[Chapter 15] Believe me, Rose.

'Wait a sec', reageer ik snel. Ik ren naar binnen en pak mijn natte handdoek. Wanneer ik die om mij heen heb geslagen, loop ik pas weer terug naar Liam.
'Are you ashamed of your body?' vraagt hij. Zijn ogen staan begripvol, alsof ze me willen vertellen dat dat niet nodig is.
'No', reageer ik, waarbij ik er in stilte achteraan voeg; 'but I am, when I'm not certain if you are the real liam'
Hij houdt zijn hoofd iets schuiner waardoor er een twinkeling in zijn ogen ontstaat. Licht verbaasd merk ik op dat zijn groenbruine ogen, vandaag meer blauwgroen zijn.
'So are you going to invite me in?' vraagt hij met een schuine glimlach.
'Oh yes, off course, sorry, come in', stamel ik terwijl ik opzij stap.
Hij loopt langs mij heen waarbij hij even zijn hand langs mijn blote arm laat gaan. Ik loop achter hem naar binnen, maar als ik de blik in zijn ogen zie, besluit ik maar eerst om te kleden.
Twijfelend sta ik voor de spiegel. Zal ik hem met de brief confronteren?

'What's this for sick joke?' brengt Liam verbaasd uit wanneer ik terug ben gekomen. Hij heeft zelf de brief al gevonden..
'Yeah, tell me', zeg ik scherp. Ik sla mijn armen over elkaar heen en laat mijn kin licht de lucht in gaan.
Hij kijkt me even niet begrijpend aan, daarna worden zijn ogen groot en daarna klein.
'You think I am not the real one?' vraagt hij met een achterdochtige ondertoon.
'Well, it's a bit weird, don't you think? You were already nothing like I've expected', beken ik maar eerlijk.
Hij kijkt me met een gekwetste uitdrukking aan, maar iets zegt me dat dat niet helemaal waar is. Hij loopt naar me toe en pakt een van mijn handen vast. Zijn vrije hand laat hij eerst even langs mijn wang glijden, voordat hij die ook met mijn vingers verstrengelt.
'I would never do something like that. I would never confuse you or hurt you like that. This is just some sick joke from one of my friends, I guess', fluistert hij.
Zijn blik doorboort de mijne en ondanks dat zijn woorden wel degelijk impact hebben, geloof ik hem nog steeds niet helemaal.
'Please, Rose, believe me', smeekt hij me.
Ik wend mijn blik af en laat zijn handen los. Ik weet het niet. Mijn hart wil hem geloven, maar mijn hoofd zegt dat niet te doen.
Hij legt een van zijn vingers losjes onder mijn kin, zodat hij mijn hoofd terug naar hem kan toedraaien. Zijn ogen glijden even over mijn lippen, over mijn neus, naar mijn bruine ogen.
'Believe me, Rose', fluistert hij zacht.
Ik wil mijn blik afwenden, maar het lukt niet. Zijn blauwgroene ogen lijken net zeeën die schitteren in de zon. Zijn blik krijgt een vastberaden uitdrukking. Hij buigt zijn hoofd voorzichtig en langzaam naar mij toe. Ik sluit mijn ogen en laat mezelf meeslepen in het moment. Zijn zachte lippen die de mijne raken, zijn handen die zachtjes over mijn arm strelen. Zijn lippen, zo zacht, zo zacht.
Wanneer zijn lippen de mijne raakte, besefte ik twee dingen. Mijn hart wist 100% zeker dat dit is wat ik wilde; zijn lippen op de mijne. Mijn hoofd daarentegen wist 100% zeker dat dit niet de jongen van de brieven kon zijn..


[Reactie+Kudo? Thankyou!]