16

laatste stuk uit hoofdstuk 15 (om weer te weten waar het overging zolang geleden dat ik gepost heb)

'Vond je het leuk?' ik zit bij Ibrahim achter op de fiets en hou me krampachtig beet aan de kleine bagage drager. 'het kon erger' hij knikt en kijkt even glimlachend om. 'Je kan goed voetballen' ik reageer niet en ga een beetje verzitten. 'hou me maar vast dat zit echt beter' 'Nee ik zit goed zo' we vervolgen de reis in stilte en het lijkt alsof we een andere weg nemen 'Waar ga je naar toe?' 'Naar huis, Hanna is niet thuis dus je zou bij mij blijven wist je dat niet?' 'Jeejz zeg hoe oud denken jullie dat ik ben 12? ik ben volwassen heb Hanna beloofd dat ik mezelf niets aan doe tot na haar verjaardag dus wil je alsjeblieft mij gewoon thuis afzetten' schreeuw ik kwaad. 'Nee we zijn er al' we rijden de oprit van het grote huis op en ik probeer niet verwonderd om me heen te kijken. De vorige keer had ik daar geen tijd voor gehad om het huis in mij op te nemen. 'Weetje stop met zo tegen mij te doen, we hadden het best gezellig en nu ga je eigen als een klein kind gedragen, als dit nu je laatste weken van je leven zijn. Leef die dan teminste nog in een beetje positiefiteit, je bent toch volwassen?' zijn stem klinkt veel te rustig en ik bijt hard op mijn wang om geen gemene dingen te zeggen. 'Oke fijn dan zijn we allebeei volwassen dan kan je vast wel tegen een beetje kritiek?' Ibrahim kijkt me nietszeggend aan en knikt dan 'Waarom doe jij zo uiterst rustig, ik zeg geen aardig woord tegen jou en je blijft zo rustig weet je hoe vervelend dat is, scheld gewoon terug' 'Waarom zou ik mezelf daartoe verlagen' ik rol met mijn ogen en wil langs hem heen lopen maar hij trekt mij terug aan mijn arm waardoor ik nu dicht tegen hem aan voor hem staat. 'Zou het helpen als ik zou gaan schreeuwen tegen je?' ik knik dapper en ibrahim knikt loopt de kamer in en kijkt me zelfverzekerd aan 'Waarom wil jij zo graag dood, denk eens aan de mensen die dood zijn en dat niet hadden willen zijn. Denk je niet dat jij nu eigenlijk heel ondankbaar bezig ben? je hebt een goeie vriendin die jou wilt helpen met alles en toch doe jij haar al zo veel jaar pijn. Waarom denk je alleen maar aan jezelf?' hij schreeuwde niet maar zijn stem klonk harder dan normaal, verstijfd staarde ik naar zijn gezicht en probeerde de opkomende tranen tegen te houden door hard in mijn ogen te wrijven, 'Vertel dan waarom' 'omdat-' ik stop en schud mijn hoofd hij komt naar mij toegelopen en sluit zijn arme om mij heen. Te onthutst over wat er net gebeurde klamp ik me aan hem vast en huil net zo lang totdat er geen tranen meer komen.