The new kid *17*

Net als ik beloofd had begon ik niet over die vrijdag avond. Ik heb Alice, na heel veel geheisa, ook laten beloven dat ze er niet over zou beginnen behalve als Mike er zelf over begon. Tijdens frans zat ik een paar tafels achter Mike. Ze zat naast Sophie. Sophie begon met Mike te praten en het zag er eerst gewoon uit. Maar toen Sophie iets in Mike's oor fluisterde begon Mike opeens frans te praten. De mensen die in de buurt zaten en de mensen, zoals ik, die heel erg op haar lette hoorde het verschil. Eerst begon Mike in een drijgende stem tegen haar te praten, maar na een paar seconden waren ze hevig aan het discuseren tot uiteindelijk de juf zei; dat ze niet met elkaar mochten praten. Toen begon Sophie te zuren dat ze frans aan het oefenen waren, en de juf kon daar niets tegen op zeggen want je kon duidelijk horen dat het geen engels was. Toen de juf weer verder ging met op het bord schrijven fluisterde Sophie weer iets in Mike's oor. Eerst keek Mike haar ongelovig aan maar nadat Sophie nog 1 woord in frans zei begon gelukzalig te glimlachen. God, wat een glimlach, dacht ik toen in mezelf. Ze schudde elkaars hand en zeiden de rest van de les niks meer tegen elkaar. Maar in de frans lessen daarna werden ze steeds betere vrienden.
Ik had nog aan Mike gevraagt hoe ze zo goed in frans was maar ze had het weggewuift. Voor de rest kon je niets merken aan Mike behalve dat ze steeds meer vrienden kreeg op school en dat ze op een vreemde manier steeds vrolijker en zenuwachtiger werd.
Van iedereen op school ging ik het meeste met haar om. Ik was ongeveer de enige die elke week een paar keer naar haar huis ging of zij naar de mijne. Ik vond het wel fijn dat ze het meest mij omging. Ik wou graag bij haar in de buurt zijn. Ik vond het heerlijk om haar glimlach te zien of haar stem te horen. Aaarg, wat was er mis met mij. Ze is gewoon een aardig meisje, probeerde ik mezelf wijs te maken. Dat lukte niet echt. Ze was meer, maar dan kon toch niet? Ik kon haar niet meer dan dát vinden. Ik moest haar niet meer dan dát vinden.
Ik was weer in zo'n innerlijke discussie bezig terwijl ik drinken voor haar en mij aan het inschenken was. Ik hoorde de voordeur open gaan en zag mijn moeder de keuken in komen.
'Hey mam.' Zei ik en ik zette de fles frisdrank weer in de koelkast.
'Hey Nick, denk je dat je me kan helpen met een stuk uit een boek. Het is grammaticaal gezien goed maar het klinkt niet echt lekker.'
'Tuurlijk, als jij die broodjes mee naar de woonkamer neemt zal ik er wel even naar kijken.' Ze lachte en pakte de schaal broodjes. We liepen naar de woonkamer toe waar Mike nog op de bank zat.
'O, hoi Rachel, hoe is het?' Vroeg Mike aan mijn moeder.
'Wel goed, alleen een stuk met een boek wat ik niet goed krijg. Maar hoe is het met jou?' Zei mijn moeder. Mike en Rachel konden goed met elkaar opschieten. De eerste keer dat mam Mike had gezien vond ze haar al aardig. Maar gaf mij van die Ik-weet-wel-dat-ze-je-vriendinnetje-is blikken. Was het maar zo. Maar waarom zou ze mij leuk vinden? Ik zuchte innerlijk.
'Ook goed. Dankje, Nick.' Ze pakte haar glas van mij over.
'Nou laat die zin maar zien.' Zei ik gespeeld over enthousiast.
'Alleen als jij wat rustiger word.' Ik lachte samen met Mike en Rachel. Rachel pakte haar laptop en scrolde naar het stuk waar ze mee moeite mee had. Ik keek naar de zin. Ik zag dat hij goed was maar het klonk niet echt lekker. Ik begon met manieren te bedenken hoe ik het goed kon laten klinken zonder dat de essentie van de zin eraan ging. Wat me echt helemaal niet lukte.
