Jasy.. Jasy is dead?

Ik probeer het beeld van de witblonde vampier uit mijn hoofd te krijgen, maar het zit op mijn netvlies gebrand.
Ik richt mijn gezicht op naar Jacob.
'Jake, hoe zit het nu met de vampier? Al iets gevonden?'
Jake's gezicht veranderdt in een strak masker. Het doet me altijd aan Sam denken.
'Jacob?' dring ik aan.
Jake slaakt een diepe zucht en gaat met zijn hand even door mijn krullen.
'We.. hebben inderdaad iets gevonden.'
Hij aarzelt even maar dan komen de woorden er in een stortvloed uit.
'We waren met zijn drieën, Quil, Leah en ik. Embry en Seth hadden de andere helft van de perimeter. We renden het bos in, niet zo heel ver vandaan eigelijk, en WAM! De stank die in onze neusgaten drong vertelde genoeg.
Het spoor was nog niet oud, ik zou zeggen vijf minuten.' Jacob neemt een diepe ademteug en ratelt dan weer verder.
'Het was Leah die het spoor ontdekte. Ze heeft een goede neus, en snel dat ze is! Maar goed, we volgenden het spoor een tijdje en we vingen een glimp op van die parasiet. En toen, toen we iets dichterbij kwamen..' Jake stopt even.
'Hij sloeg op de vlucht maar liet zijn... maaltijd vallen.' Jacob fronst pijnlijk en mijn gezicht trekt nog witter weg dan het als is.
'Wie was het? De.. maaltijd?'
Jacob kijkt me nog steeds gepijnigd aan en trekt me tegen zich aan.
'Ik geloof dat ze Jasy heette.'
Jasy..
Ik golf van pijn slaat door me heen en ik sla mijn armen om me heen.
Tranen druppen op het gras. Eerst langzaam, maar dan een hele stortvloed.
Jasy, mijn vriendin.
Jasy, het eerste vriendelijke gezicht op die verdomde school.
Jasy, die een oogje had op Edward.
Ik stop even met huilen, verbaasd over het feit dat ik haar maar een dag ken.
Het lijkt alsof ik haar al járen ken.
Na die verbazing komen de tranen weer.
De zon staat midden aan de hemel als ik weer ophou met huilen.
Beschaamd kijk ik naar Jacob, die al die uren naast me heeft gezeten, troosten.
Ik veeg mijn ogen af en haal mijn neus op.
'Het spijt me dat je dat moest zien Jake,' snotter ik nog na.
Jake streelt mijn haar weer en ik doe mijn ogen dicht, vermoeid.
Ik voel hoe hij mijn oogleden kust en vlinders fladderen in mijn buik. Ze verdrijven de pijn een beetje, maar nog niet helemaal.
Met moeite sta ik op en Jacob kijkt me verbaasd aan.
'De rest van de familie moet dit weten,' mompel ik zacht. 'Het feit dat er.. gejaagd wordt in dit gebiedt kan problemen opleveren.'
Ik slaak een diepe zucht, wetend dat dit niet helemaal de reden is waarom ik de rest wil zien.
Ik wil dat ze zijn keel eraf bijten, hem in stukken scheuren en verbranden. Even voel ik me schuldig, maar dat schuldgevoel trekt als snel weg als ik aan die arme Jasy denk.
Ze verdiende het niet.
Helemaal niet.
Het leven is niet eerlijk.
Mijn perfecte leven van een paar minuten geleden is helemaal omgeslagen.