Chapter 42

Hoewel ik misschien hard overkwam door dit te sturen, het was voor zijn eigen bestwil. Ik was bang dat Derk teveel van me verwachtte, maar ik vond hem gewoon niet leuk op die manier. Ik wilde niemand anders dan Chris, ik wilde Chris, alleen Chris. Daarbij voelde ik me eigenlijk een beetje schuldig als ik met Derk was, ik wilde niks van hem, maar hij misschien wel van mij. Ik voelde dat mijn telefoon weer trilde en ik zag dat Derk had gereageerd, ik slikte en ik las het bericht.
Oké… Sorry, ik bedoelde er niks verkeerds mee, maar ik begrijp je.
Ik ging op mijn bed zitten en trok mijn knieën op. Ik legde mijn kin op mijn knieën en keek naar de foto van Chris en mij samen, gemaakt toen we uit eten gingen met zijn team, toen we nog net samen waren. Weer kwamen tranen omhoog. Waarom liep het zo? Ik schrok op van mijn gedachten toen ik iemand op de deur hoorde kloppen.
“Wat?” vroeg ik.
“Ik ben het,” hoorde ik mam haar stem vanachter de deur. Ik zuchtte en zei dat ze binnen mocht komen.
“Wat is er?” vroeg ze terwijl ze naast op bed ging zitten. Tranen gleden over mijn wangen en ik kwam bijna niet uit mijn woorden.
“Volgens mij is het uit,” zei ik toen zacht.
“Ach meisje,” zei ze lief en ze sloeg een arm om me heen. Ik leunde tegen haar aan en voelde me net als vroeger, dat wanneer ik gevallen was of ik verdrietig was, ik naar mam toeging en ze me troostte.
“Het is mijn schuld,” zei ik toen.
“Hoe zo jouw schuld?” vroeg ze.
“Ik ben weggelopen.”
“Omdat hij niet eerlijk tegen je was, je hebt gedaan wat goed was. Het voelt nu niet goed, maar anders hadden jullie nog veel langer blijven hangen in dat gedoe over zijn ex. Hij moet kiezen, jou of zijn ex,” zei mam wijs.
“Ja… Maar ik ben bang dat hij niet voor mij kiest,” zei ik en ik barstte weer in huilen uit.
“Misschien niet, maar dan is er nog iets veel beters voor jou,” antwoordde ze.
“Ik wil niet beter, mam. Ik snap het gewoon niet, het was zo leuk, zo goed, bijna te mooi om waar te wezen. En nu is het te mooi om waar te wezen,” zei ik met trillende stem.
“Dat weet je niet, misschien komt het wel weer goed. Elke relatie heeft zulke momenten, daar moet je samen doorheen komen,” zei mam, “en dat lukt niet in één dag, ook niet in een week, maar dat is liefde, dat overwint het.”
“Maar wat als die liefde er niet is?” vroeg ik.
“Dan weet ik zeker dat je wel weer gelukkig wordt, nu denk je alleen maar aan Chris, dat is logisch. Geloof het of niet, alles komt weer goed,” zei ze. Ik zuchtte en knikte toen.
“Don’t worry, about a thing. Cause every little thing gonna be alright,” zei mam toen. Gelijk herkende ik Three Little Birds van Bob Marley, dat had ik vaak genoeg meegezongen in het stadion.
“Misschien moet je maar gaan slapen, even uitrusten, morgen weer lekker fit trainen,” zei mam en ze wreef even over mijn been.
“Ja… Ga jij mee naar de training?” vroeg ik als klein meisje aan haar moeder die niet naar school durfde.
“Is goed,” antwoordde ze terwijl ze opstond.
“Lekker slapen.” Ze gaf me een kus op mijn wang en liep toen mijn kamer uit. Ik kleedde me om en ging toen in bed liggen. Ik piekerde mezelf in slaap.

De volgende dag werd ik al vroeg wakker, ik had naar gedroomd en had niet het gevoel dat ik überhaupt geslapen had, zo moe was ik. Ik ging naar beneden om een broodje te pakken en zag daar Jorn al zitten, opeens begon ik me af te vragen of hij eigenlijk wel een leuk leven had. Ik bedoel, ik had, ja hád, een vriend, ik had vriendinnen, voetbal en ging ook wel eens uit. Jorn voetbalde nauwelijks, ging soms met pap naar Ajax en trainde twee teams.
“Ik hoorde het van mam, over Chris,” zei Jorn toen voorzichtig. Ik zuchtte diep en wist niet wat ik moest zeggen. Ik wilde hem eigenlijk afsnauwen maar dat gunde ik hem niet.
“Ik vind het echt erg voor je, en als je me nodig hebt of zo…” zei Jorn toen lief.
“Dankjewel Jorn,” antwoordde ik.
“Moet je vanmiddag trainen?” vroeg hij toen.
“Ja,” reageerde ik.
“Mag ik mee?” vroeg hij. Ik keek op en glimlachte.
“Tuurlijk,” zei ik.
“Je had trouwens een leuk team.”
“Je bedoelt die ik trainen gaf?” vroeg ik.
“Ja, ze zijn best goed, ze vroegen al waar jij was… En… Nou ja, laat maar,” mompelde hij.
“En Chris wilde je zeker zeggen?”
“Ja… Sorry.”
“Maakt niet uit,” antwoordde ik. Ik dacht terug aan de training, dat al die kinderen hem helemaal geweldig vonden. Ook ouders waren onder de indruk, en ik misschien nog het meest. Het deed me zo goed om te zien hoe hij met die kinderen omging, het was zo schattig. Bij die gedachte voelde ik weer een brok in mijn keel, maar ik wilde niet meer huilen dus ik verdreef die gedachte snel en ik ging verder met een broodje smeren. Ik probeerde me te focussen op de training van vanmiddag en dacht aan dat ik zaterdag op de bank zat. Misschien kreeg ik wel speelminuten! Ik ging er niet van uit, maar het kon natuurlijk wel… Dat zou geweldig zijn! Al zou het nog beter zijn als Chris erbij was, hij wist niet eens dat ik op de bank zou zitten, hij was vast heel erg trots geweest. Dat was hij altijd als het over mijn voetbalprestaties ging. Normaal was ik nu ook bij zijn training, daar keek ik vaak, dat vond ik leuk. Nu durfde ik niet, ik durfde Chris niet onder ogen komen.
Ik plofte naast Jorn op de bank en zapte de tv naar een andere zender, tot ergernis van Jorn.
“Flikker op, ik keek,” zei Jorn.
“Samen iets kijken dan, doe niet zo dom,” reageerde ik fel.
“Oké,” zuchtte hij. Al snel kwam ik tot de conclusie dat er niks leuks was dus gooide ik de afstandsbediening op de bank en liep ik weg.
“Je mag hem ook wel gewoon weer aan mij geven,” zeurde Jorn.
“Je kan ook gewoon eens opstaan,” beet ik hem toe. Jorn hield zich wijselijk stil, hoewel ik niet van ruzie hield, was dit fijn om even af te reageren. Ik had me ten slotte niet op Chris afgereageerd, dat kon ik niet, ik kon niet boos worden op hem…