Chapter 8

POV; Carly 'Car' Miller

Met een pijnlijk gezicht zat ik in de auto. Zuchtend keek ik uit het autoraampje, tot de stilte werd verbroken door plots de radio die aanging. Geïrriteerd keek ik Dean aan die de rede was dat de radio aan stond. Kat deed – zonder Dean aan te kijken – de radio weer uit. Blijkbaar liet Dean het daar niet bij zitten, en deed de radio weer aan, wat voor een kwade blik bezorgde van bij Kat’s kant, en deed hem weer uit. Zo begonnen ze om te beurt de radio op en aan te zetten, wat voor hoofdpijn bezorgde bij mij.
Ik en Sam wisselde een geïrriteerde blik naar elkaar. Toen had ik er genoeg van, “ALLEBEI KAPPEN!” riep toen hard uit, waarbij iedereen schrok en stil was, “Danku!”. En ging weer onderuit in de autozetel zitten. “Eh, Dean.” Klonk Sam’s stem, “dit is niet de weg naar het Motel.” “Wat?!” riep Kat. “Rustig, ik maak alleen maar een omweg langs BurgerKing.” Sprak Dean. “Dean! Dit kun je niet doen! Carly zit hier waarschijnlijk met een gebroken been, en ik hier met een diepe snee!” riep Kat kwaad naar hem. “IK HEB HONGER!” riep hij terug, “DAT MOET DAN WACHTEN DEAN!” ze gaf Dean een stomp en met tegenzin, draaide hij toch terug naar het Motel.
“Eindelijk…” mompelde ik, als we eindelijk bij het Motel waren. Voorzichtig klauterde ik de auto uit, waarna ik meteen door mijn been zakte. Net toen ik dacht dat ik de grond ging raken, voelde ik twee sterke armen mij opvangen, en werd opgetild. Grommend keek ik Sam aan, terwijl hij onschuldig zijn schouder ophaalde, en naar de kamer liep. Eens we allemaal binnen waren, werd ik op een bed gelegd, “HELA HOLA!” riep ik, “ALS JULLIE KAT EN MIJ OOK MAAR MET 1 VINGER VERKEERD AANRAKEN, ZIJN JULLIE ERGEWEEST!”. Kat grinnikte, en ik zag dat zij op het andere bed lag. “We doen jullie niets.” Klonk de rustige stem van Sam. Met een verbanddoos, kwam hij naar me toe lopen, en onderzoekte mijn been. Elke keer als hij aan mijn been kwam, moest ik zien dat ik het niet uitgilde van de pijn. “Dat valt nog mee…” mompelde hij meer tegen zichzelf, dan tegen mij. “Gewoon gekneusd” zegt hij dan uiteindelijk. Voorzichtig doet hij een steunverband rond mijn been. Terwijl hij dat doet, bekijk ik hem eens grondig. Best wel knap eigenlijk… En gespierd. Ik werd uit mijn gedachten gehaald, toen ik Kat hoorde roepen op Dean, grinnikend keek ik naar de twee, terwijl ze ruzie maakten over iets stoms.