~001~ who the heck is Rachel Rosalie Pierce....???

Rachel Rosalie Pierce ……
Mijn voeten drongen om de seconde een nieuwe stap aan terwijl de ruwe zeewind nog door mijn haren blies. Ik was op het dak van ons strandhuisje aangekomen. De trap was weer een hele uitdaging , ik klom altijd het dak op als ik binnen niks meer aankon.
Mijn ouders hebben nooit echt van mij gehouden. In ieder geval niet op de manier hoe de meeste ouders het doen.
Ik was nu weggelopen maar er wqas nog niemand de deur uitgelopen om me te zoeken.
Ze klagen weer over mijn slechte cijfers , over mijn slechte gedrag , en mijn alles!
De enige mensen aan wie ik wel steun had waren mijn allerbeste vrienden.
Emillie en David , we kennen elkaar al sinds de basisschool.
Ik heb steun aan ze heb liefde aan ze.
De enige die niet bij mijn vrienden clubje hoort is jammergenoeg Benjamin Adams.
Ik wou zo graag dat hij mij handje zou vastpakken en me zou knuffelde.
Maar niemand en vooral Benjamin zou zo iemand willen als mij….
ONZEKER…
VERLEGEN…
EN VOORAL…...
‘RACHEL ROSALIE PIERCE!!!’ klonk mijn moeder vanuit de keuken terwijl ik nog steeds de zoute zeewind opsnoof. Ik nam een diepe zucht en liet mijn gedachten zweven.
Waarom was nou net mijn leven een puinhoop?
‘waar is die ……… Abel !! waar is ze?’ ik hoorde mijn moeder tegen mijn vader tekeergaan.
Ik boog mijn hoofd voorover , een bruin plukje haar viel voor mijn oog.
Het was haar eigen schuld dat ik nu niet aangenomen kon worden op harverd , het was haar schuld! Ik kan me toch niet concentreren als zei op me loopt te pissen bij elk honing druppeltje dat van mijn kont valt.
‘Tanja ik weet niet waar ze is ik gaf haar op haar kop en toen is ze naar haar kamer gerend maar daar is ze niet.’ Ik had nog nooit aan iemand vertelt dat ik altijd schuilde op het dak.
Nog nooit! Ik had mezelf belooft dat ik dat pas zou doen als ik iemand zo vertrouwde ….
Emillie dacht dacht dat ik een hut had in het bos.
Het is niet dat ik haar niet vertrouw maar ze is een flapuit ze zegt alles wat ze denkt.
Het hele leven was een dikke prak.
Mijn leven in ieder geval.
Ik kreeg het gevoel dat ze me graag beneden wouden hebben zodat ze me als gewoonlijk weer konden afzeiken.
Mijn voeten klotste naar beneden.
Ik ging in de opening van de deur staan , en keek ze recht in de ogen.
‘EN… dametje nu mag je me nu toch eens verdomde goed uitleggen wat dit te betekenen heeft!!!!’ toen ik de brief zag die mijn moeder in haar handen had zag ik in dat de problemen erger waren dan ik dacht. ‘je hebt je inschrijvingsformulier van harverd terug gejat!!’
Mijn moeder had tranen in haar ogen en ik was ondertussen binnen met de deur achter me dicht. ‘sorry mam het…… ik kan het niet!’ ik rende naar mijn slaapkamer pakte mijn tas en deed mijn schoenen aan. ‘ik ga naar Emillie ik ben jullie gezeik helemaal zat!!!!’ schreeuwde ik terwijl ik de deur luid achter me dicht sloeg.