TRAUMA

“Voor de treffende gelijkenis zou ik je een voldoende moeren geven, maar omdat jij het bent Potter… alweer een -6.” Harry, die net het portret van Marcel Lubbermans had ingeleverd, was zeer verontwaardigd dat hij geen tien voor zijn drie streepjes op een papiertje had gekregen. Het was immers een zeer geslaagd evenbeeld van Marcel.
Harry kreeg zijn blaadje terug, en Sneep stempelde zowel op zijn blaadje als op zijn voorhoofd een grote -6 in rode inkt. “Deze stempel is toch geen miskoop geweest, ik denk dat ik hem voor jou reserveer.” Sneep liep met een zelfvoldane glimlach (die je niet zo snel bij hem ziet) terug naar zijn bureau.
Toen Sneep het eerste woord zij viel er al iemand in coma. Van de dertig leerlingen zaten, of lagen er nog maar dertien. De rest was namelijk naar ballet.
Harry had ondertussen zo`n hekel aan Sneep dat hij het hem niet gunde om de saaiste leraar ever te worden. Daarom probeerde hij zich zelf wakker te houden, door zich met hele andere zaak bezig te houden,: De Sleutel.
Harry was er van overtuigd dat hij in het kantoor van Pepermuntes nog wel wat goede aanwijzingen zouden liggen, of beter nog misschien lag de sleutel er wel gewoon. Pepermuntes was immers een slimme man dus die moest echt wel een aanwijzing hebben. En omdat iedereen naar de sleutel zocht zou hij dat vast ook wel doen.
Het was inmiddels al half 1 s `nachts toen Harry nog in de leerlingen kamer zat. Lelijke Ron was zoals altijd dom en irritant aan het doen. Hermelien daar in tegen was aan het doen alsof ze slim was. (veel verschil zag je dus niet.) Harry vond dat hij ondertussen wel lang genoeg naar die twee lelijkerds had zitten kijken, en liep dus da leerlingenkamer uit.
Hij was nog geen halve gang verder of hij hoorde Ron en Hermelien hysterisch achter hem gillen,: “Harry wacht op ons!!!” Harry, die absoluut geen zin had om op die twee lelijkerds te wachten, liep stug de hoek om. Daar zag hij zo iets afschrikwekkends dat hij bijna met zijn teddybeer onder zijn bed wilde gaan zitten.
In het donker zag Harry een glow in the dark pyjama met een ‘I hate Potter’ opdruk. Hij vond het mar een raar idee dat iemand hem kon haten, daar was hij simpelweg te knap voor.
Toen hij zag wie de pyjama droeg verbaasde het hem iets minder. Harry wist dat sneep hem niet echt aardig vond, maar dat hij hem hate was weer iets te veel van het goede.
Het was wel duidelijk dat Sneep slaapwandelde, en mompelde. “Mag mompel mompel niet vertellen mompel mompel waar sleutel is.” Harry had nu zijn aandacht volledig op sneep gericht. Hij moest alleen nog even bedenken hoe hij die informatie allemaal uit hem kon krijgen.