--46--
En natuurlijk nog Floor En voor alle andere mensen die mijn verhaal lezen: Bedankt!Veel plezier!
(BTW, sorry voor het korte hoofdstukje en Reinaud is het broertje van Maud als je dat niet mocht snappen)
Samira.
De ouders van Maud hadden de politie ingeschakeld. De politie had mij en Tom ondervraagt. Ik smeekte om mee te mogen met de politie auto. Maud’s broertje ook. Het mocht niet. In plaats daarvan moest ik op Reinaud passen, terwijl zijn ouders wel mee mochten. Het leven was niet eerlijk.
Ik zuchtte. Het was wel mijn vriendin!
‘Samira?’
‘Ja’.
‘Is er wat ergs met Maud aan de hand?’
Reinaud had gisteravond heel erg moeten huilen. Dat was echt zielig. Hij was bang dat er iets ergs gebeurd was met Maud. Ook nu trilde zijn lip hevig, hij wilde niet laten zien dat hij zo in huilen uit kon barsten. Ik sloeg een arm om hem heen.
‘Nee hoor, het komt wel goed met Maud. Ze is vast verdwaald’.
Reinaud knikte.
‘Zal ik een verhaaltje voorlezen?’
‘J..ja..a’, bracht Reinaud moeizaam uit.
‘Wil je het verhaal horen over het lelijke eendje?’
‘Ja’, zei het broertje van Maud terwijl hij zijn ogen afveegde met de rug van zijn hand.
Nadat ik het verhaal voorgelezen had, wilde Maud’s broertje perse dat ik meeging naar de WC. En dat ik met hem ging spelen. Ik gaf maar toe . Anders vond ik het zielig voor Reinaud. Hij was nog maar zo klein.
Er zijn nog geen reacties.