XCVII

Alice Potter

Ik zit op mijn bed de dag te overdenken, als er op de deur wordt geklopt. Verbaasd kijk ik op, wie zou er op de deur kloppen? De anderen op de slaapzaal lopen meestal gewoon binnen en verder komen hier niet veel mensen. Als er nog een keer geklopt wordt, bedenk ik me dat ik antwoord zou moeten geven.
‘Binnen,’ zeg ik zacht.
De deur gaat een stukje open en James steekt zijn hoofd naar binnen. Als hij me ziet glimlacht hij even en komt dan helemaal binnen waarna hij de deur achter zich sluit. ‘Hey.’
‘Hai.’ Ik kijk James afwachtend aan.
‘Ik eh,’ stamelt hij terwijl hij in mijn richting loopt en op het bed komt zitten, ‘wilde even met je praten.’
‘Oké, ga je gang.’
‘Oké, ik weet dat ik zei dat het niet goed was.’ Hij valt stil.
‘Dat wat niet goed was?’
‘Dat jij en Remus…’
‘Waarom wil je daarover praten, dat is al voorbij. Hij wil niet meer met me praten.’
James glimlacht flauwtjes. ‘Remus is te goed. Hij denkt dat hij slecht is en bij iedereen uit de buurt moet blijven om ze veilig te maken, ook al kost hem dat zijn eigen geluk. En ik ben een idioot.’ Hij zucht.
‘Klopt, vooral dat laatste…’
James negeert me. ‘Ik dacht dat het slecht voor je was om samen met hem te zijn, maar ik denk dat – en het heeft even mogen duren voordat ik het zag – het andersom is. Ik heb jou nog nooit zo gezien en Remus ook niet.’
Ik staar hem met open mond aan. ‘Wat wil je nou? Het is voorbij, hij wil niet met me praten en dat is ook niet onvoorstelbaar als je bedenkt hoe ik reageerde.’
‘Hij verbiedt zichzelf met je te praten. Hij denkt dat het slecht is. En wat mij betreft had hij dat wel wat eerder mogen beseffen,’ mompelt hij. ‘Maar het is te laat. Ik denk dat ik het maar zal moeten accepteren.’
‘Ik denk niet dat-’
‘Als jullie niet gaan praten, weet ik zeker dat jullie binnenkort een week in een lokaal opgesloten zitten.’
James heeft gelijk, ik moet met Remus gaan praten. Ik wil niet dat hij ongelukkig is en ik wil al helemaal niet dat hij denkt dat hij een monster is. ‘Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar… ik denk dat je gelijk hebt.’
‘Hoe bedoel je? Ik heb toch altijd gelijk?’ James glimlacht even als ik begin te lachen. ‘Maar Alice?’
‘Ja?’
‘Beloof me dat je weer met hem om zal gaan.’
‘Ik beloof het.’