Chapter 41

We waren bij de trainingsvelden aangekomen, maar eerlijk gezegd stond mijn hoofd hier helemaal niet meer naar. Derk en Emily hadden geprobeerd allemaal redenen te verzinnen waarom Chris loog over wie hem een berichtje stuurde, heel lief van ze, maar ik wist zelf wel beter. Waarom zou hij liegen? Ik snapte echt niet waarom hij dit deed, nadat hij me beloofd had niet meer te liegen en na alles wat hij gezegd had.
“Tot zo,” zeiden Derk en Emily toen ik richting de kleedkamers liep. Daar zag ik mijn teamgenoten al, ze waren druk aan het praten en begroetten me vrolijk toen ik naar binnenliep. Ik probeerde vrolijk mee te doen.
De training verliep goed, het had beter gekund maar het was eigenlijk wel een fijn ontspanningsmoment, even een moment dat ik nergens aan hoefde te denken. Ik vond het ook fijn dat Derk en Emily aan de kant stonden.
“Marenne,” zei de trainster toen. Ik draaide me om en keek haar aan.
“Je zit zaterdag op de bank, bereid je deze week maar goed voor.” Ik glimlachte en bedankte haar vrolijk. Toen mochten we allemaal gaan en liep ik eerst even naar Derk en Emily toe.
“Ik zit zaterdag op de bank!” zei ik enthousiast.
“Wauw, wat goed!” zei Emily en ook Derk was blij voor me.
“Ik ga me nu even omkleden hoor,” zei ik toen. Ik liep snel weg met de rest van het team. Ik douchte snel en kleedde me om.
“Tot morgen!” riep ik.
“Tot morgen,” riepen mijn teamgenoten terug. Ik liep naar buiten waar Derk en Emily stonden te wachten.
“Lekker getraind?” vroeg Derk toen.
“Jawel,” antwoordde ik.
“Mooi, zal ik jullie anders naar de binnenstad brengen?” bood hij aan. Ik keek Emily aan, ik wist niet of ik nog wel uit eten wilde, ik wist ook niet wat ik wel wilde.
“Ik wil niet vervelend zijn…” bracht Emily toen uit, “maar ik denk dat het voor jou beter is dat je naar Chris gaat en met hem praat.”
Ik zuchtte diep en ik wist dat ze gelijk had.
“Oké,” zei ik zachtjes.
“Kom,” zei Emily toen en ze trok aan mijn arm. We stapten bij Derk in de auto en reden terug naar huis. Ik stuurde een berichtje naar Chris.
Ik wil met je praten, ben zo bij je.
“Misschien valt het allemaal mee,” zei Derk toen hij zag dat ik op mijn lip beet om niet te gaan huilen.
“Ja, misschien kwam een berichtje van Nicolai wel heel laat aan,” zei Emily toen.
“Waarom zeggen jullie dit? Jullie weten zelf toch ook wel beter?” vroeg ik.
“Ik kan het me gewoon niet voorstellen,” antwoordde Derk. Mijn telefoon trilde en ik zag dat Chris gereageerd had.
Oké… Wat is er dan?
“Zijn we er al bijna?” vroeg ik. Derk keek me aan en knikte. Ik keek naar buiten en herkende deze buurt, ik was een beetje zenuwachtig. Ik had het gevoel dat dit gesprek het er niet beter op zou maken. Ik was eigenlijk bang dat het uit ging… Ik zag Chris’ huis al en Derk stopte voor zijn huis. Chris zat in de woonkamer en zag ons, hij deed de deur open en keek verbaasd naar de auto waar Derk, Emily en ik inzaten.
“Bedankt,” zei ik toen tegen Derk en Emily.
“Het komt goed, Mar, bel je me straks?” zei Emily. Ik knikte en stapte uit, ik liep naar Chris toe en volgde hem naar binnen. Ik begroette zijn gastouders en liep toen met Chris naar boven.
“Wat is er?” vroeg Chris toen we op de rand van het bed zaten.
“Weet je het zelf niet? Vind je het niet raar hoe het gaat tussen ons? Dat we hier zo zitten zonder elkaar een kus te hebben gegeven of wat dan ook?”
“Omdat jij boos op me bent…” zei hij.
“Zondagavond sms’te Nic jou helemaal niet,” zei ik toen straight to the point. Chris fronste.
“Heb je hem gevraagd?” vroeg Chris een beetje beschuldigend.
“Nee, en al had ik het wel gedaan, ben ik hier degene die fout zit?” vroeg ik.
“Je vertrouwt me niet.”
“Vind je het raar, Chris? Ik weet niet waarom je dit allemaal doet, maar je doet me echt pijn.”
“Ik weet het zelf ook niet…” mompelde hij toen.
“Meen je dit nou? Ik snap het gewoon niet, je belooft me van alles en zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, dat je me niet kwijt wilt en je van me houdt. Lieg je dat?” vroeg ik terwijl ik merkte dat er een traan over mijn wang rolde.
“Nee, tuurlijk lieg ik niet over dat ik van je houd. Ik houd echt van je Marenne.”
“Net zoveel als van Bodil?” vroeg ik toen. Het was even stil. Chris deed zijn mond open om iets te zeggen en deed hem toen weer dicht. Ik stond op en keek hem aan.
