The Story of Moon deel 4

Ik werd wakker door het zonlicht dat via het het kleine raampje naar binnen scheen. Een man van de kampleiding was ook op. "Lekker geslapen, Moon? " " Jawel hoor meneer. Maar ik voel me echt goed, niet eens een beetje misselijk ofzo." De man voelde even aan mijn hoofd. "Moon! Je bent nog steeds gloeiend heet!" " Ik voel me pri-ma." zei ik op vermoeide toon. Ik kleedde me aan en liep naar de blokhut van de meiden. Toen ik binnen was, was het een gepraat jewelste. "Moon alles goed?" "Heb je nog steeds koorts?" " Heb je nou met die jongen? Hoe heet hij nou? Aron ohjaa." "Moon ben je ziek" ik werd gek van de vragen, ik had ze niet eens beantwoord. Ik liep naar Dana toe en gaf haar een knuffel, toen ik haar weer los liet vroeg ze "Moon! Is alles weer goed met je? Heb je nog erge koorts?" "Ik zei toch, ik voel me uitstekend. Ik heb misschien hoge koorts maar ik voel me echt prima! " " Achja, misschien moet je dan maar naar de dokter." "Misschien wel een goed idee" zei ik "Daan, ik ga even wat frisse lucht halen!" "Oke, dag Moon!" ik liep naar buiten en snoof de heerlijke boslucht op. Ik liep naar het meertje, en ging op dezelfde rots zitten als ik met Aron gezeten had die nacht. Ik keek naar de maan, hoewel het overdag was, zag je hem heel licht door de wolken heen. Nu was de maan wit. Maar ik wist het zeker, hij was rood vannacht. Hoe kon dit gebeuren? Waarom was de maan rood? Aron zei dat het onzin was. Nou ik heb het toch echt gezien hoor! Ik voelde getik op mijn schouder, ik dacht natuurlijk dat het Aron was.Maar mijn glimlach veranderde in een chagrijnig gezicht.Het was Chris, mijn ex "Hoi Moon." " Hoi Chris" zei ik op lage toon. "Heb je nog koorts?" "Nee , ik voel me goed." "Oke" ik bleef stil, hij was zo veranderd. Ik had niet eens zin meer om met hem te praten. Ik had het uitgemaakt, omdat hij zo drastisch veranderde. "Maar Moon, ik wil zeggen dat ik nogsteeds verliefd op je ben. Maareh, jij en Aron dus he? " "Ja dat klopt." "Moon, schatje, je hoord bij mij! Niet bij de stomme nieuwling, we waren voor elkaar gemaakt! Moon je weet het, je hoort bij mij! "zei hij boos "Nee Chris, je bent zo erg veranderd dat ik je niet eens meer ken". ik wilde opstaan en weglopen. Maar toen greep hij mijn kin vast "Je hoort bij mij Moon, bij niemand anders, bij mij ! " op dat moment keek hij me vuil aan. " Laat me los man! " ik wilde weglopen, maar hij pakt mijn pols en draaide hem op mijn rug. Toen fluisterde hij in mijn oor "Ik zou het maar snel uitmaken met je vriendje Moon, want je hoort bij mij!" Op dat moment kwam Aron in een flits voor me staan. " Eff dimmen Chris" zei Aron op vriendelijke toon. "Ga zelf lekker weg, je hebt mijn vriendin afgepakt! " "Kom op, ze was al 4 maanden vrijgezel, en ze houd van iemand anders, zet je erover heen"zei Aron en pakte me bij mijn heup en trok me mee weg van Chris, Chris liet los. "Moon, kom terug! Ooit zal ik je terug krijgen" schreeuwde hij achter ons. Daarna zakte Chris op zijn knien en begon te huilen, ik zag zijn verdriet en kon er niet tegen. Ik liep snel door, ik was best wel in shok. We liepen naar een bankje, vlakbij het kamphuis van de meiden. Aron trok me op zijn schoot en suste me, ik trilde helemaal, ik weet niet hoe het kwam, Aron was zo koud, en ik voelde me zo warm bij hem. Warm van liefde. De dagen daarna verliepen normaal. De kampleiding was nog steeds overbezorgt omdat ik zo heet was. Ik heb al meer dan duizenden keren