#109.

Het was een mooie plechtigheid, ik zat naast Bill en de hele tijd liet hij mijn hand niet los. Het was een droomhuwelijk met een ontspannen en losse sfeer. Ik rilde, maar Bill merkte het niet. Gefascineerd keek hij toe hoe Mirco de ring over de vinger van zijn bijna-vrouw schoof. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Tom, die naast Bill zat, naar een van de nichtjes van Mirco zat te gluren. Sommige dingen zou hij ook nooit verleren. Toen kusten ze elkaar. De hele zaal leefde mee en iedereen stond plots recht. Euforie heerste alom. Zo hoorde het nu ook eenmaal te zijn.

Het feest ’s avonds was tot in de puntjes geregeld en ook behoorlijk druk. Blijkbaar had ik met Mirco er een heleboel familieleden en kennissen bijgekregen. De dansvloer was goed gevuld en natuurlijk vond Bill het nodig om ons er nog eens bij te gaan voegen. Hij nam me bij mijn heupen vast en begon allerlei rare bewegingen op de muziek te maken. “Ik probeer mijn evenwicht te houden, weet je wel”, grapte ik en stak alles behalve elegant een van mijn hakken de lucht in. “Vrouwen”, mompelde hij. Hij keek opzettelijk boven me heen om me te plagen en trok zich voor de rest niet veel van mijn hakken aan, hoewel hij er wel voor zorgde dat zijn knettergekke dancemoves er niet voor zorgden dat ik op de grond belandde.
Het voelde goed om te dansen. Het was lang geleden dat ik nog iets gedaan had wat echt voor bewegen kon doorgaan. Ik gaf er de brui aan na een halfuur, ik moest af zien te raken van dat korset. Het maakte me niet veel uit dat ik het nooit nog heelhuids zou terugzien, het moest van mijn lijf en wel zo snel mogelijk. Ik riep in Bill’s oor dat ik even naar het toilet ging en liet hem alleen achter. Toen ik enkele meters verder achter me keek was hij al niet meer op die plaats te zien. Mijn ogen schoten naar de bar en vonden vrijwel onmiddellijk wat ze zochten. Of ik kende hem goed, of hij was gewoon zo voorspelbaar.