021 | Avery Holloway

Het huis was vreselijk. Hélémaal roze, met allemaal van die enge oude poppen. Ik kreeg er echt de kriebels van, dus besloot ik maar dicht bij de doctor te blijven. Hoewel er genoeg lichtroze verwarmingen ophingen was het toch ijskoud. De Doctor nam plaats op de pluche zetel, ik besloot zijn voorbeeld te volgen en trok mijn jas wat verder dicht. 'Ma'am, why is it so cold in here.' De vrouw draaide zich om, ik merkte nu pas dat ze zelfs roze kleurlenzen in had. 'Because of my babies ofcourse.' Ze streelde over een van de popjes.
      De Doctor begon allemaal vragen te stellen maar ik had er geen oor voor. Ik bleef de poppen aanstaren, ze leken terug te staren. Toen opeens een pop naar het raam draaide slaakte ik een gilletje. 'WHAT'S WRONG?' Gilde de Doctor terug, hij sprong recht en keek wild rond. 'That doll!' Hijgde ik. 'It- It... IT MOVED!' De vrouw glimlachte naar me. 'Of course he did. He's made to move, my little Benjamin.' Ze reikte naar het poppetje en aaide het over het hoofd. De doctor sonicte hem kort en stond toen op. 'Thank you, miss. Let's go and find Amy and Rory!" Hij pakte mijn hand en trok me van de bank. Hij sleepte me een tijdje mee over de zachte, roze, wollige mat. Tot ik eindelijk recht kon staan en hem achterna rende.
      'Amelia! Rory? PONDS WHERE ARE YOU?' Riep de doctor op zijn luidst. Het was ongeveer tien uur 's avonds, en er woonde hier vast wel kleine kinderen die al in bed lagen! 'Doctor, shush! There are people sleeping!' Hij negeerde me en riep gewoon door. 'There they are!' Hij liep met grote stappen op hen af. 'Found something?' Ze schudden hun hoofden. 'Well, you suck! We did find something very creepy.' Zei ik en ging op een muurtje zitten.