Don't cry, smile!

POV Ibrahim
Ik liep door de straten van Barcelona terwijl ik een bekend iemand zag, ik rende naar haar toe en liet me naast haar neer vallen en legde me handen op haar schouders."Waarom zit je hier zo alleen?" vroeg ik.Ze keek me aan en ik zag de tranen over haar wangen lopen. Ik slikte even diep en veegde de tranen van haar wangen."Jij hoort er niet ongelukkig uit te zien, je hoort te lachen want je lach is schitterend."Zei ik terwijl ik haar aankeek. "Bemoei je er niet mee."zei ze. "Ik zie dat je ongelukkig bent, waarom geef je dat niet gewoon toe?"Vroeg ik. "Omdat het jou geen bal aangaat, je kan me niet verleiden je kan me niet versieren ik heb een vriend en daar blijf ik bij dus ga weg, nu!"zei ze bot. Ik besloot al deze woorden te negeren en bij haar te blijven."Wat is je naam?"Vroeg ik . "Gaat je niks aan, laat me met rust."Zei ze. "Jou met rust laten zou voor mij een dood zijn."zei ik terwijl ik door haar haren streelde, ze was overstuur en ik kon het niet aanzien dat ze zich zo voelde, haar lach deed me iets al vanaf de eerste dag, nu kan ik haar niet vergeten en wil ik haar beter leren kennen het gevoel dat ik bij haar heb is gewoon in één woord geweldig. "Ik weet nogsteeds je naam niet"Zei ik. "Dat hoef je ook niet te weten want je komt me niet meer tegen."Zei ze terwijl ze wegliep. Het gevoel om haar te laten gaan deed me niet goed en dus rende ik achter haar aan."Oke dan loop ik met je mee net zolang tot je me zou uitschelden, me zou slaan of me zou haten."Zei ik terwijl ik naast haar liep. Ze keek me aan en ze begon te lachen."En dat wou ik nou zien."Zei ik terwijl haar laatste traan wegveegde."Wat brengt jou eigenlijk hier zo alleen?"Vroeg ik. "Alleen ben ik niet, en wat mij hier brengt is een studie van twee jaar, dan ga ik weer terug naar Nederland naar me vriend of hij vliegt over."Zei ze. "Dus je hebt een vriend?" Vroeg ik met toch enige teleurstelling me stem. "Ja al een jaar." Zei ze trots. Ik probeerde blij voor haar te zijn maar de kans dat ik haar nu niet meer kreeg was groot."Fijn dat hij je keuze respecteert en hij je hier twee jaar lang gaat vertrouwen." Zei ik. Ik keek haar aan terwijl ik haar zag zuchten. "Dat had ik volgens mij niet moeten zeggen."Zei ik. "Het geeft niet, het is niet dat die me niet vertrouwd ofzo het is meer dat hij het er niet mee eens was, hij wou me geen twee jaar kwijt maar ik heb beloofd in elke vakantie heen en weer te reizen en andersom ook."Zei ze. "Dat is dan goed opgelost, alleen heb je hier niet vaak vakantie he."zei ik. "Dat weet ik dan wel maarja we zien wel hoe alles loopt, ik hoop over twee jaar nogsteeds bij hem te zijn."Zei ze terwijl ze me aankeek. In haar ogen zag ik dat ze loog maar ik zei er niks van."Ik hoop het voor je, maar ik weet nogsteeds je naam niet."Zei ik. "Nou vooruit dan, ik ben Ally."Zei ze terwijl ze me een hand gaf. "Ibrahim , maar dat wist je al want duizenden meisjes roepen mijn naam"Zei ik lachend. Ze lachte. "Haha, je vind vast tussen die duizenden meisjes de ware."Zei ze. "Geloof me, die zit er tussen alleen roept ze niet me naam."Zei ik glimlachend. Ze keek me aan maar hield wijselijk haar mond,alsof ze wist dat het over haar ging. "Dan moet je maar goed je best doen en wie weet wordt ze de jouwe."Zei ze lachend. "Ook als ze al bezet zou zijn?" Vroeg ik. "Zelfs dan is alles mogelijk"Zei ze terwijl ze me een kus op me wang gaf. "En nu flirter? Breng je me nog thuis of blijf je daar als een houten plank staan?"Vroeg ze lachend. "Een voetballer is geen houten plank dus dat neem je terug."Zei ik lachend. "Jammer voor jou neem ik dat niet terug. "Dan moet ik je wel kieteldood geven net zo lang tot je het terugneemt."Zei ik. "Dat doe jij niet"zei ze."Moet jij is opletten, ren maar vast gauw weg." Zei ik lachend, ik voelde dat er wel iets tussen ons was, maar wat, dat lag aan haar."Blijf je staan of ren je weg?"Vroeg ik. "Is dat nodig dan?"Vroeg ze met een lichte uitdaging in haar stem."Als je geen kieteldood wil zou ik maar rennen."Zei ik met een grijns. "Zeker?" vroeg ze."Heel zeker."zei ik. In plaats van dat ze wegrende kwam ze dichter tegen me aanstaan, haar adem voelde ik in me nek en me hart ging te keer."Kom dan"zei ze lachend. Ik keek in haar helderblauwe ogen maar al snel begon ik haar te kietelen. Ze spartelde los uit me greep en rende toen weg waarna ik haar achterna rende en me armen om haar heupen sloeg."Zeg het dan, zeg dat je genade wil!"Zei ik lachend. "Oke oke stop maar."zei ze lachend. Terwijl ik haar losliet draaide ze zich om en raakte onze handen verstrengeld met elkaar."Stiekem ben je wel leuk."zei ze zachtjes terwijl ze een kus in me nek drukte. "Jij bent al leuk vanaf het begin, inclusief je koppigheid"Zei ik lachend terwijl ik me hoofd op haar schouder liet rusten. "Je bent geweldig."zei ik zachtjes. Ze keek me aan en drukte toen haar lippen op me mond. Ik voelde tien duizenden vlinders in me buik vliegen en beantwoorde haar kus waarna al snel onze tongen elkaar vonden en zo stonden we een tijdje met de zonsondergang in de straten van Barcelona.