Saltare Talarium! Deel 3

Ik leefde een tijd op straat. Elke middag trok ik mijn spitzen en tutu aan om vervolgens op straat te gaan dansen. Mensen konden geld neerleggen in een daarvoor bestemde potje dat voor me stond. Vaak kreeg ik applaus wanneer ik klaar was met dansen. Al met al bracht het elke dag ongeveer vijf dollar op, waar ik weer een klein beetje eten van kon kopen.
Mijn nachten bracht ik door in een opvanghuis voor daklozen. Je sliep met stuk of twintig man op een kamer, op een krakkemikkig bed. Maar ik mocht niet klagen: had ik dat niet gevonden, dan moest ik waarschijnlijk ergens op een bankje in een park slapen. En dat zou al helemaal niet fijn zijn geweest.
Ik was wel blij met het opvanghuis. Het enige nadeel van winters is, dat je buiten in de kou rond moet zwerven. En in de sneeuw dansen levert ook niet veel op. Gelukkig heb ik geen winter meegemaakt toen ik dakloos was. Ik kwam in Amerika toen het lente was. In de zomer, tegen de herfst aan, veranderden mijn leefomstandigheden compleet.
"Ik ben nodig toe aan nieuwe spitzen." klaag ik weer tegen Lucia die instemmend knikte. Ze was een van mijn vriendinnen geworden. We waren veel samen overdag en ‘s avonds sliepen we op dezelfde kamer. Mijn spitzen waren helemaal afgesleten, maar geld voor nieuwe had ik niet. Minstens één keer per dag klaagden we allebei wel over het te kort aan geld.
Hoewel we anders altijd samen rondhingen, moest zij vandaag ergens heen. Ik had nog voorgesteld om met haar mee te gaan. Ze had bijna nee tegen me geschreeuwd. Ik schrok ervan, maar ik besefte dat ze misschien ook wel wat privacy wilde hebben.
Ik liep naar het stukje plein. Het stukje plein waar ik altijd mijn dans uitvoerde. Voordat ik mijn spitzen aandeed en om te gaan dansen deed ik de gebruikelijke warming-up. Vandaag was anders, normaal trok ik met de warming-up geen mensen. Maar vandaag stond er een klein groepje, ik denk ongeveer vijf of zes mensen, naar me te kijken. Het leek bijna of ze me aan het beoordelen waren.
Ik begon me ongemakkelijk te voelen. Ik probeerde me te concentreren op mijn spitzen, of ik ze wel goed aandeed. Toen ik ze aanhad, begon ik met dansen.
Alle ongemakkelijkheid stroomde weg en maakte plaats voor sierlijke bewegingen. Na een uur voelde ik mijn tenen. Ze begonnen pijn te doen. Ik besloot om even te pauzeren.
Ondertussen was er al een enorme groep mensen om me heen komen te staan. Toen ze zagen dat ik stopte, kreeg ik een enorm applaus. Ook Lucia had zich bij de groep gevoegd.
Ik liep naar haar toe. Ze trok me mee de groep uit. "Tess, kijk eens!" Ze hield me een pakketje voor. Het was keurig ingepakt. Gretig begon ik aan het papier te trekken. Ik kon mijn ogen niet geloven, het papier was inmiddels weggewaaid, anders had ik het misschien weer ingepakt. In mijn handen lagen gloednieuwe spitzen.
Ik liep op Lucia af, om haar een knuffel te geven. Voordat ik mijn armen om haar heen kon slaan, liep ze naar achteren en wenkte mij om haar te volgen. Verbaasd liep ik haar achterna.
"Tess, dit is Mevrouw Calbrese. Ze is directrice en geeft klassiek ballet op het Saltare Talarium" Met grote ogen keek ik Lucia aan. En fluisterde in haar oor: "Luc, wat doet ze hier?" Lucia lachte even voordat ze me antwoord gaf.
"Ze komt kijken hoe goed je bent." Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen terwijl Mevrouw Calbrese me glimlachend aankeek.
"Tess, we zouden jou graag in ons dansgezelschap willen hebben, jij kan uitgroeien tot iets groots. Maar alleen als je de juiste zorg en danslessen krijgt, en die kunnen wij je bieden."
"Ik bij jullie gezelschap? Maar Saltare Talarium is het beste dansgezelschap van de wereld. Ik ben lang zo goed niet!"
"Geloof me Tess, dat ben je wel. Nou ga je met ons mee? Dan kunnen we je inschrijf -formulier invullen."
Verbaasd en dromend liep ik met Mevrouw Calbrese mee. Ze is een aardige, maar strenge vrouw. Ik werd meteen opgenomen in de groep. Behalve door paar meisjes. Mevrouw Calbrese vertelde me, dat zij nu niet meer de enigen waren die hartstikke goed zijn in ballet en daar konden ze niet zo goed mee omgaan.

Het is voornamelijk een ballet dansgezelschap. Er zijn twee groepen: Klassiek en Modern. Natuurlijk had ik me ingeschreven voor Klassiek en voel ik me daar helemaal op mijn plek.
Maar nu zijn we bezig we een opdracht: Klassiek en Modern moeten samen een choreografie bedenken en uitvoeren.
Het is daar dat ik Damion heb ontmoet. Hij is mijn danspartner, en hij heeft mooie kastanje bruine ogen. Alles wat hij doet is speciaal en ik mag straks weer met hem dansen. Maar dan moeten we wel opschieten, willen we op tijd komen.

The End