#hfdst 6

"Liefde" herhaalde ik, alleen deze keer luid op. De man naast mij draaide verward zijn hoofd om en zei " ik vroeg ooit aan mijn grootvader wat belangrijker was, liefde geven of geliefd worden? Hij antwoorde ' wat is belangrijker bij een vogel, zijn linker of zijn rechter vleugel?'
Ik keek hem met een verwarde blik aan en liet wat hij zei even tot me in werken. Wat hij zei leek nogal logisch maar toch zette hij me aan het denken. Hij keek weer voor zich uit en ik volgde zijn voorbeeld, geen idee waarom maar anders zou het nogal gênant worden. Zo hebben we nog een tijdje gezeten. Ik besloot om het in mijn schrift op te schrijven, en terwijl ik dat deed kwam ik tot de conclusie dat wat hij zei nog niet ze gek was. Nadat ik de laatste letter sierlijk op het papier schreef en de laatste krul er aan had toegevoegd, klapte ik het schrift dicht en stond op. De man die naast mij zat keek op, knikte en glimlachte vriendelijk, ik deed hetzelfde en zette mijn weg verder door het parkje. Na een tijdje wandelen stopte ik voor een fontein en ging op de rand zitten, stak mijn hoofd in de lucht en genoot van de zonnestralen die die mijn gezicht vastnamen en oplichtten.
Ik genoot van de warmte op mijn gezicht het voelde zo goed om even weg te zijn van alle verplichtingen en gewoon te genieten van wat vrijheid. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een voorzichtige "Hallo."
Ik deed mijn ogen open en keek alweer in dezelfde diep groene ogen die ik al tegen kwam voor de lunch. "Hallo." antwoorde ik bescheiden terug. "John was het zeker?"
De jongen knikte en vroeg via een teken van zijn hand dat naar de rand wijsde of hij naast me mocht komen zitten. Zonder iets te zeggen schoof ik wat op en kwam hij naast mij zitten. Zijn gedrag verbaasde me, wat deze morgen een charmante, betweterige jongen was die ons door de tuin van de baron leidde was nu een verslagen puppy die het huis uit werd gezet. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de verslagen puppy.
"Wat staat er in je schrift?" Met grote ogen draaide ik me om en zei: "En met welke reden vraagt u dat?" Ik zei het met mijn mooiste en best verzorgde taalgebruik, waarbij ik zelf moeite moest doen om niet te lachen.
"Gewoon nieuwsgierigheid, Mevrouw ik haal mijn beste omgangstaal boven" Hij zei het op dezelfde manier als ik en die grijns op zijn gezicht was gewoon hilarisch “Wel, gaan we onze allures boven halen. Meneer ik hang de charmante lover boy even uit en denk dat vrouwen niets weten" Zijn gezicht kreeg een schaperige lach. " Wel dank u, maar ik moet zeggen dat u fout bent met u laatste conclusie" Beide konden we het niet meer uithouden en gierde het uit van het lachen om onze eigen idiote toon. "Dus jij weet wel wat van bloemen af, niet?" "Wel wat wil je als je moeder wilt dat je de nieuwe Leonardo Da Vinci wordt" Ik lacht om mijn eigen woordkeuze en dat had John ook door. "Je hebt een mooi lach wist je dat?" " Nu wel ja." Met een licht blos op mijn wangen draaide ik mijn hoofd naar beneden in de hoop dat het rozige kleurtje op mijn wangen snel zou verdwijnen. Het werd even stil, maar uiteindelijk verbrak John de stilte. " Alice, Alice Dowson was het zeker?" Ik hief mijn hoofd op en keek hem recht aan en knikte. " Nu dan Alice zou je me een plezier willen doen?" Hij stond op stak zijn hand uit en keek me dood serieus aan. " Kom mee met mij en ik laat je de mooiste bloemen van het park zien." Een glimlach sierde mijn gezicht en voorzichtig maar vastbesloten nam ik zijn hand vast en leidde hij me naar de eerste bloemen.