Deel 3

’69!!! Wil het winnende meisje naar voren komen?’ Ik staarde naar mijn kaartje. 69. Dit kon niet waar zijn. Ik hoorde dat Sarah weer begon te hyperventileren. Langzaam stond ik op. Ik voelde dat tientallen ogen zich op mij richten. Voorzichtig schuifelde ik naar voren. ‘ik... ummm... ik denk... dat ik.... misschien... gewonnen heb...’ fluisterde ik. De man keek me aan. ‘Zou ik misschien je kaartje mogen zien?’ Langzaam legde ik het kaartje in zijn uigestrekte hand. Hij pakte het kaartje aan en keek ernaar. ‘ Nou, dames en heren, het lijkt erop dat we een winnares hebben! Gefeliciteerd!’ Hij stak zijn hand nog een keer uit, maar dit keer om me te feliciteren. Ik schudde langzaam zijn hand. Ik kon het nog steeds niet geloven. ‘Mag ik vragen wat je naam is, meisje? En hoe oud ben je?’ ‘Mijn naam is Rosie Smith’ mompelde ik ‘en ik ben 18 jaar.’ ’18! Nou nou, ongeveer even oud als die jongens van One Direction, als ik me niet vergis! Misschien wordt dat nog wel wat’ zei hij met een knipoog. Ik voeld mezelf rood worden. Ik kreeg allemaal boze blikken naar me toe geworpen. ‘en,’ ging de man verder ‘ weet je al wie je meeneemt.’ Natuurlijk wist ik dat! Ik zag Sarah hoopvol mijn kant op kijken. ‘Nou, zelf ben ik niet zo’n fan van One Direction, maar mijn vriendin Sarah wel. Dus ik wil heel erg graag dat zij meegaat.’ Zei ik, en keek Sarah’s kant op. Ze keek me aan. Ze keek zo gelukkig. Zo had ik haar nog nooit gezien. ‘Wat een mooi gebaar! Hier zijn je kaartjes voor het concert van One Direction! Heel erg veel plezier! En nu nog een huishoudelijke mededeling. We gaan over 5 minuten sluiten, dus zou u zo vriendelijk willen zijn....’ De rest hoorde ik niet meer. Ik zag alleen nog maar de kaartjes in mijn hand. Langzaam liep ik de Starbucks uit. Toen ik me realiseerde dat ik Sarah alleen had achtergelaten, wou ik teruglopen. Totdat iemand me in een houdgreep nam ‘Omg, Rosie, ik kan het gewoon niet geloven!’ Stotterde ze. ‘ Je hebt gewoon gewonnen! We gaan naar One Direction! IK GA NAAR ONE DIRECTION!’ En voor het eerst van mijn leven zag ik Sarah huilen.