7. I'm inviting you.

SEVEN

Drie dagen later was mijn hoofdpijn en misselijkheid nog niet weg. Ik voelde dat ik ziek begon te worden - ik hoopte vurig dat het niks ernstigs was.
Om half twee 's middags, op donderdag, liepen we met een hele groep door het kleine, sfeervolle stadje.
Ashley wilde voornamelijk shoppen.
'Hoe staat dit?', vroeg ze. Ze stond nog in een pashokje met het deurtje dicht.
'We kunnen je niet zien', mompelde Jackson.
'Ik kom er niet uit hoor. Kan er even iemand naar binnen komen?'
Dakota moest Jackson nog tegen houden, anders had hij Ashleys kleding wel even vakkundig beoordeeld. Maar Ashleys hoofd kwam al tussen de gordijnen door.
'Kijk, Emma - met die vleermuismouwen, kan dat wel zo? Of moet het zo?'. Ze experimenteerde met haar bruinleren riem.
Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar ze trok me aan mijn arm mee naar binnen. Ze keek me vragend aan. 'Nou', begon ik. 'Ik vind zo beter. Zonder de riem, dus. Maar dat is mijn mening, ik weet niet hoe jij erover denkt, natuurlijk'.
'Nee - nee, ik denk dat je gelijk hebt'.

Nadat Ashley haar kleren had gekocht liepen we terug naar de set. Het was twee uur pauze, maar Manon en ik moesten het buffet nog klaarmaken.
'Hé, Manon', begon Jackson. Manon liep naast mij, maar Jackson trok haar een beetje naar achteren.
'Ja?'
'Ik heb hier in het dropscafe vanavond een mini-concertje, met onze toetsenist. Kom je kijken?'
Manon keek naar mij. Ik gaf haar een aanmoedigend knikje.
'Ja, lijkt me leuk', zei ze. Jackson begon een heel gesprek met haar, dus echt contact met Manon had ik die dag niet meer. Pas bij het avondeten, toen ze naar me toe kwam terwijl ik achter de glazen bar stond. De cast en crew was er nog niet, maar ze zouden zo klaar zijn met het laatste shot voor vandaag.
'Hé, je vind het toch niet erg dat ik vanavond wegga?', vroeg ze fronsend. Ik schudde mijn hoofd.
'Ben je gek? Waarom zou ik dat erg vinden?'
'Nou, omdat jij dan vanavond alleen in je hotelkamer zit, niks te doen hebt en van ellende naar italiaanse soaps gaat kijken'.
'Daar heb je een punt. Maar ik overleef het wel'
'Of', zei ze, met een blik op de ingang van de tent. 'Dát daar is je redding, en je gaat vanavond gewoon lekker mee!'. Ze glunderde en gebaarde met haar ogen naar Taylor.
'Hoi', zei ik opgewekt, zonder aandacht te besteden aan het gedoe van Manon.
'Hé. Moet ik nog ergens mee helpen, of denk je dat je het alleen wel aankunt?'
'Je kunt gaan zitten. Girlpower', grinnikte ik. Hij knikte en plofte neer op de hoek van een houten bankje.
'Ga je vanavond naar het café, voor Jackson?', vroeg Manon. Ze wachtte echter het antwoord niet af, want mijn moeder riep haar naar buiten. Taylor draaide zich dus maar om naar mij.
'Ik ga denk ik niet. Ga jij?'. Hij lachte lief.
'Nee, ik ben niet uitgenodigd', zei ik lachend.
'Ik nodig je uit. Het word waarschijnlijk erg saai, maar als jij gaat, ga ik ook'.
'Hmmm. Verleidelijk', zei ik.
Hij lachte. 'Het hoeft niet natuurlijk. Maar er is niet veel op de tv 's avonds. Alleen..'
'Slechte Italiaanse soaps, ik weet het. Ik ga wel, maar alleen als je belóóft dat je echt gaat'.
'Ik geef je mijn woord', grinnikte hij.