Abuse 1

Eva POV

Ik ademde snel, mijn hart ging tekeer. Mijn keel werd steeds meer afgeknepen. Het touw schuurde langs mijn nek. Ik opende mijn ogen zachtjes. Daar stond diezelfde man weer. Hij bulderde van plezier. Dit was gewoon een spelletje voor hem. Ik was te zwak om me te verzetten. Mijn botten zag je duidelijk, ik was veelste mager. Al dagen had ik geen eten gehad. Elke dag maar 1 slokje water. Brandwonden over mijn armen verspreid. Waarom kon niemand mij vinden? Ik ben al bijna 10 jaar vermist. Op 24 juli 2002 werd ik door deze gemene man gevangen gehouden. Over 2 dagen was het weer 24 juli. Hoe lang zou het nog duren voordat hij me dood liet gaan, me vrij liet, of dat ik gevonden werd? Hij haalde het touw weer om mijn nek weg. Hij deed een sjaal om mijn nek en ik kreeg een shirt aan. Ook kreeg ik een zonnebril op. 'Ga naar de stad en steel wat te eten, ik rammel van de honger', zei hij. Zo ging het bijna elke dag. Ik werd ingepakt zodat niemand me zou herkennen, en moest dan naar de winkel om iets te stelen. Hij deed mijn schok-band om mijn voet, zodat ik een schok kreeg als ik probeerde te ontsnappen, en deed mijn broekspijp eroverheen. 'Ga nu!', schreeuwde hij en hij gaf me een duw. Ik kon haast niet lopen, zo'n pijn had ik. Toen ik het verlaten pakhuis uit was, liep ik richting de stad. Eerst ging ik naar de kiosk en haalde daar een gratis krant. Weer stond ik erin: "Eva Hilburg bijna 10 jaar vermist!". Ik zuchtte, gooide de krant op de grond, en liep naar de supermarkt. Opeens kwam ik gillende meiden tegen. 'One Direction, One Direction!', riepen ze. Wat jongens aan de overkant met wat security guards stonden daar wat te zwaaien en te roepen. Ik deed mijn zonnebril even af, maar kreeg toen gelijk een schok. Ik viel neer. Ik voelde me al zwak, en die schok maakte het erger. Ik kreunde van de pijn..