Chapter Twenty-Six.

Willow Anderson.

De dagen en zelfs weken vlogen voorbij zonder dat ik een reactie van Oliver kreeg. Hoe stom het ook klonk, ik maakte me zorgen. Ik zou het best begrijpen als hij me niet meer wilde zien, maar kon hij dan op z'n minst reageren en me verrot schelden of zo?
George was van mening dat we dan maar gewoon langs moesten gaan, onverwacht, zonder uitnodiging. Ik vond alles goed.
Dus zo gingen we, twee maanden nadat ik de brief had verstuurd, bij hem langs. Aangezien hij nog steeds in hetzelfde huis woonde - home sweet home, zo voelde het voor mij een beetje - was dat natuurlijk niet erg moeilijk te vinden.
We verschijnselden voor zijn huis en ik klopte een beetje zenuwachtig aan. De deur bleef dicht en bleef dicht. Uiteindelijk klonk er gestommel en vloog de deur open. Ik schrok me dood.
Oliver zag er verschrikkelijk slecht uit. Zijn ogen waren bijna bloeddoorlopen, er zaten wallen onder en hij zag er uitgemergeld uit. Mijn mond viel letterlijk open bij zijn verschijning. Eerst leek hij me niet te herkennen, maar uiteindelijk praatte hij.
'W-Willow?! G-George?' Zijn toon klonk echt heel zielig en ik wilde nu weten wat er hier aan de hand was.
'Oliver.. Wat is er aan de hand?' Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen. 'Waar is Amélie?' vroeg ik nu. Zijn ogen schoten weer open en zijn blik werd angstig.
'Amélie, Amélie... Help me...' mompelde hij continu. Ik keek George aan en hij keek terug. Blijkbaar dachten we allebei hetzelfde.
'Oliver, wie is er aan de deur?' klonk een engelenstem met een Frans accent. Amélie. Als je het over de Duivel had.
Ik keek over Oliver's schouder heen - onmogelijk, hij was veel langer dan mij - en zag haar blonde haar nog net. Ze vloekte zachtjes, zei daarna iets onverstaanbaar en toen begon Oliver zich plots heel raar te gedragen. Zijn blik werd wazig en hij leek me niet meer te herkennen.
Dit kon maar één ding betekenen. Amélie hield hem onder de Imperius Curse.
Waarom was me niet duidelijk, maar blijkbaar was hij er zonet doorheen weten te breken toen hij de deur opende. Ik stak voorzichtig mijn hand uit naar Oliver om zijn arm aan te raken, maar hij sloeg die woest weg. Amélie verscheen naast hem met een schijnheilige glimlach, die ik maar al te graag van haar gezicht af zou willen slaan.
'Wat doen jullie hier?' vroeg ze, met diezelfde angstaanjagend glimlach. Oliver liet zich haar aanraking wel bevallen. Hij bleef George en mij maar aanstaren.
Voorzichtig voelde ik waar mijn toverstok zat en nog voorzichtiger trok ik die. Ik voelde hoe George hetzelfde deed en precies op hetzelfde moment, alsof we het zo afgesproken hadden, trokken we die en hielden hem onder Amélie's kin. Ze deed geschrokken een stap achteruit en probeerde haar eigen te pakken, maar ik drukte die van mijn zo diep in haar keel dat ze dat idee maar achterwege liet.
'I- ik...' stotterde ze.
'Hef die spreuk op, of het loopt verkeerd af met jou,' snauwde ik woedend. Ze zucht, pakte haar toverstok, maakte een kleine beweging en Oliver was meteen weer terug naar normaal.
'W-wat?'
Ik keek hem bezorgd aan maar zodra Amélie bewoog richtte ik me weer op haar.
'Jij kunt maar beter oprotten, stomme trien. Get your fat ass back to France.' Ze knikte en ik stond versteld dat mijn woorden zo veel effect hadden. Of misschien was het gewoon mijn toverstok die zo ongeveer een gat in haar keel boorde.
'Kom, Oliver. We gaan naar het St. Mungo's met jou.'