22.2

Grote waterdruppels landden in mijn gezicht, alsof het heel hard regende. Uit instinct opende ik mijn ogen en schoot recht overeind; de regen verdween. Het geluid van een kraan die dichtgedraaid wordt weerklonk door de ruimte. De jongen voor mijn neus herkende ik nog wel, de ruimte waar we in waren beland niet meer. Maar aan het meubilair te zien, waren we in de dameswc beland. 'Eh... wat doen we hier? En wat deed ik, eigenlijk?'
Er verscheen een zuinige glimlach op zijn gezicht. 'Je bent flauwgevallen.' Hij vertelde het opgewekter dan bij zijn gezichtsuitdrukking paste; misschien had ik hem wel een beetje laten schrikken. Mezelf ook, eigenlijk. Ik was nog nooit flauwgevallen en ik had dat ook het liefst zo gehouden, maar het bleek helemaal niet zo eng te zijn.
'Aha. Dat is ook voor het eerst...' Ik realiseerde me dat ik nog op de grond zat en krabbelde haastig overeind. Net toen ik weer op mijn voeten stond, ging de deurklink naar beneden.
'Ah, bezet...' Het geluid van schoenzolen die over de grond schuiven volgde, maar het hield zo snel op dat ik zeker wist dat het meisje nog steeds voor de deur stond.
Henry stond er net zo bevroren bij als ik me voelde. Na enkele seconden herstelde hij zichzelf; zijn rechter mondhoek kroop omhoog, waardoor er een scheve glimlach op zijn gezicht verscheen. Blijkbaar zag hij ergens humor in deze situatie...
Ik zuchtte. 'Fijn. Wat nu?' Hoe kreeg ik het toch voor elkaar om mezelf élke keer weer in een gênante situatie te brengen? Ik was nog erger dan een olifant in een porseleinkast, ik wist me overal aan te stoten. Mijn ogen gingen de ruimte rond, op zoek naar een andere uitgang, maar het was te verwachten; er zaten geen twee deuren in de toiletruimte. Het leek onvermijdelijk; ik zou met Henry naar buiten moeten komen en moeten doen alsof er niets gebeurd was tussen ons. Het ergste was nog dat ik dat waarschijnlijk niet eens overtuigend kon laten overkomen, terwijl het de waarheid was.
'Ik voel er best wel iets voor om gewoon naar buiten te gaan,' zei Henry, met de scheve grijns nog steeds op zijn gezicht.
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Je begrijpt toch wel wat ze dan denken?'
Met een snelle blik op de spiegel fatsoeneerde hij zijn haar en richtte toen zijn aandacht weer op mij. 'Wie zegt dat ik dat erg zou vinden? Ik bedoel, je bent een mooi meisje, dus...'
Mijn mond viel open van ontzetting, mijn maag leek zich om te keren. 'Wát?'
Zijn schaterlach galmde zo hard door de ruimte dat ik bijna zeker wist dat het meisje voor de deur het gehoord had. Ze schraapte in ieder geval haar keel.
'Zo zeg, als blikken konden doden... Ik maakte een grapje, schat.' God zij dank veranderde hij weer in de jongen die ik al die tijd in hem gezien had – maar wel met tien punten aftrek van mijn achting van zijn humor.
Mijn maag leek nog steeds omgekeerd te hangen van zijn misselijke grapje, waardoor ik zin kreeg om ook zoiets stoms met hem uit te halen. Ik zette een stap naar voren en gaf hem een duwtje tegen zijn borst en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan toen hij een stapje achteruit zette. 'Ik dacht dat jij wel wat sterker zou zijn... ik praat niet met slappe jongetjes.'
Zijn brede lach liet mijn weerstand smelten en ineen storten. Er verscheen een zelfvoldane gloed over zijn uitdrukking terwijl hij zijn ogen over mijn gezicht liet glijden. 'Je faalt, Pip.'
Ik zuchtte en voelde hoe mijn lichaam zich het liefst gewoon in hem wilde storten. Hij leek het ook te voelen. Zijn hand landde voorzichtig op mijn schouder, zijn knalblauwe ogen priemden zich in de mijne. 'Je gaat niet weer flauwvallen, toch?'
Ik glimlachte vanwege de bezorgde blik in zijn ogen en legde als antwoord mijn armen voorzichtig om zijn nek. Dat moest voor hem genoeg bevestiging zijn, want hij legde zijn armen voorzichtig om me heen en even later zoenden we voor het eerst echt. Eindelijk.
Mijn handen bewogen zich over zijn rug, om hem nog dichterbij te trekken. Ik voelde hoe mijn haarelastiekje werd losgemaakt. Normaal had ik dat verschrikkelijk gevonden, nu maakte het me niet uit. Na wat tien seconden leek werd er ineens keihard op de deur gebonkt. Van schrik maakte ik een rare beweging, waardoor onze tanden tegen elkaar botsten. 'Sorry!'
'Hij is bezet,' klonk het aan de andere kant van de deur. Degene die de deur onder handen aan het nemen was leek geen acht op het meisje te slaan en ging vrolijk door. 'Pip? Pip, leef je nog? We begonnen ons zorgen te maken!'