Schrijfwedstrijd Russia || opdracht 1

‘Jesse is een meisje. Jesse is een meisje!’ De woorden schalden, zoals iedere andere dag, over het schoolplein. Alleen maar, omdat ik anders was. Omdat ik me anders gedroeg en er anders uitzag. Ik was niet zoals iedereen, maar ik was apart. Al tijden werd ik gepest, want volgens hen was ik een meisje, omdat ik halflang haar had en niet van voetbal hield. Alle andere jongens deden dit wel. Soms voelde ik me ook een meisje. Ik had er vaak over na gedacht en uiteindelijk besloten om een operatie te ondergaan. Dit had ik nog niemand verteld. Ze zouden het toch niet begrijpen, ze zouden niet begrijpen dat ik in het verkeerde lichaam was geboren en me daarom soms als een meid gedroeg. Toch zou het al snel zijn. Het kwam steeds dichterbij en ik zou het ze toch moeten vertellen, maar ik zag er erg tegenop. Over 5 dagen was de operatie, dus besloot ik al mijn moed bijeen te rapen en het vandaag aan mijn klas te vertellen. Plotseling schrok ik op uit mijn gedachten toen de bel ging. Bang strompelde ik zo langzaam mogelijk richting de deur en probeerde zo lang mogelijk te rekken, voordat ik het lokaal in zou moeten gaan. Mijn moeder had vorige week al naar school gebeld dat ik het zou vertellen, dus ik hoefde het alleen maar tegen de leraar te zeggen en ik mocht het vertellen. Waarom moesten we nou net het eerste uur mentoruur hebben? Nu moest ik het meteen vertellen tijdens het eerste uur, wat op zich best fijn was aangezien ik er dan snel vanaf zou zijn. ‘Meneer, kan ik het zo vertellen?’ vraag ik met een rood hoofd van schaamte. ‘Ja, natuurlijk. Ik vraag je zo wel voor de klas,’ antwoord meneer de Vries. Zenuwachtig ga ik op mijn stoel zitten. In de klas zit ik alleen, want er was niemand die graag naast me wilde zitten. Op zich had ik er geen problemen mee, want nu konden ze me ook niet pesten.

Nadat meneer de Vries het een en ander had verteld, riep hij me voor de klas. Het was zover ik moest aan mijn klasgenoten vertellen, wat er al die tijd in me gespeeld had. Ik moest ze vertellen dat ik geopereerd zou worden en zou veranderen naar het andere geslacht. Trillend op mijn benen stond ik vooraan in de klas en stotterend begon ik te praten: ‘Jullie pesten me al een tijdje, dat ik op een meisje lijk en dat ik me als een meisje gedraag. Hieraan erger ik me soms verschrikkelijk. Toch weet ik dat jullie ergens gelijk hebben. Soms gedraag ik me ook als een meisje en zie ik eruit als een meisje. Dit alles komt doordat ik ook eigenlijk een meisje wil zijn. Ik heb het gender identiteitstoornis, dit wil zeggen dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren. Zo ben ik als jongen geboren, terwijl ik me eigenlijk een meisje voel. Binnenkort zal ik hiervoor dus een geslachtsoperatie ondergaan, waardoor ik wel in het goede lichaam terechtkom.’ Als ik uitgesproken ben, blijft de hele klas nog een tijdje stil. Blijkbaar heeft mijn verhaal indruk op ze gemaakt, want de rest van het lesuur. Zelfs de rest van de hele dag wordt ik niet meer gepest. Niemand die een vervelende opmerking maakte. Zelfs de rest van die week tot aan de dag van de operatie werd ik niet meer gepest. Ze gingen ook niet veel met me om, maar ik was al blij dat die gemene opmerkingen achterwege bleven.
Vandaag was dan de dag van de operatie. Een hoop zenuwen gierden door mijn lijf, maar ik was zeker van mijn beslissing en wilde niet meer terug. Vanaf vandaag zou ik geen jongen meer zijn, maar een meisje en ik zou er trots op zijn. Trillend wachtte ik in de wachtkamer totdat ik opgehaald werd door een dokter. Als je moest wachten, duurden zulke momenten altijd veel te lang. Toch werd ik na een kwartier eindelijk opgehaald. Ik werd klaargemaakt en werd vervolgens naar de operatiekamer gebracht. Een dokter kwam met een verdoving aanlopen en hij vertelde me dat ik zo weg zou zijn.

Met een waas voor mijn ogen ontwaakte ik uit mijn narcose. Wat deed ik hier? Er stond een man naast mijn bed. Het was een dokter. Plotseling herinnerde ik me dat ik een operatie had gehad. Ik was geen jongen meer, maar vanaf nu was ik een meisje. Nooit meer zou ik gepest worden, want vanaf nu had ik mijn jongensleven ingeruild voor dat van een meisje. Op het bed werd ik naar een andere kamer gebracht, waar ik nog een nacht moest blijven, voordat ik naar huis mocht. Door de operatie was ik wel erg vermoeid en al snel viel ik in een diepe slaap.
De volgende dag nam mijn moeder me weer mee naar huis. In mijn slaapkamer stonden nog een paar auto’s en er lag een voetbal op de grond. Dit waren de enige dingen die er op duidden dat ik ook een bestaan had geleid als een jongen. Nu was ik geen jongen meer, maar een meisje en ik was er trots op. Samen met mijn moeder deed ik alle dingen weg, die nog lieten zien dat ik een jongen was geweest. Ook had mijn moeder me verplaatst naar een andere school, waar ik de volgende dag meteen heen mocht om kennis te maken. Ergens zag ik daar heel erg tegen op. Misschien zagen ze dat ik een jongen was geweest en zou het pesten meteen weer beginnen. Toch ging ik hier niet vanuit. Op mijn oude school dachten ze dat ik een meisje was? Dan hier ook, zeker na de operatie die ik was ondergaan.
Vroeg stond ik op, die volgende ochtend. Mezelf verheugend op de nieuwe school, maar tegelijk keek ik er tegenop. Het was een gemengd gevoel. In de auto werd ik door mijn moeder naar de school gebracht. Het zag er erg groot uit, maar zelfverzekerd stapte ik de school binnen. Op mijn rooster keek ik waar ik moest zijn en ik liep in de richting van het aangegeven lokaal. Een man van een jaar of 40 verwelkomde me en vroeg me iets te vertellen aan de klas. ‘Ik ben nieuw hier,’ begon ik mijn verhaal, ‘en mijn naam is Jessica, aangenaam.’