O18

Dokter Brinkmans heeft me gisteren nog een lange preek gegeven. Ik luisterde er niet naar, hij had me toch nooit kunnen stoppen en daarbij, ik was al gewoon gezond, dus waarom mocht het niet? Toen hij eindelijk mijn kamer was uitgelopen, nadat hij me drie keer had gewaarschuwd niet weer weg te sluipen, liet ik me achterover vallen en viel in slaap. Ik werd wakker van voetstappen in de kamer, het was Harry. Hij ging zwijgend op mijn bedrand zitten. Nu zitten we hier al een paar minuten, zonder ook maar iets te zeggen. Dan besluit ik maar naast hem te gaan zitten. Hij trekt me onverwachts in een knuffel. Ik voel dat hij weer huilt. "Het spijt me, Harry." zeg ik maar even. Hij maakt zich weer los van mij en kijkt me even vaag aan. "Wat?" vraagt hij. Ik zucht. "Niks... Hoe gaat het met Louis?" antwoord ik hem, hij hoeft niet te weten dat het mijn schuld is, ook al zegt Niall dat het dat ook echt niet is. Harry is even stil. "Geen idee." zegt hij dan. Een stilte volgt. "Ik moet naar hem toe." zeg ik dan, terwijl ik snel opsta en de kamer uit loop. Harry rent achter me aan en probeert me tegen te houden, maar ik trek met een felle beweging mijn arm los en loop wat sneller. Richting de intensive care. Een zenuwachtig gevoel overspoelt mijn buik als ik voor de klapdeuren sta. Ik ben bang voor wat ik allemaal aan zal treffen. Harry staat nu naast me en legt een arm om me heen. "We gaan wel samen." zegt hij dan en we lopen door de klapdeuren. We komen weer in een gang met verschillende kamers, Harry leidt me naar de achterste kamer. Samen lopen we naar binnen. Louis is de enige hier. Voorzichtig loop ik naar zijn bed en ga zitten op het krukje ernaast. Het lijkt net of hij slaapt. Er lopen wat slangetjes over en van zijn lichaam. Naast het bed staat een kastje met zijn hartslag. "Hey Lou." zeg ik dan. Ik weet dat hij niks zal antwoorden. Ik schudt even aan hem, alsof hij elk moment wakker kan worden. Ik weet heus wel dat dat niet zo is. Harry staat aan het voeteneind van het bed te kijken naar zijn vriend. "Weten ze hoe groot de kans is..." ik kan mijn zin niet afmaken omdat Harry al snel antwoord. "Nee, ze weten niks." ik pak Louis' hand vast, er zitten wat plakkertjes met buisjes aan vast. Ik aai zijn hand zachtjes met mijn duim en bijt op mijn lip. Eigenlijk mogen we hier helemaal niet zijn. Het is drie uur 's nachts. De stilte werkt rustgevend, het bijzijn van Louis ook. Dan komt er opeens een zuster binnen stormen. Ze staat hijgend stil en kijkt ons met grote ogen aan. Ze lijkt boos en opgelucht tegelijk. "Godzijdank! Ik dacht dat die fans waren binnengedrongen, we zijn echt al heel de nacht bezig ze tegen te houden... Maar wat doen jullie hier? Ik ben me rot geschrokken!" stort ze uit. Ze geeft ons even een boze blik, maar haar uitdrukking verandert al een beetje als ze ziet dat er een traan over mijn wang rolt. "Sorry... Ik wilde hem gewoon even zien." leg ik uit. Ze zucht en veegt haar voorhoofd af. Blijkbaar is die erg bezweet. Harry draait zich naar haar om en zegt: "Het spijt me voor de fans, misschien kan ik even meelopen om ze een beetje gerust te stellen?" de zuster kijkt even bedenkelijk, maar knikt al snel. "Ja graag." ze laten me na deze woorden alleen achter met Louis.