Saltare Talarium! Deel 1

Langzaam werd ik wakker uit mijn rusteloze slaap. Ik open mijn ogen, knipper even en kijk dan recht in de kastanjebruine ogen van hem. Hij streelt door mijn haar, ik blijf liggen, verroer me niet. Er komt een glimlach op mijn gezicht. Hij maakt ook geen haast om op te staan. Ik weet dat hij speciaal is. Met alles wat hij doet.
Ik wil mijn armen uitstrekken, maar het lukt niet. Licht begin ik in paniek te raken. En het enige wat hij zegt is ‘shh’, het kalmeert mij een beetje. Hij blijft mijn haren strelen. Er valt een grote lange stilte. ‘Je beweegt veel in je slaap, je probeerde me half te vermoorden. Ik merkte dat je rustiger werd toen ik een pluk haar uit je gezicht haalde. Dus bleef ik je haar strelen en ben daar niet mee gestopt.’ Ik kijk even van hem weg. Beschaamd. Ik wist dat ik veel bewoog in mijn slaap, maar hem half vermoorden? Een traan verlaat mijn oog. Met zijn andere hand veegt hij de traan voorzichtig weg.
Ik kijk op mijn wekker. Half 9.
Over een half uur moeten we weer terug naar het dansgezelschap. Het dansgezelschap is niet het aller-fijnste plekje wat er bestaat, maar het komt in de buurt. Het voelt geweldig om helemaal op te gaan in de muziek. Maar de concurrentie is enorm.

Als klein kind wilde ik altijd al een klassiek balletdanseres worden.
"Mama, mama!" Lachend komt mijn moeder op me aflopen. "Mama, mag ik op ballet?" "Nee." “Waarom niet mama?” "Kun je tien minuten op je tenen lopen?" heftig knikte ik van ja. Wierp mezelf op de puntjes van mijn tenen en begon rond te lopen. Mijn moeder lachte. Tien minuten hield ik het vol, steeds op de klok kijkend hoelang ik nog op mijn tenen moest lopen. "Mama, mama! Ik heb het gehaald" Mijn vader tilde me in de lucht. En fluisterde in mijn oor "Ga je mee? Dan gaan we zoeken naar een balletvereniging hier in de buurt. Maar niks tegen je moeder zeggen. Beloof je dat?’ Met een grote glimlach op mijn gezicht knikte ik ja.
Het was een van mijn fijnste herinneringen aan mijn ouders. Zonder enige problemen. Alles liep nog perfect, ik had het perfecte leventje.

De druk van presteren of iets goed doen, daar maakte ik me geen zorgen om. Ik zag wel hoe het kwam. Maar alles veranderde toen ik naar het voortgezet onderwijs ging. Geen enkel cijfer was goed genoeg voor mijn ouders, ik kreeg het gevoel dat alles wat ik deed fout was.
"Je kunt ook nooit iets goeds doen! Je doet hier niks thuis! Het enige wat je doet is ballet, ballet en nog eens ballet!" Schreeuwend stond mijn moeder tegenover me. Ik keek haar bang aan, bang voor wat er zou gebeuren. Ze sleurde me aan mijn bovenarm mee. En klapte me tegen de spiegels in mijn eigen oefenruimte aan. Die barstten door het gewicht van mijn lichaam, ze liet me daar liggen. Na een half uur, voor mijn gevoel een eeuw later, kwam ze terug. In elkaar gedoken lag ik nog steeds op dezelfde plek. Ik kreeg een schop in mijn maag, waardoor ik het uitkrijste van de pijn. "Nooit zul je iets bereiken in je leven, hoor je me? NOOIT!" Nadat mijn moeder weer was vertrokken, stond ik snikkend op. Ik liep naar de radio-installatie en drukte op ‘play’. De muziek galmde door de kleine ruimte. Stroomde door mijn lichaam. Ik liet mijn lichaam sierlijk bewegen op het ritme van de muziek. De pijn in mijn maag totaal negerend.