Battle 2.18

Vol verwarring staar ik naar het kleine schermpje. 'Demi! Hallo? Aarde aan Demi!' hoor ik Jake ergens in de verte zeggen.
In de realiteit staat hij voor me. Maar ik ben zowat buitenbewust zijn. Ik ben verlamd. Dit had ik niet verwacht. Harry vecht echt terug. Misschien was ik degene die hem niet serieus nam. Maar wat ik dan verwacht, hij zit in One Direction. Ze zijn echt gewoon, super goed. Hoewel ik dat nooit zou toegeven tegen Harry. Ze zijn goed. Ze verdienen het om te winnen. Tenminste, deze ronde. De volgende ronde knalt Bitter Sweet Revenge ze van het podium af. Dat verzeker ik ze!
'Demi? Leef je nog? Hallo?' Jake zwaait voor mijn ogen. 'Waarom lach je. Ben je niet bang dat ze gaan winnen? Hallo?'
Hij heeft gelijk, ik heb een lach op mijn gezicht. Geen gemene, geen neppe, een ware gelukkige lach.
'Nee, we gaan de volgende keer gewoon winnen. We geven niet op. Geloof me. Ik ga door.'

En niet veel later staan we met z'n allen op het podium. Wachtend op de uitslag. 'Is iedereen er klaar voor?' vraagt Matt aan het publiek. Iedereen gilt. 'Mooizo. Want,' gaat hij verder en hij houdt een enveloppe omhoog. 'ik heb de uitslag hier in mijn hand.'
Ik kijk om me heen. Iedereen staat zenuwachtig heen en weer te wiebelen op hun hoge hakken of nette schoenen, en in Jake's geval, kapotte all-stars.
'De derde plaats,' begint Caroline. Oja, zij was er ook nog. Wat zal zij lachen als One Direction van ons wint. 'De derde plaats gaat naar The Bandits!' Ik zie Michael heen en weer rennen en springen. En hij lacht als een engeltje. Zo schatje is het ook.
'En dan de nummer twee.' gaat Matt verder. Zijn gezicht vertrekt even. 'Euh, Bitter Sweet Revenge.' Ik hoor verwarring im zijn stem. Had hij soms anders verwacht.
Maargoed, mijn band is blij. Ik ook. En het publiek blijft gillen.
'En dan is de nummer één natuurlijk One Direction!' roept Caroline duidelijk blij. Ik betwijfel of ze ook echt blij is dat One Direction hebben gewonnen of dat ik heb verloren. Ik denk de laatste. Maargoed, ok kan haar gedachten dan ook niet lezen. En iets zegt me dat ik daar blij mee moet zijn. Wienweet wat ik dan allemaal zou horen. Nee dankje.

Ik kijk naar de jongens met een lach op mijn gezicht. Ja, ik lach. Want ik ben blij voor ze. Niet voor Harry, maar wel voor Liam, Louis, Niall en Zayn. Want zij zijn echte schatten. En dat vindt Lisanne ook. Vooral van Liam, heb ik gemerkt.
Als ze zijn uitgesprongen en gejuicht, loop ik naar ze toe en geef ik de vier jongens een knuffel. 'Gefeliciteerd. Jullie verdienen het. Jullie verrasten me echt.' Louis lacht breedt. 'Dankje. Jullie zijn ook echt heel goed. Het liedje was niets persoonlijks hoor. Tenminste, niet van onze kant. Misschien wel die van Harry. Maar dat is zijn probleem.'

Matt schraapt zijn keel om aandacht te krijgen. Iedereen kijkt hem aan. 'En dan is het nu tijd om het volgende thema bekend te maken...'