Klausvrij

‘Wat? No way!’ riep Caroline uit en gooide ongelovig de brief en de envelop op de grond. Exact een half uur geleden was ze thuis gekomen van school.
In die tijd had ze de post uit de postbus gehaald en een brief ontdekt die naar haar gericht was. Dat was een rariteit, de enige echte brieven die bij hun thuis aankwamen waren die van vriendinnen van haar moeder en natuurlijk belastingen en afbetalingen, ook voor haar moeder.
De geelwitte enveloppe met “Aan Caroline Forbes” erop in een elegant toch mannelijk handschrift stak daarom heel fel af tegen de normale brieven.
Ze had de brief meteen open gescheurd en zich teruggetrokken op haar kamer. Ze had de brief zeven keer gelezen. Toen ze de eerste regels las was ze ongeïnteresseerd en ongevoelig geweest. Maar na die eerste twee regels kwam er plotseling een brok in haar keel te zitten. Ze las de brief verder in ongeloof en omdat ze niet geloofde wat ze zag, had ze hem nogmaals gelezen, en nog eens, en nog eens…

Nu zat ze huilend op haar bed. Ze kon niet geloven dat Klaus zomaar weg was. Klaus, de hybride die hun al meer dan een jaar lastig viel en zoveel ellende had veroorzaakt. Ze moest opgelucht zijn dat ze eindelijk van deze pijn was verlost. Niklaus was weg, de kunstenaar en de man die haar aanbad. De man die wilde dat zijn familie en Caroline van hem hielden. De man die zich veilig wou voelen en omdat hij zo vaak gekwetst en verraden was, zich hard en agressief opstelde zodat niemand dichtbij genoeg kon komen om hem te kwetsen. Ze was hem kwijt.
Caroline wist niet of ze nu kwaad op hem moest zijn omdat hij haar niet persoonlijk gedag had gezegd of ze kwaad op haarzelf moest zijn voor er zo mee in te zitten dat hij geen afscheid van haar had genomen.
Ze hoorde hem te haten, na alles wat hij gedaan had, waarom deed ze het dan niet? Ze was er altijd zo van overtuigd geweest dat Tyler de goede keuze was geweest en Klaus de slechterik die hun geluk bedreigde. Maar kon hij wel echt slecht zijn als hij gevoelens bezat? Hij had haar gesmeekt om een kans zich te bewijzen, en ze had telkens haar hoofd in de andere richting gehouden. Ze wou blind zijn voor zijn zachte kant, hem enkel zien als de moordenaar. Zo zou het makkelijker zijn hem te haten.


Nu wist ze het niet meer, ze had een raar gevoel in haar buik, het gevoel dat ze iets had gemist. Ze heeft er nog nooit bij stil willen staan, en zelfs als ze er stil bij zou staan dan zou ze het niet aan haarzelf toegeven. Ergens verlangde ze ernaar om al die vreemde culturen op te snuiven en vrij te zijn. Natuurlijk maar tot een bepaald niveau, het liefst zou ze nog steeds bij haar vrienden zijn, gebonden door liefde aan Tyler.
Maar voor Tyler was het waarschijnlijk simpel: afstuderen, universiteit en burgemeester worden, samenwonen met Caroline en wanneer er teveel tijd voorbij ging en ze niet meer konden verbergen dat ze niet ouder werden: verhuizen naar een nabije stad.
Ze had er Tyler nooit naar gevraagd maar voorspelde dat hij een wereldreis niet leuk zou vinden. Voor hem was een oude ruïne op Griekenland gewoon een hoopje stenen, waren de gondels van Venetië gewoon bootjes en waren de kunstwerken die in het Louvre hingen gewoon wat tijdverdrijf van mensen die niets beters te doen hadden.

Hij had geen oog voor schoonheid als Klaus. Klaus had oog voor schoonheid, in welke vorm dan ook. Hij kon er diep over nadenken, kon er lang naar kijken en een diepere betekenis zoeken. Tyler was vlak, hun relatie was vlak. Hij had veel voor haar gedaan, om haar te houden, om zijn weerwolfkant te bevechten. Maar hun relatie was fysiek, echt spreken deden ze niet veel naast de ontelbare “Ik hou van je” uitspraken.
Nee! Sprak ze zichzelf tegen.
Ze mocht niet zo over Tyler denken. Ze mocht niet zo over Klaus denken. God, ze hoorde hier niet eens bij stil te staan. Dit was een zaak die zo duidelijk was als het verschil tussen dag en nacht. Klaus was en bleef slecht en zijn vertrek was een goed ding en Tyler was lief en van haar en ze was blij met hem en hoorde te vieren dat ze eindelijk terug rustig kon leven.

Haar blik gleed weer naar het papier op de grond. Ze bekeek het alsof het één of ander verraderlijk en giftig insect was. Caroline sloeg erin haar blik weg te trekken en begroef haar gezicht in één van haar kussens. Ze wou dat ze Klaus nooit had ontmoet.
Maar ze had hem ontmoet en hij had haar wereld veranderd in de negatieve manier en haar wereld verrijkt in de positieve manier, hij had haar zich geliefd doen voelen. Alsof ze werkelijk een koningin was in plaats van een naïef blondje dat van de ene jongens armen in de andere jongens armen valt en oppervlakkig is. Oké, misschien was ze niet zo oppervlakkig meer sinds ze een vampier was, maar nog steeds beneed ze Bonnie en Elena om het respect dat zij kregen. Oh, de geweldige knappe en moralistische dubbelganger die sterk in het leven staat en de slimme heks die weet wat ze wil en waar ze voor staat.


“Caroline,

Ik verlangde ernaar echt afscheid van je te nemen. Maar ik weet dat ik niets meer dan een koele vaarwel van je kan verwachten. Dus deze brief geeft me tenminste de kans om me uit te spreken.
Ik verlaat Mystic Falls en dat zal ik doen in mijn eigen lichaam. Wat betekent dat jij Tyler terug hebt. Het is jammer dat je me geen kans gegeven hebt en jezelf de wereld hebt ontzegd die je verdient. Eén woord van jou en ik was voor eeuwig de jouwe. Rome, Milaan, Parijs en Egypte zouden niet langer gewoon een paar prentjes zijn in je schoolboeken maar pagina’s van jouw herinneringen.
Geef nog maar een “Klausvrij-leven”-feestje want ik heb niet de intentie terug te keren de komende eeuwen. Mystic Falls heeft me niets meer te bieden.

Klaus”