'Misschien als je hier een punt neer zet en die 2 woorden omdraait?' Vroeg Mike peinzend. Ik deed het in mijn hoofd en zag dat de zin er zo wel goed uit kwam.
'Nou, Nick, je bent niet meer de enige van de jonge generatie die het kan.' Zei mijn moeder plagend.
'Haha, heel erg grappig.' Zei ik terwijl ik de zin op de computer aanpaste. En toen bedacht ik me iets. 'Nou, Mike, als jij nou volgende week komt kan jij de rest aanpassen.'
'Kon het maar...' Ze maakte haar zin niet af.'
'Hoezo?' Vroeg mijn moeder ietsjes te nieuwschierig. Niet dat ik mijn nieuwschrierigheid bijna kon bedwingen.
'Ik ben volgende week de hele week weg.' Zei ze en daarna ging ze heel snel praten. 'Ik had blijkbaar nog wat spullen laten liggen in L.A. En als ik daar toch ben ga ik nog wat vrienden opzoeken die daar zijn. Het zal fijn zijn om ze weer te zien. Of om te zwemmen in de zee...' Ze keek even dromerig voor zich uit.
'Één week om wat spullen op te halen en vrienden te zien?' Vroeg mijn moeder ongelovig.
'Ik heb heel veel vrienden.' Ze klonk heel kinderachtig toen ze dat zei. Wat haar ongelovelijk schattig maakte.
'Tuurlijk.' Zei mijn moeder en ze pakte een broodje en ging weg met haar laptop. Mike draaide zich naar me toe en haar gezicht stond smeken. Verward keek ik haar aan tot ik begreep wat er aan de hand was. Volgende week was de rechtzaak van Lilly waar ze heen ging. Natuurlijk trok ze er een week voor uit want die dingen kunnen soms dagen per keer kosten. Ik stak één hand in de lucht als teken van belofte. Ik had belooft om niks te zeggen, dus zeg ik ook niets. Ze gaf me een klein glimlachje. Ze keek me even aan en haar wangen werden rood en ze keek snel weg.
Ik ging na een tijdje vragen naar de vriendinnen die ze had in L.A. Hoe ze heette, hoe ze waren en alles wat ik kon bedenken. De gene waar ik naar aasde waren Sam en Kim. En ik hoorde ook wat over ze. Dat Sam echt iemand die een grote bek had en kon haar mond ook echt nooit dicht houden. Kim was een wat verlegen meisje dat het leuk vond om met vrienden te kletsen maar vond het niet fijn als er veel mensen waren. Allebij de meiden waren rond de 1.60 en hadden licht blond haar. Alleen had Sam grijze ogen en stijl, lang haar en Kim fel groene ogen en schouderlang golvend haar, net als Mike. Ze had nog veel meer vriendinnen waar ik alleen Cindy nog van herriner. Een hardwerkend meisje dat het geweldig vond om op het strand te liggen.
Over Lilly durfde in niet te beginnen. Hoe zou ik het tegen mijn moeder uitleggen dat Mike aan het huilen was in ons huis. "Ja mam, het komt door een vriendin waar de ouders van zijn vermoord en hele goede vrienden waren van Mike.". Ik zag al voor me hoe mijn moeder onsteld naar me zou kijken en daarna zou zeggen dat ik haar wat aan had gedaan. Hoogst waarschijnlijk iets in de richting van "Hoe durf je het met haar uit te maken.". Nee, van die vraag bleef ik ver weg. Mike bleef die avond bij ons eten en mijn vader was zo aardig om haar terug naar huis te brengen. Maar wel in de politie auto. Mike keek me nog even smekend aan maar ik kon mijn grijns niet onderdrukken dus gaf ze het snel op en stapte braaf de auto in. Wat zou haar vader wel niet denken als ze word thuisgebracht door de politie. Ik grinnikte om die gedachte en deed de voordeur dicht.