003

Zenuwachtig liep ik door de gang van de trein. 'Zie je haar? Da's het zusje van Malfoy!' hoorde ik iemand fluisteren. Vliegensvlug draaide ik me om. In een coupé waarvan de deur nog open was zag ik twee jongens die precies op elkaar leken. Aan hun felrode haar te zien waren het Weasleys.

Ze zwegen, maar keken me wel aan. Met zo'n blik die zegt: ik mag jou niet.

Snel liep ik weer door. Ik kwam langs verschillende coupés, maar durfde niet te vragen of ik er bij mocht zitten. Verschillende keren hoorde ik mensen fluisteren als ik langsliep.

Plots zag ik een getinte jongen voorbijlopen, die ik herkende. 'Blaise!' riep ik. Eindelijk. Iemand die ik kende en die me niet uitschold. 'Hé, Aliah!' riep hij. Blaise was één van de weinigen, of eigenlijk, de enige van mijn broers vrienden die me wel aardig vond. 'Kom je bij ons zitten?' vroeg hij. Ik twijfelde even. 'Dat eh.. Ik denk niet dat Draco dat zo leuk vindt.' zei ik toen.

Blaise lachtte. 'Kom op, doe niet zo raar. Er is geen andere plek meer, of je wil bij Modderbloedjes zitten?'

Dat was dan iets aan Blaise dat ik wat minder leuk vond: hij verafschude, net zoals Draco, mijn ouders en bijna elke volbloed Slytherin, alle Dreuzeltelgen. Maar goed, ik was al blij genoeg dat ik niet meer alleen was en dus volgde ik hem.

'Leuke vakantie gehad?' vroeg Blaise. Ik haalde mijn schouders op. 'Nogal veel gezeur..' begon ik. 'Met mijn vader, dat ik me beter moet gedragen, over dat ik in Slytherin moet komen, dat ik niet om mag gaan met Dreuzeltelgen..'

Blaise antwoorde niet. We stopten bij een deur, die hij openzwaaide. 'Oh nee, niet zij!' hoorde ik meteen iemand roepen. Het was Pansy Parkinson, een meisje dat deze zomer zo'n vijfhonderd brieven aan mijn broer had gestuurd, allemaal met de tekst: Ik mis je, ik hou van je..en ander gezeur.

Draco keek me emt een afkeurende blik aan, net zoals de rest van zijn vrienden trouwens. Blaise trok me mee naar binnen. 'Potter zit niet in de trein.' zei hij. 'Misschien zijn ze er eindelijk achter dat hij niet op Hogwarts hoort?' vroeg Theodore Nott.

Ik ging zitten en luisterde niet naar het gesprek. Het ging toch alleen maar over de verschillende manieren hoe ze Harry Potter konden vervloeken. Ik was veel te nieuwsgierig in welke afdeling ik zou komen.

Ik was altijd al 'de vreemde' geweest in mijn familie. Het begon al toen ik geboren werd: iedereen had verwacht dat ik een jongen was, omdat Malfoy's ALTIJD jongens zijn. Ik was het eerste meisje in tweeduizend jaar..

Mijn ouders hadden altijd wanhopig geprobeert om me te leren dat Modderbloedjes slecht zijn, dat Voldemort goed was en dat huiselfen nietsnutten waren. Goed, dat laatste was misschien ergens wel waar.. Huiselfen waren gewoon sukkels. Behalve Dobby, de elf die al jarenlang de Malfoy familie diende. Dobby was erg aardig, hij luisterde naar me en als ik hulp nodig had stond hij altijd voor me klaar. Het was jammer dat mijn ouders en Draco hem zo slecht behandelden. Ik had ze wel eens geprobeert te zeggen dat elfen óók gevoelens hadden, maar dat was mislukt..