* Hoofdstuk 15

Op het balkon voor ons, komt President Snow tevoorschijn. Hij begint meteen aan zijn ellenlange speech over hoe de Hongerspelen tot stand zijn gekomen en dat wij vereerd mogen zijn dat wij uitverkoren zijn om dit jaar tegen elkaar mogen strijden. Plots begint hij over de Kwartkwelling. Iets wat meerdere van ons vergeten zijn, te zien aan de reacties van sommige tributen. Ook ik heb er helemaal niet gedacht en terwijl president Snow verder aan het praten, ben ik in gedachten verzonken. De Kwartskwelling komen om de vijfentwintig jaar en er wordt elke Kwartskwelling iets toegevoegd. Terwijl ik aan het piekeren ben over de eventuele extra’s die deze spelen met zich mee kunnen brengen, kijk ik naar links, waar de wagen van District 11 staat. Meteen vangen mijn ogen de ogen van Daz op. Ik kijk verdrietig naar hem en zo te zien heeft hij het er ook niet makkelijk mee. “Het komt goed.” Hij zegt het niet hardop maar ik lees zijn lippen. “Je bent te naïef als je denkt dat het echt zo is.” fluister ik terug. Een glimlach siert zijn lippen. De glimlach die ik al zeker zes jaar heb gezien. Week in week uit. De glimlach waarbij zijn ogen schijnen en hij kuiltjes in zijn wangen krijgt. De glimlach waar ik zo van hou. Het maakt me week vanbinnen. Een relatie is er geweest tussen ons maar hield niet stand. Desondanks zijn we elkaars beste vrienden al lijkt het soms of ik nog iets voor hem voel. Het gevoel in mij komt niet alleen daardoor maar ook doordat ik besef dat in ieder geval één van ons twee deze spelen niet zullen halen. Het geintje dat Katniss en Peeta de vorige keer uithaalde, zal dit keer niet werken, iedereen heeft het dan door. Ik wil dit niet. Ik kan net zo goed van het dak afspringen als we in onze verblijfplaats zijn. “Wat de extra’s zullen zijn dit jaar, is nog strikt geheim maar jullie komen daar tijdens de spelen achter.” Ik wordt wakker geschud uit mijn gedachten en laat Daz’ blik los. “Happy Hunger Games and may the odds be ever in your favour.” Worden ze er nooit eens ziek van om dat telkens weer te zeggen. Het lijkt mij saai worden. Nog voordat ik president Snow uitgebreid kan observeren, beginnen de wagens weer te rijden, terug de loods in. Waar Cinna, Effie, Peeta en Katniss al op ons aan het wachten zijn. Nog voordat mijn voet de grond raakt, zie ik Daz naar me toe lopen. Eenmaal op de grond ren ik naar hem toe. Effie en Peeta wilde nog een gesprek met me aangaan maar ik negeer het en stort me in Daz’ armen. Met mijn gezicht verscholen in zijn nek, begin ik te huilen. Hij houdt me stevig beet en streelt met één hand mijn haar terwijl hij tegen mijn slaap mompelt. “Je mag niet in elkaar storten. Ze moeten je niet zo zien.” “Het boeit me allemaal niet meer. Ze moeten zien zoals ik ben. Ik wil dit niet Daz, ik wil niet moorden om in leven te blijven.” “Je moet Silly. Jij hebt ten minste nog een kans, ik niet. Doe het voor mij.” Ik droog mijn tranen en kijk hem aan. “Hoe bedoel je: ik heb geen kans?” “Laat maar. Waar het om gaat is dat jij je sterk moet houden. Voor mij.” Ik wordt geroepen. “Beloof je het?” Daz kijkt me hoopvol aan. Ik sla mijn ogen neer. “Ik beloof het.” Ik geef hem een kus op zijn wang, draai me om en loop naar het team. Halverwege kijk ik nog even om naar mijn beste vriend. Hij kijkt afwezig terug. Als ik weer voor me kijk, komt er maar één vraag in me op: heeft hij het al opgegeven?