3.2

Langzaam stond ik op en liep naar het kleine wastafeltje. Ik nam een washandje, maakte het nat en depte mijn voorhoofd af. Amper een paar seconden wist het me af te koelen. Koorts, het kon niets anders zijn dan alweer een van deze stomme bijwerkingen van medicijnen die me uiteindelijk alleen maar een zieker gevoel gaven. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik schrok niet. Ik zag er alleen maar uit zoals ik medisch gezien had kunnen verwachten. Toegegeven, ik had al betere dagen gehad. Toch was dit ik niet in de spiegel, dit kon en mocht ik niet zijn.
Ik nam een van de porseleinen bekers, liet de tandenborstel eruit glijden en gooide het toen razendsnel naar mijn spiegelbeeld. Het was eerder gebeurd dan dat ik ook maar besefte wat voor gevolgen het kon hebben.
Niet veel later kwam Nathalie de badkamer binnengestormd. Haar zwarte haar zat in een losse staart en haar gezicht zag er vermoeid uit, maar haar ogen waren glashelder. Het gerinkel van de duizenden glasscherven die de grond bereikten had haar natuurlijk wakker gemaakt. Ik had ongelofelijk veel respect voor haar dat ze haar gezin voor onbepaalde tijd verlaten had om bij mij in te komen wonen. Ik mocht me feitelijk gelukkig prijzen met onze vriendschap.
‘Wat doe je nu?’ stammelde ze. Haar ogen schoten van mij naar de scherven, naar het washandje en toen weer terug naar mij. De geur van kots leek haar niks te doen, ze gaf geen enkel teken van walging. Het was de professionaliteit die ervoor zorgde dat ze enigszins met de situatie kon omgaan. Ik kon niks zeggen. Ik begon te huilen en probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Voorzichtig kwam ze dichterbij. Ik wist dat ze haar bewegingen afwoog, dat ze probeerde in te schatten hoe ik zou gaan reageren. Mijn humeur had minder dan een woord nodig om helemaal om te slaan. Ik wou dat ik het onder controle had. Ze legde haar hand op mijn schouder. Ik liet het toe. ‘Het spijt me.’ Mijn stem was schor en mijn keel was net schuurpapier. Ik had water nodig. Ik draaide het kraantje open en liet het water in mijn handen stromen. Voorzichtig nam ik een slokje, want zelfs slikken deed de laatste dagen pijn.