~ 002

Verslagen lag ik op de grond. Ik hoorde alle stemmen op de achtergrond zachtjes vervagen. Krampachtig probeerde ik mijn vingers te bewegen. Een pijnscheut schoot door mijn lichaam waardoor een zachte kreun mijn mond verliet. Het was me even allemaal teveel. Mentaal en fysiek. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me voor het laatst gelukkig voelde. Elke dag was een hel. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Mijn hele beeld was vaag, dus knipperde ik even. Ik zag een lange zwarte auto met geblindeerde ramen langsrijden. Een zachte 'help' kwam uit mijn mond en ik probeerde op te staan. Geen succes. Meteen viel ik weer op de grond en schreeuwde het uit van de pijn. Ik realiseerde me nu pas dat ze me in elkaar hadden geslagen. Acht tegen één, is dat wel eerlijk? Een verwarde traan rolde over mijn wang en zo volgden er meer. Waarom ik?
Ik hoorde hoe een auto deur dichtsloeg, maar besteedde er geen aandacht aan. Ik kon niks doen. De pijn was me te baas. Hier lag ik dus. Ergens langs een drukke straat in Londen, maar niemand die me hulp bood.
Het geluid van rennende voetstappen vulden mijn gehoorgangen en ik sloot mijn ogen.
'Hey, girl,' ik hoorde een stem die me vaag bekend voorkwam.
'Mommy?' probeerde ik en stak mijn hand omhoog. Een zachte pijnkreet kwam uit mijn mond.
'No, it's Liam,' zei hij en ik voelde hoe hij liefdevol over mijn hand streelde. Ik opende mijn ogen en keek recht in twee prachtige bruine kijkers.
'L-Liam Payne?' vroeg ik wat moeizaam terwijl ik nog steeds diep in zijn ogen keek.
'Yes, what happened to you?' vroeg hij aan me toen hij met zijn ogen de rest van mijn lichaam inspecteerde. Voor mijn gevoel was ieder deel in mijn lichaam platgewalst.
'G-Girls beat me up,' antwoordde ik langzaam en zag de bezorgdheid in Liam's ogen toen onze blikken elkaar kruisten.
'You need to go to a hospital. Come with me,' zei Liam en zonder dat ik ook maar kon antwoorden tilde hij me op en zette me in de lange zwarte auto met geblindeerde ramen.
'My name is Megan,' zei ik en keek de cabine rond. Ik zag een getinte jongen tegenover me zitten en naast me zaten een blonde jongen en een jongen met schattige krullen. De jongen die naast de getinte jongen zat doorbrak de stilte.
'Hey, I'm Louis. Do you like carrots?' vroeg Louis aan me en boog wat meer naar me toe.
'Yeah, sure.' antwoordde ik wat verward.
'Niall here,' zei de blonde jongen naast me vriendelijk en stak zijn hand uit. Ik negeerde zijn hand en glimlachte vriendelijk. Hij keek me raar aan, maar ik kon zijn hand niet aannemen. Het deed me teveel pijn.
'Zayn.' zei de getinte jongen vrolijk, maar toch wat verlegen. De jongen met de schattige krullen naast me was te druk met zijn mobiel en had blijkbaar niets meegekregen van wat hier gebeurde. Ik zag hoe hij op WhatsApp zat en keek met wie hij WhatsApp'te.
Caroline Flack
Geen idee wie dat was, niet dat het me veel interesseerde.
'Ouch!' schreeuwde de jongen met krullen en keek boos naar Louis die hem blijkbaar een trap had gegeven. 'Oh, I'm sorry. I'm Harry.' zei hij droogjes en ging toen verder op zijn mobiel.
'Where did Liam go?' vroeg ik toen ik de cabine nog eens goed bekeek. Zacht gegniffel hoorde ik achter me en net toen ik me wilde omdraaien hoorde ik Liam zeggen: 'I'm here.' ik keek even naar mijn benen en zag dat ik op Liam's benen zat.
'Driver, take us to the nearesy hospital!' riep Liam door de auto heen. Blijkbaar had de chauffeur het gehoord, want met een rotgang draaide de auto om.
'It's warm in here,' riep Niall met zijn leuke Ierse accent en drukte op een knopje waardoor het raam naar beneden schoof.
'Close it,' zei ik en gebaarde met mijn hand toen ik zag dat de meiden die me dit hadden aangedaan naast ons liepen. Zo te zien herkenden ze mijn stem, want ze begonnen te schreeuwen en te rennen naar de auto. Net op tijd was het raam weer dicht, want bijna had Jade haar arm naar binnn gekregen. Wat wilden die meiden toch? Mij nog een keer in elkaar slaan? De jongens?