21. Jazz Mayden

Met een grote bos bloemen die ik van mijn dansteam had gekregen liep ik naar de zaal om te genieten van ‘het feest’.
Het doel van deze hele avond was om meerdere leden te werven, om zo meer inkomsten te krijgen voor de dansschool. Het had gewerkt, er stond een enorm lange rij voor de inschrijfformulieren en ik zag de receptionisten van de dansschool haastig wegrennen om meer formulieren te halen.
Ik had een snelle douche genomen in een van de kleedkamers achter het podium en voelde de nog vochtige punten van mijn haren tegen mijn rug slaan.
Ik zag Zayn staan en liep glimlachend naar hem toe. Hij spreidde zijn armen en omhelsde me stevig. Een zwak, maar niet te ontkennen kriebelend gevoel verspreidde zich in mijn lichaam, maar voordat ik erop had kunnen reageren had Zayn me losgelaten. Ook de rest van de groep omhelsde me, en ik glimlachte toen hun lovende woorden elkaar overstemden.
De onbekende man die ik ook al aan hun tafel had zien zitten kwam met uitgestoken hand naar me toe lopen, en nu pas herkende ik hem.
‘Simon Cowell.’ Zei ik vol ontzag terwijl ik zijn hand schudde.
‘Het genoegen is aan mij, Jasmine Mayden.’ Zei Simon met een glimlach.
‘Wat.. Wat doet u hier?’ Vroeg ik stamelend.
Simon wierp even een blik op de jongens en wees naar de lege tafel achter hen.
‘Zullen we even gaan zitten?’
Ik volgde hem beduusd naar de tafel en merkte niet eens de honderden blikken die op ons werden geworpen door de overige gasten.
‘Zoals je misschien wel weet, ben ik de manager van One Direction. Ik heb gehoord dat je een vriendin van ze bent, en ik heb me laten overhalen om naar je show te komen kijken toen ik de jongens vertelde over het verlies van onze choreograaf.’
Ik kneep mezelf stiekem in mijn arm om er van overtuigd te raken dat dit werkelijkheid was.
‘Zou je het misschien leuk vinden om een paar dagen met de jongens te oefenen? Als het goed gaat zou ik je graag, met jouw innemen, aanstellen als de nieuwe choreograaf van One Direction.’ Zei Simon.
Ik ademde diep in en uit en keek ongelovig naar Simon.
‘Ik zou niets liever willen! Maar.. Ik bedoel, ik ben pas 18, ik..’ Stamelde ik terwijl ik verwoed naar de juiste woorden zocht.
Achttien jaar en nu al een van de beste dansers die ik ooit heb gezien. En geloof me, dat zijn er veel.’ Zei Simon glimlachend.
‘Bedankt. Dat betekent heel veel voor me.’ Mompelde ik opeens verlegen.
Simon knipoogde even en hield toen zijn hoofd een beetje schuin.
‘Hoe lang heb je lessen gevolgd?’
‘Niet. Mijn ouders dachten dat het een korte bevlieging was en wilden me niet op lessen zetten. Ik heb het mezelf geleerd.’ Fluisterde ik.
Simon knikte goedkeurend en pakte zijn telefoon uit zijn zak.
‘Hier heb je mijn nummer, bel morgen maar om afspraken te maken voor de trainingen.’

Ik wil de mensen die een reactie achterlaten bedanken voor het altijd achterlaten van een reactie(:
Vooral:
Lisboa & Appelvlap
Het motiveert me echt als er reacties worden achtergelaten:)