Logan

Met zijn camera in zijn hand liep hij het grote fort in. Het was redelijk donker, maar op hetzelfde moment heel licht. Overal zag hij verschillende kleuren. Lampen: rood, geel, groen, roos, blauw,..
Zijn oren suisden en bij elke beat die er de boksen die tot het plafond reikten ging voelde het alsof het door zijn lichaam ging. Zijn hoofd bonkte mee, op een geweldige, gelukzalige manier.
Hij klemde mijn camera opnieuw vast en besloot om mijn eerste foto te nemen, stak hem in de lucht, keek door het kijkgaatje en sloot zijn ene oog. Een flits ging door de zalen en voor even was hij en iedereen die op dat moment keek, verblind.
Toen zijn visie weer zuiver was keek hij naar het schermpje en zag een scherpe foto van verschillende kleuren die allemaal door elkaar gingen met daaronder een grote groep mensen die aan het dansen waren, elk met hun typische rode beker in hun handen.
Hoe kon het dat een jongen als Logan ooit op zo’n feestje belandde? Omdat hij gek was. Hij had alles gedaan om op dit feestje aanwezig te kunnen zijn, en dat had hij ook gedaan. Hij vond de opdracht die hij kreeg nog niet zo erg. Het enige wat hij moest doen was op een elektrische stoel zitten, tot tien tellen en hopen dat je net niet te vroeg en niet te laat op de rode knop drukte, zodat je geen elektrische schokken kreeg.