~002~ school , friends , and other peoples love .....

De bel van de school maakte een zoemend geluid en alle stoelen roffelde over de grond.
Emillie lachte ‘je weet toch wel dat je nog bijna geen kreet hebt geslagen en je weet toch ook dat ik dan weet dat er iets met je is…’ ze bleef me aankijken terwijl we de drukke gang inliepen. Deze gang had zoveel meegemaakt , ruzie , liefde, en ons….
Ze sloeg een arm om me heen ‘is er thuis weer gekakel?’ ze had altijd van die leuke uitspraken. Ze zei van die dingen die niemand anders uit een mond kon krijgen.
‘ja ze zeuren weer over dat ik niet naar Harverd wil.’ Ik keek haar aan terwijl ik wist dat ik loog. ‘vertel het nou maar gewoon’ maar Emillie was niet echt goedgelovig.
‘ok …. Ik heb de inschrijvingsbrief niet opgestuurd…. En ze zijn er nogal boos over ik kan er gewoon niet meer tegen!’ Emillie begon te lachen. ‘het is tijd dat je met je goeie vrienden weer eens uit gaat vanavond!’ Emillie vroeg me altijd of ik mee ging maar eigenlijk deed ik dat nooit , toch was ik nu aan het twijfelen , gewoon een avondje zonder zorgen.
Zonder zorgen …. Telkens als ik dat zei bedacht ik me weer , een avondje zonder zorgen lijkt wel onmogelijk.
Er sloeg een hand op mijn rug. ‘Hee David !’ Emillie knuffelde hem en ik liep door.
‘laten we nu maar snel naar de kantine gaan je weet hoe snel de plaatsen bezet zijn.’ Zei ik onverschillig terwijl we met zijn drieën door de kippen heen drongen.
Zonder zorgen , zonder zorgen , zonder zorgen….. het schoot om de seconde door mijn hoofd.
Hoe is mijn leven zonder zorgen?
Ik stond met een plankje voor de kantine vrouw , ze had een haarnetje en handschoenen aan.
Ze schepte me een prak aardappel puree op en zelf pakte ik daarna een muffin.
Ik duwde mijn hoofd omhoog nadat mijn plank vol lag. Hij stond daar voor me die enige persoon waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden.
Benjamin ……
‘val bij hem op , laat je appel vallen’ fluisterde Emillie in mijn oor.
‘welke appel ik heb geen appel’ zei ik terug ‘deze!’ en ze duwde een appel in mijn handen.
Even twijfelde ik , hoe stom kun je zijn om de oude appel truc te gebruiken.
Maar misschien had ze gelijk , als ik er nooit iets aan zou doen gebeurde er ook nooit wat of wel? Maar ja op mij vallen doet hij toch al niet. Ik gooide de appel onverschillig op de grond voor zijn mooie grote voeten. Het enige wat ik kon doen was naar de appel blijven staren tot er iets gebeurde. Er kwam een hand richting de appel , een grote hand , ZIJN hand!
Toen ik eindelijk dacht dat er iets ging gebeuren legde hij de appel onverschillig terug in het mandje bij alle andere appels. ‘slim plan hoor Emillie !’ ik liep door en legde de appel op mijn bord. ‘wat wou je anders doen ? het valt vooral niet op hoor dat je de hele dag naar hem loopt te staren , een jongen merkt dat!’ zei ze sarcastisch ‘toch David?’
David zuchtte ‘ik zou het niet weten er kijkt nooit een meisje naar me dus….’ Ik giechelde.
Zonder zorgen? ……
‘ga je vanavond nou mee?’ vroeg Emillie na 2 minuten.
Ik was aan het spelen met mijn appel ‘denk het wel maar zoals de stemming er in huis uitziet gaat niemand me toestemming geven’ ik draaide mijn appel rondjes onder mijn vinger.
‘dan vraag je het gewoon niet !’ de boog naar me toe en schudde haar hoofd tijdens die zin.
‘ik weet niet …..’ ik draaide mijn hoofd van de appel naar Emillie. ‘Benjamin komt ook heb ik gehoord’ zei ze weer met fluister stem.
Het gekakel van de kantine had het zelfs overwonnen als ze het op normale toon had gezegd.
‘hou op !!’ schreeuwde ik en sloeg Emillie. ‘welk meisje droomt nou niet van Benjamin? Hij is lief , knap en …’ Emillie onderbrak me , ‘dat weet je niet je spreekt hem nooit!’ ik zei toch dat Emillie een flapuit was!
‘sorry…’ ze keek lief maar ik lachte gewoon. ‘ik ga mee …..’
Ik nam een hap van mijn muffin. Mijn ogen gluurde naar de andere kant van de kantine.
Benjamin lachte hard met zijn vrienden.
En voor de eerste keer en twee en een half schooljaar keek hij naar mij!
Met zijn ogen ik die van mij van de ene naar de andere kant van de kantine.
Ik slikte en voor ik het wist was hij alweer aan het lachen.
‘hij keek Emillie eindelijk!’ fluisterde ik. ‘ik zei het toch!’ Emillie rolde met haar ogen.
De pauze leek wel uren te duren toen ik de ene glimp had gehad.
‘moet jij niet eten?’ David duwde de muffin bijna in mijn neus.
Ik greep hem terug en nam een hap maar voor ik door had dat ik maar een hap had genomen van de aardappelpuree ging de bel met hetzelfde geluid de les weer in.
Onopvallend gooide ik het eten bij de deur in de prullenbak en legde ik het dienblad op de stapel.

De middag duurde lang maar na een paar lesuren waren we vrij om naar huis te gaan.
Al hoe wel ik daar geen schik in had.
Het gezeik van gister was nog niet opgelost. Als ik nu thuis zou komen zouden de muizen nooit meer op mijn bed dansen want daar zit ik voor altijd.
‘RACHEL!!! Kom je vanavond om 7 uur naar mij?’ Emillie was ondertussen naar me toe gerend. ‘ja ik ben er …’ zei ik ‘doe iets moois aan!’ riep ze nog nadat ik de fiets al was opgestapt. Het was druk op de weg , kinderen die niet hadden op gelet tijdens verkeer op school. Ik zag in de verte mijn huis aan de zee al staan. Het water golfde en de geur drong mijn neus weer in , om te bedenken dat ik dan dadelijk het huis des onheils in loop is niet mijn plan. Ik remde nog voor ik voor de deur stond , kon ik niet schuilen bij Emillie.
Weetje het kon me ook niet schelen ook niet ! ze pleuren me toch een keer het huis uit.