gezegt, dat ik me prima voelde, maar niemand geloofde me. Toen kwam de bitch van de klas langs. Gaby. "Niet zo aanstellen Moontje, gaat alles wel goed met je guchi guchi" zei ze terwijl ze in mijn wangen kneep. Ik weet niet wat ik kreeg maar ik begon helemaal te trillen van woede. Ik keek schijnbaar heel boos want Gaby vlugte weg en riep "Moon chil eens man!" Dana kwam aangerend en gaf me een knuffel. Ik hield op met trillen. Wat kon het nou zijn? Ik tril nooit als ik heel boos ben. Eerst de rode maan en nu dit? Wat is er aan de hand. Ik ga naar Aron besloot ik. "Daan, ik moet nu even weg meid, ik zie je zo wel! " ik rende weg, zonder op antwoord te wachten. Aron stond met een paar jongens te praten.Ik tikte op zijn schouder. "Aron ik moet je even spreken" zei ik. De jongens lachten en zeiden "Gaan jullie de tortelduifjes maar weer uithangen" "Jongens, hou je mond man" zei Aron met een smile. Aron pakte mijn hand en we liepen weg. Hij stopte bij het meer. "Wat is er Moon?" "Er gebeuren allemaal rare dingen Aron! Eerst de rode maan! En net werd ik boos op een meisje, en begon hevig te trillen, ik dacht dat ik uit mijn vel zou barsten." Aron verstijfde. Ik wist niet wat er was, maar hij werd nog bleker dan hij al was "Moon, ik denk dat je het jezelf allemaal verbeeld heb, en soms ben ik ook zo boos dat ik ga trillen." ik zag dat hij loog. Ik zag het in zijn ogen. "Aron, je liegt, ik ken je al een paar maanden, en ik zie het in je ogen" hij bloosde. Hij mompelde iets ik verstond "Sorry Moon dat is het beste, nu kunnen we nooit meer samen zijn" ik schrok. "Wat zei je?" "uhm, niks, sorry was aan het dagdromen" Hij kwam dichterbij en zoende me op mijn mond, onze tongen ontmoeten elkaar, alleen dit was niet de kus die ik van hem gewend was, zacht en teder.. Er was zelfs geen spoortje van zacht en teder, het was heftig, of hij me nooit meer zou kunnen zien.. Ik voelde getril in mijn broek zak, mijn mobieltje. Mijn moeder. Hi liefje, hoellaat kom je vanavond terug? We gaan morgen bij oma op bezoek! Het is dan toch zaterdag! xx Mam. Arrrgh, weer mijn moeder hoor. Hai Mam! Ik kom half 7 vanavond terug. Oke is goed! x.Moon Aron zag het smsje. "Je moeder? " en hij gaf me een knipoog. "haha, ja ze heeft weer haar overbezorgdheids periode." "Wat ga je morgen doen?" "Naar mijn oma, ze is zegmaar paranormaal, ze ziet de toekomst, en ze geloofd in sommige onzinnige dingen. Maar ze is wel de liefste oma van de wereld." " In wat voor dingen geloofd ze dan?" "Weerwolfen en vampieren, niks bijzonders." hij verstijfde. "Tjees Aron wat heb jij tegenwoordig, je blijft maar verkleuren en verstijfen." zei ik met een wenkbrauw omhoog. "Uhm, niks door de asperintjes denk ik, weetje nog? bloedarmoede." En hij gaf me een knipoog. "Moon we moeten over een half uur weg, heb je alles al ingepakt?" "Ja en jij?" "Ook." ik sloeg mijn armen om zijn hals en we begonnen te schuifelen, ik voelde dat hij me steeds meer tegen zich aandrukte. Ik wilde hem nooit meer loslaten, nooit meer. Hij was mijn leven nu. Hij liet me los. " we moeten de bus in" zei hij. Hij nam me op zijn rug, en binnen twee tellen stonden we voor de bus, ongelofelijk hoe snel hij was, onmenselijk. De bagage was al ingepakt dus we hoefden verder geen moeite meer te doen om alles nog in de bus te laden. Aron en ik gingen weer naast elkaar, en de bus begon te rijden, precies zoals voor deze reis. Aron pakte mijn hand, en op hetzelfde moment verlaatte we het kampterrein.