Hoofdstuk 12

*** Jamie's pov ***

Sinds Jack zijn laatste bezoek heb ik hem niet meer gezien of gehoord. Feit is dat hij me wel aan het denken heeft gezet. Als je vader je enige toeverlaat was en die plots wegvalt, dan is het moeilijk om weer wat van je leven te maken. En na al die tijd heb ik nog steeds niets van mijn leven gemaakt. En wat misschien het ergste van allemaal is... Ik vertel dag in, dag uit wat mensen moeten doen om het verlies van hun geliefden te kunnen aanvaarden, maar zelf doe ik niets om mijn verlies te verwerken. Ik blijf tot over mijn oren in verdriet, ongenoegen en onbegrip zitten. En al dat nadenken, dat brengt me bij het graf van mijn vader.

"Probeer het te aanvaarden, dokter." geschrokken kijk ik op. "Jack, wat doe jij hier?" vraag ik verbaasd. "Hetzelfde dan u, iemand komen bezoeken." antwoordt hij met een klein glimlachje. "Ik heb nog met haar in de klas gezeten. Ze was best nog een leuk meisje. Soms heb ik er spijt van dat ik haar niet langer kende. Maar u weet ook dat spijt altijd te laat komt. Daarom probeer ik af en toe eens langs te komen. Dan vertel ik hoe het leven hier nog is, maar op het einde bedenk ik dan dat ze het eigenlijk allemaal al weet. Van in de hemel kan je alles zien." vertelt hij me. "Ik herinner me nog wanneer die foto werd getrokken." hij wijst naar de foto en lacht lichtjes. "Het was het eindejaarsbal. Ze zag er prachtig uit. Het was waarschijnlijk de laatste foto ooit. Toen ze die nacht naar huis ging werd ze aangereden. Ze lag in coma. Na een tijdje was ze hersendood, en even later was haar leven over." Er vloeit een traan over zijn wang die hij snel wegveegt. "Laat de tranen de vrije loop. Huilen kan helpen en vooral opluchten." ik wrijf eens over zijn rug om hem te steunen, om hem te laten dat ik er voor hem ben. Huilend knikt hij en laat zich uiteindelijk op zijn knieën zakken. Ik ga voor hem zitten en neem hem in mijn armen. "Weet u waar ik het ergste mee inzit?" vraagt hij terwijl hij in zijn ogen wrijft. "Ik heb haar nooit bedankt omdat ze me die avond gered heeft van Stacey. Stacey was het populairste meisje van de school. Daardoor was haar wil wet. Ze moest en zou een relatie met me hebben. Waarom? Geen idee. Één ding was zeker, ik was niet op haar verliefd. Ze kon op haar hoofd gaan staan, maar ik gaf niet toe. Ze werd kwaad en op de avond van het bal, zou ze koste wat het kost met mij verkeren tegen het einde van de avond. Dankzij Jade is het haar nooit gelukt. Ze was de hele avond bij me, danste met mij. We hebben zelfs gekust om Stacey weg te krijgen." Met een klein lachje en glinstering in zijn ogen vertelde hij alles van de eerste tot de laatste dag. "Je zag haar graag, is het niet?" probeer ik hem te doorgronden. "Als een vriendin zag en zie ik haar graag. Ik heb haar nooit als iets meer beschouwd. We kustten en liepen ook wel eens hand in hand, maar dat betekende nooit iets. Ik bedoel maar, ik kus Alex soms ook, maar dat betekent ook niets. Het is gewoon hoe we zijn. You just have to take it or die."