zal mijn moeder helpen alles te verwerken. "Waarom kan jij haar niet helpen? Tot zover ik op de hoogte ben is dit wel je job." vraagt hij voorzichtig. "Chris, ik moet het zelf nog een plaats geven, hoe verwacht je dan dat ik mijn moeder kan helpen." Begrijpend knikt hij. "Je hebt me gevraagd om er voor je moeder te zijn, maar weet dat ik er ook voor jou ben. Je mag me dan niet zo graag hebben, maar ik wil er wel voor je zijn... Tenminste als je me die kans geeft." Ik knik en kan het niet laten om hem te knuffelen. "Ik wildst moment eigenlijk niet onderbreken, maar misschien is het een goed idee als ik naar je moeder ga." zegt hij na enkel minuten. "Haast je maar."glimlach ik en laat hem meteen gaan.

Ik trek me terug in mijn kamer zodat Chris en mijn moeder eventjes alleen kunnen zijn en besluit om eens te bellen met Ilona. Het lijkt weer een eeuwigheid geleden dat ik nog met haar gepraat heb. Ze vertelt me wat ze de laatste tijd allemaal gedaan heeft zoals uitstappen met haar vriendje en hoe het gaat met haar familie. Ik vertel haar over mama en Chris en gedeeltelijk over Jack. Ik kan zelfs haar niet alles vertellen, want er bestaat nog steeds zoiets als beroepsgeheim. "Jullie hebben elkaar gezien op het kerkhof, dan heeft het niets met je beroep te maken dus kan je het me toch vertellen." probeert ze. "Sorry Ilona, maar ik kan er niks over kwijt. Het was vertrouwelijk. Vergeet niet dat ik voor hem dokter Jamie ben, geen vriendin." leg ik haar uit. "Ik snap nog steeds niet dat je het niet vertelt. Ik ben een vriendin, ik ga het heus niet doorvertellen." antwoordt ze. "Dat weet ik wel en ik vertrouw je ook, maar ik kan het gewoon niet maken, Ilona, het spijt me echt." verontschuldig ik me. "Het geeft niet. Ik snap het wel, ik vind het gewoon balen dat jij weet wat er bij DE Jack Barakat gebeurt." Eigenlijk begin ik me wel schuldig te voelen. Ik vertel haar dat er wat gebeurt in Jack's leven maar ik vertel niets meer dan dat. "Als je hier bent, dan sluiten we ons af van de wereld en dan praten we bij tot de vroeg uurtjes. Wat denk je?" probeer ik het toch een beetje goed te praten. "Sounds like a plan." hoor ik haar glimlachen.
Na een heel lang telefoongesprek ga ik beneden eens kijken hoe Chris en mama het er van afbrengen. Mama ligt rustig te slapen in Chris zijn armen. Als hij me opmerkt glimlacht hij eens en steekt zijn duim eens omhoog. Opgewekt glimlach ik ook eens en ga met een gerust hart slapen.