Chapter Twenty one

Penelope Moore

Het eten was die avond wat stiller. We waren allemaal al nerveus om ons cijfer, maar dat kwam vanavond pas.
Chester leek ook nerveus, wat niet gebruikelijk was voor hem.
Voyge vroeg ons na het eten om een uitgebreid verslag, maar toen ik probeerde te vertellen wat ik had gedaan, besefte ik eigenlijk hoe saai het klonk. Totaal nks spectaculairs. Hoe had ik kunnen denken dat ik wel een goed cijfer zou halen?
Voyge zei echter dat ik het goed had gedaan. Nou ja, er zat niks anders op dan de score afwachten.
Toen de scores eindelijk bekend werden gemaakt, vond het hele team zichzelf op de bank genesteld, iedereen nerveus.
De eerste paar tributen hadden goede cijfers, best hoog, maar niet heel hoog. En toen kwam Chester. Met een zeven. Iedereen feliciteerde hem en hij leek zelfvoldaan, maar het was vrijwel direct stil toen de presentator mijn score ging opnoemen.
Acht. Een acht! Ik had een acht! Heerlijke opluchting vloeide door me heen. Iedereen feliciteerde mij ineens, maar Voyge zei al snel dat we op moesten letten op de andere cijfers. Het werd stil, zoals hij had gezegd, maar ik lette niet op, ik was met mijn hoofd ergens anders.
Die avond ging ik met een stuk beter gevoel naar bed. Het was echter maar voor korte duur, want toen ik herinnerde dat ik morgen de interviews had, werd ik weer net zo nerveus.

De volgende ochtend zaten de anderen al aan het ontbijt toen ik de kamer binnenkwam. Vandaag zou voornamelijk voorbereiding zijn voor de interviews, en ik kon niet meer trainen, wat, als je het mij vraagt, veel nuttiger zou zijn dan die interviews.
De hele dag werd ik van de ene persoon naar de andere gestuurd. En dan moest ik het interview voorbereiden, de jurk passen, werd me allerlei trucjes geleerd voor interviews (die er volop bleken te zijn).
Blijkbaar had Voyge besloten dat ik gewoon heel stoer moest gaan doen of zo. Ik moest geen masker meer op doen. Hij zei dat het publiek dat leuk zou vinden, omdat ze tijdens het interview mijn gezicht eindelijk konden zien.
Aan het eind van de middag werd er nog wat voedsel door mijn keel geduwd en werd ik naar Ish gestuurd, die mijn outfit had voorbereid.
Ook vandaag weer ging ik in het goud. Blijkbaar vond hij die kleur mooi staan bij mijn haar, dat hij opstak op een pluk na, die krullend over mijn schouder hing.
Toen hij klaar was, wenste hij me succes en werd ik naar de achterkant van het podium geleid met de andere tributen, waar ik met een bonkend hart wachtte op mijn interview.