Stop!

School duurde een eeuwigheid met Jasper erbij. Gelukkig was Emmet er soms nog om me te redden van zijn gedachten en gezaag. Ik had iedere keer zo’n zin om hem er gwn naar toe te gooien maar ik wou niet dat hij Charlotte’s hart terug brak hoe vreemd het ook was.
Bella was er elke keer om men hand te nemen als ik het niet meer aan kon en mijn geduld op raakte. “Hij wil haar gewoon niet kwijt” fluisterde ze dan in men oren. Haar zoete stem bracht me tot rust. Soms leek ze zoveel op Esmée. Ze had het zelfde geduld gekregen en bij iedere keer als het mijne opraakte was zij er om het aan te vullen.
Ik hou niet van haar…ik had het de hele dacht met veel pijn in zen hoofd gehoord.
Iedereen wist nu al dat dat niet zo was en dat hij gewoon bang was voor wat hij voelde voor een mens. Toen we na school naar huis reden moesten we voorbij dat van Charlotte.
Ze sliep. Haar gedachten waren rustig.
Toen haar huis in het zicht kwam had Jasper het verschrikkelijk. Zijn gedachten waren vol verdriet en pijn toen hij het pas geverfde huis zag dat er zo rustig bij lag.
Roep dan toch stop, idioot!
“Stop” schreeuwde hij.
Ik duwde op men remmen en kwam piepend tot stilstand voor haar huis.
Hij stapte uit en ik lachte goedkeurend naar hem.
“Ik zie jullie vanavond” zei hij meer tegen mij dan naar de andere.
“Zorg dat ze je niet ziet” mompelde ik terug.
Hij knikte en liep naar het levenloze huis.