Saltare Talarium! Deel 2

Het ging niet goed tussen mijn ouders, constant hadden ze ruzie, die telkens eindigde in een vechtpartij. Altijd zat ik doodsbenauwd, helemaal onder de dekens, weggedoken, om maar niks te hoeven horen. Altijd na een ruzie kwam mijn moeder naar boven om te zeggen dat het haar speet. Na een paar honderd keer had ik er de pest over in. Wanneer ze dan naar boven kwam deed ik net alsof ik sliep. Tot die ene nacht. Met pijn in mijn hart verliet ik mijn ouders.
Beneden knalde er een deur dicht. Ik zat ondergedoken onder mijn dekens, voor mijn gevoel nog steeds de veiligste plek tegen het kwaad. Mijn ouders schreeuwden weer tegen elkaar. Een luide gil verliet mijn moeders mond.
Ik stapte uit bed, op zoek naar mijn schooltas. Knipte het licht aan, ritste de schooltas open en keek om me heen wat ik allemaal mee zou kunnen nemen. Ik trok mijn kledingkast open, en pakte een paar shirts, broeken en ondergoed eruit. Ik schoof de lade open waar mijn balletspullen in lagen. Samen met de rest deed ik het in mijn schooltas. Ik pakte nog mijn iPod en gooide het sieradendoosje -waar alle sieraden die ik van vrienden had gekregen in zaten- in mijn schooltas, ritste hem weer dicht en schoof de tas aan de kant.
Ik sloop naar beneden, pakte mijn schoenen en mijn jas. Ondertussen schreef ik een klein briefje voor mijn ouders.

Lieve mama en papa.

Ik ga hier weg,
Ik kan jullie geruzie niet meer aan.
Meestal hebben jullie ruzie om mij,
Dus als ik weg ben, hoeven jullie geen
ruzie meer te maken.
En kunnen jullie samen gelukkig leven.

Xxx Tess.

Ps. Maak je geen zorgen, misschien zien
jullie mij eens op tv.
Tenminste als ik beroemd word.

Op mijn kamer deed ik mijn jas en schoenen aan. Zette het raam wijd open en keek naar beneden. Zo hoog was het niet. Ik gooide mijn schooltas naar beneden. Die kwam met een doffe klap op de natte grond. Daarna liet ik mezelf naar beneden zakken. Toen ik grond onder de toppen van mijn tenen voelde, liet ik los.
Ik was buiten. Toen zag ik door het raam, mijn moeder naar boven gaan."Shit! Ik moet hier weg", zei ik zachtjes in mezelf. Ik raapte mijn schooltas op, die zwaarder was dan ik had verwacht, slingerde hem over mijn schouder en begon te lopen.

Natuurlijk maakten mijn ouders zich zorgen. Zelfs in Duitsland en Frankrijk werd naar mij gezocht. Maar ik was spoorloos verdwenen. Naar Amerika. Alleen met mezelf kwam ik daar aan. Welke kant ik op moest, wist ik niet.