05. I c-can't d-d-dance.

Taylor p.o.v.
Het gezicht van het meisje met de blonde krullen bleef maar door mijn hoofd spoken. Als ik het goed had gehoord had ze zichzelf net voorgesteld als Dawn. Maar waarom moest ze nou weglopen? Waarom vroeg ze me niet mee?
Ik speurde de dansvloer af naar de goudblonde krullen, maar ik zag haar niet.
"Tay, wie zoek je?" vroeg Eric.
"Daw.." floepte ik eruit, "Daw.. Danielle."
"Waarom zoek je je ex?"
Stik. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Een paar jaar geleden had ik hier, in deze discotheek, een meisje ontmoet. Van het een kwam het ander, en uiteindelijk zijn we een paar maanden samen geweest.
"Nee, ik dacht, misschien wel leuk om haar weer eens te zien, of zo.." blufte ik. Gelukkig ging Eric er niet verder op in, en ik zocht weer verder.
Ineens zag ik haar. Ze haalde haar hand door haar haar, en in slowmotion - net zoals in een film, hoe cliché - viel het weer terug.
Ze gaf haar zus, tenminste, ik geloof dat het haar zus was, een zoen op haar wang en liep zoekend naar ons toe.
Mijn hart maakte een salto van geluk toen ze vroeg of we mee wilde dansen.
Ik sprong van mijn stoel en wilde haar achterna lopen, maar toen realiseerde ik me dat ik absoluut niet kon dansen.
Als bevroren bleef ik staan. Dawn merkte het en draaide zich verbaasd om. Ze wachtte tot iedereen weg was, en zei met haar fluwelen stem: "Durf je soms niet?" Ze lachte er een scheve glimlach achteraan, en ik smolt.
Toen brak het zweet me uit. "Ik k-kan niet d-d-dansen."
Dawn pakte mijn hand. Even was ik licht in shock van ons lichaamscontact.
"Kom, je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik leer het je."
En we liepen samen de dansvloer op.