# 001 - Antonella Martinez

"Het ligt niet aan jou, maar aan mij. " Ik kon het hem nog altijd horen zeggen. Het lag zeker weten aan mij! Waarom zou hij me anders dumpen? Hij had echt geen reden! Ik dacht dat we iets speciaals hadden! Het ging goed de laatste tijd tussen Jake en mij. Daarom kwam de breuk ook als een klap in mijn gezicht aan. Zijn woorden bleven zich in mijn hoofd herhalen. Huilend was ik thuis gekomen. Gelukkig was er niemand thuis. Anders zouden er allerlei vragen naar mijn hoofd worden geslingerd en praten wou ik nu niet. Toch niet met mijn ouders of zus. Zij zouden toch niet begrijpen waarom ik zo van streek was. Ik wou met Zayn praten. Mijn beste vriend. De jongen die me nooit zou laten vallen of pijn doen. De énige jongen die van me hield. Eenmaal in mijn kamer aangekomen was ik op mijn bed gaan liggen. Met mijn hoofd in het kussen gedrukt. Mijn make-up was al volledig uitgelopen. Dat had ik gezien in de spiegel toen ik mijn kamer binnen kwam. Ik leek wel een panda. Ik was er kapot van. Een relatie van zes maanden vergat je dan ook niet zomaar meteen. Ik nam mijn gsm uit mijn broekzak en stuurde Zayn onmiddellijk een sms'je. Ik had hem nodig. Zayn! I need you. Can I come over? xx Ik hield mijn gsm stevig in mijn handen, wachtend op een antwoord. Lang hoefde ik niet te wachten, want al snel had hij geantwoord. Het moest hem wel zijn, want wie zou me anders sms'en? Momenteel wist niemand al over de breuk tussen Jake en mij. Antonella? Wat is er? Tuurlijk kan je komen! Kom maar meteen als je dat wilt. xo Zodra ik dat had gelezen, stond ik op en ging voor de spiegel staan. Ik veegde ruw de tranen van mijn wangen en probeerde de uitgelopen make-up weg te vegen, wat niet goed ging. Toch was het me gelukt het meeste eraf te krijgen. Maar toch kon je nog goed zien dat ik had gehuild door mijn rode ogen en de zwarte vegen op mijn wangen. Ik had nu geen zin om mijn make-up opnieuw te doen. Het was toch maar Zayn die me vandaag nog zou zien. Hij aanvaardde me hoe ik was. Het kon hem niet schelen hoe ik eruitzag. Dat wist ik gewoon. Hij was een eerlijke jongen die heel veel voor mij betekende. Ook al zat hij nu in de band 'One Direction', hij was gewoon dezelfde jongen gebleven. Ik had helemaal niet meer geantwoord op zijn laatste sms'je, maar hij zou vast wel weten dat ik op weg was. Hij kende me goed genoeg. Ik had mijn fiets genomen en haastte me naar Zayn toe. Ik probeerde me erg goed op de weg te concentreren. Ik moest Jake nu even vergeten. Al flitsten er wel allerlei beelden van hem voorbij in mijn hoofd. Gelukkig woonde Zayn niet al te ver van mijn huis. Eigenlijk had ik echt geluk met een beste vriend zoals Zayn, want ik kon niet gaan ontkennen dat ik hem een beetje had laten zitten sinds ik samen was met Jake. Toch bleef Zayn er voor me zijn, ondanks zijn drukke schema met One Direction. En volgens mij was dat échte vriendschap. Vriendschap met een waarde. Weten dat je een beste vriend had die je nooit zou laten vallen, dat kon mij alleen maar gelukkig maken.