Mysterious hand, mysterious boy.

SOPHIE POV
“Waarom kom je dan niet gezellig bij me zitten?” Ik zette me in het midden van de cirkel met zon. Hij schudde zijn hoofd. “Ik heb het meer voor schaduw.” “Oh oké.” “Kom je niet bij me?” Hij trok een gespeelde pruillip. “Natuurlijk.” Ik zette me op handen en voeten en kroop zo naar Jasper toe. Toen nam hij me vast aan mijn middel en trok me op zijn schoot. “Je hebt koud,” fluisterde ik in zijn oor. Zijn handen hadden ijskoud, net zoals zijn kleren. En hij rook helemaal niet slecht. Ik draaide me om zodat ik in zijn ogen keek. Ze hadden een goudgele tint, vreemd. “Zit je goed zo?” grijnsde hij. Ik had me op zijn benen gezet en mijn handen in zijn nek gelegd. “Ja, zit het voor jou niet te lastig.” “Nou, niet echt. Maar kun je je even terug omdraaien?” Ik draaide me traag om. “Mag ik?” Hij legde zijn hand in mijn nek en legde mijn haar aan één kant en legde zijn hoofd op mijn rechterschouder. Hij blies in mijn nek terwijl ik even huiverde. “Te koud?” “Nee, ga maar door.” Ik voelde hem knikken, en hij duwde mij zacht tegen zich aan. “Mag ik je iets vragen?” vroeg ik hem. “Ja.” “Dat meisje waar je altijd bij was, waar is ze?” Ik hoorde hem diep zuchten en voelde ineens een vlaag wanhoop over me heen. Alsof iemand weg was en ik het gevoel had dat hij nooit meer terugkwam. “Ze ging weg hé? Waarom?” “Ze vond dat het tijd was dat ik alleen verder ging gaan, ik dacht dat ze de ware was. Echt waar.” Ik draaide me weer om zodat ik in zijn gezicht keek. Ik legde mijn armen in zijn nek, maar had nog steeds het pijnlijke gevoel. “Kan het dat ik voel wat jij nu voelt?” Ik wou eerlijk zijn, want deze jongen had volgens mij net iets moeilijk meegemaakt en het nog steeds zwaar. Ik merkte dat hij even stopte met ademen en dan weer kalmer werd. “Dan kun je heel goed gevoelens aanvoelen.” Zijn stem klonk schor en klankloos. “Maar nu over jou, hoe lang ben je hier al?” “Ik ben hier geboren.” “Oh, sorry, vind je het hier leuk of zou je liever verhuizen?” “Nou, dat verandert met de week.” “Wat wil je deze week?” “Blijven.” “Heb je broers of zussen?” “Eén broer van 12.” “Dus je bent de oudste?” Ik knikte. “Al 16 jaar.” Hij grinnikte. “Ik denk dat het tijd is om te gaan, kun je misschien even van mijn schoot gaan?” Ik knikte terug en kroop op handen en knieën terug naar de cirkel met zon. “Zal ik je op helpen?” Jasper zat al recht zonder dat ik het had gezien. “Oké,” Jasper stak zijn hand uit die even in de zon kwam. “Eh-“ Ik bleef met grote ogen staren naar het hand en greep het vast. “Dat klopt hier niet. Wat is dat? Je hand blinkt?!” Ik trok mezelf recht aan het hand. “Ik heb Rosalie haar pot make-up laten vallen.” “Yeah right, geloofwaardig.” “Laat het.” Ik knikte, veel anders zat er niet op. We wandelden weer terug naar school. “Ik ben voor een paar weken weg,” zei hij kalm. “Ik zie je dan misschien wel, ik ga bij familie. Wat tot rust komen.” Hij zuchtte en stapte in zijn auto. Toen liet hij mij alleen, op een parking, vol met vragen.