Deel 8

Het eerste wat ik dacht was ; dit is geen concert. Het was eerder een soort gesprek, waarbij ze tussendoor soms wat liedjes zongen. Vanaf het moment dat One Direction op was gekomen, had Sarah met open mond naar het podium gestaard. De jongens waren precies hetzelfde als op Sarah’s foto’s. Allevijf waren ze er. De jongen met het korte haar wat alle kanten opstond, en die aan één stuk door grapjes maakten en de anderen plaagden. De blonde jongen met de blauwe ogen die een overduidelijk Iers accent had. De jongen met het korte bruine haar ik mee naar huis wilde nemen en aan mijn ouders wilde voorstellen als; ‘mijn nieuwe broertje.’ Hij was zo lief! Je kon zien dat hij echt ‘de vader’ was van de band. En de jongen met de enorme bos krullen, die overduidelijk met iedereen flirtte. Soms zag je hem snel naar iemand knipogen, of lachtte hij zijn onweerstaanbare glimlach. Hij flirtte zelfs met zijn eigen bandleden (en als ik het goed had het meeste met de jongen die aan één stuk door grappen maakten)! En als laatste had je nog de knappe jongen met het zwarte haar. Hij had van alle jongens iets. Hij was grappig, lief en schattig. Maar tegelijkertijd ook mysterieus. Ik weet niet wat het was. En daardoor kon ik mijn blik niet van hem afhouden.


Toen de doeken open waren gegaan, zaten ze alle vijf rustig op een stoel. Ze maakten grapjes, praatte met elkaar en beantwoordde vragen uit het publiek. Ja, uit het publiek. Elke 20 minuten kozen ze twee mensen uit het publiek uit die een vraag mochten stellen. En drie keer raden wie er werd gekozen en daardoor bijna een hartaanval kreeg? Juist, Sarah. Ze kon het niet geloven! De jongen met het blonde haar (hoe heette hij ook alweer?) liep langzaam naar de voorkant van het podium en vroeg hoe ze heette. Sarah fluisterde haar naam. Ik kon zien dat ze nog net niet flauwviel. Daarna vroeg de blonde jongen naar haar vraag. Sarah keek omhoog en sprak met iets meer volume ; ‘ Ik vroeg me af of je Ierland mist, omdat je bijna altijd van huis weg bent.’ De jongen lachtte naar haar (Ik voeldde dat Sarah naast met begon te hyperventileren) en antwoordde dat hij zijn familie erg mistte, maar dat hij het touren met de jongens geweldig vond. En UITEINDELIJK, na een half uur, zei de jongen met de enorme bos krullen dat ze nog een speciale gast hadden. En op dat moment kwam Olly Murs het podium oprennen. Ik glimlachte. Olly Murs was niet lelijk, maar hij was al wel in de 30. En ik was (integendeel tot Sarah) fan van hem om zijn liedjes, en niet om zijn uiterlijk. Daarom zat ik luidkeels mee te zingen met Heart Skips A Beat. Dit was het beste concert ooit!