“Dit zegt genoeg Chris, ga jij eerst maar eens uitzoeken wat je voelt en wat je wilt. Tegen de tijd dat je dat weet, hoop ik voor je dat ik je nog wil,” zei ik kwaad. Ik wilde dit niet zeggen, ik wilde niet weggaan. Ik wilde niet dat het zo moest. Tranen liepen over mijn wangen mijn schouders schokten.
“Marenne, alsjeblieft…” zei Chris toen, hij stond op en sloeg zijn armen om me heen. Het leek alsof alle kracht uit me vloeide. Ik wilde me verzetten maar het lukte niet.
“Waarom doe je dit nou?” vroeg ik huilend.
“Ik wil je zo niet zien,” zei Chris zacht en hij trok zich dichter tegen me aan.
“Dat had je moeten bedenken voordat je het aanrichtte,” zei ik en ik duwde hem van me af. Ik pakte de deurklink vast en stond op het punt om weg te gaan.
“Niet weggaan, Marenne ik wil niet dat je weggaat,” zei Chris, ik zag dat hij moeite had zijn tranen tegen te houden.
“Ik wil ook niet weggaan, Chris, maar soms moet je wegrennen om te zien wie er achter je aankomt,” zei ik toen, Chris keek me zielig aan. Ik haalde diep adem en liep toen de trap af en negeerde de vragende blikken van de rest van mensen in het huis. Ik liep naar buiten en vroeg me toen af hoe ik thuiskwam. Ik probeerde te stoppen met huilen maar het lukte niet, het was net alsof ik een deel van mezelf verloren had. Ik begon richting mijn huis te lopen, al was dat veel te ver om te lopen. Ik belde Emily op en ze zei dat ze gelijk naar me toe zou komen. Ondertussen liep ik verder, zonder op te letten. Fietsers die moesten uitwijken voor mij, auto’s die plat op de rem gingen, het deed me niks. Ik wist niet hoe lang ik al liep, maar ik zag dat Emily er aan kwam fietsen. Ze omhelsde me stevig en ik begon nog harder te huilen.
“Het is uit geloof ik,” zei ik hakkelend.
“Dit verdien je niet,” zei Emily en ze wreef over m’n rug.
“Zullen we gaan?” vroeg ik toen. Emily knikte en ik ging bij haar achterop zitten.
“Wil je naar huis of wil je met mij mee?” vroeg ze.
“Ik wil met jou mee,” antwoordde ik. Stil fietsten we naar Emily haar huis, daar aangekomen pakte Emily gelijk een zak van mijn lievelingschips en een fles cola, we gingen snel naar boven en daar ging ik op haar bed zitten.
“Wat is er nou gebeurd?” vroeg Emily toen lief. Ik vertelde het hele verhaal en ook dat ik degene was die ervoor had gezorgd dat het niet goed was gekomen tussen ons.
“Het is niet jouw schuld, jij bent voor jezelf opgekomen. Chris moet kiezen, en als hij jou niet kiest ben je veel meer waard.”
“Ik dacht echt dat Chris degene was die me nooit zoiets aan zou doen, dat hij echt van me hield. Hoe had ik dat kunnen denken?” zei ik zacht.
“Ik denk dat hij echt wel van je houdt Marenne, jullie hadden het geweldig samen. Jullie waren een perfect stel. Ik denk dat het wel goed komt tussen jullie, maar jullie moeten beide weten wat jullie willen en dat heeft tijd nodig,” ze Emily wijs.
“Misschien heb je wel gelijk,” zei ik. Ik pakte de zak chips en begon er van te eten.
“Kom, we gaan een leuke film kijken,” stelde ze toen voor. Ik knikte, ook al had ik er geen zin in, ik kon beter film kijken dan de hele tijd zitten janken.
“Bridget Jones’ Diary?” vroeg ze. Ik knikte, dat was mijn lievelingsfilm, ik kon er altijd om lachen al betwijfelde ik of dat nu ook zo was. Mijn gedachten dwaalden steeds af tijdens de film, ik dacht alleen maar aan wat er vanmiddag gebeurd was… Zou het goed komen? Ik wilde het dat het goed kwam, maar het lag allemaal in Chris’ handen. Waren we maar nooit naar Denemarken gegaan…
Toen de film afgelopen was ging ik naar huis, ik ging lopend aangezien Emily toch wel vrij dicht bij me woonde. Het begon al donker te worden. Toen ik thuis kwam had ik geen zin om met mijn ouders te praten, laat staan het ze te vertellen dus ik ging rechtstreeks naar boven waar de tranen gelijk weer over mijn wangen gleden. Ik had me nog nooit zo leeg gevoeld, ik wilde dat ik nu Chris kon bellen om te vragen of hij langs wilde komen, gewoon zodat hij een arm om me heen sloeg en zei “het komt wel goed”. Maar dat kon niet, ik voelde mijn telefoon trillen en keek naar het schermpje. Een berichtje van Derk. Ik zuchtte en opende het.
Hoe is het gegaan? Als je het wilt zeggen ten minste… X
Hij was zo zorgzaam, ik vroeg me af of er niet meer achter zat. Hij leek wel echt te willen dat het goed kwam, maar misschien hoopte hij stiekem dat hij een kans maakte.
Ik wist niet wat ik terug moest sturen. Dit:
Ik vind het aardig dat je zo om me denkt, maar ik weet niet of het wel goed is om je erbij te betrekken. Ik wil je geen verkeerde indruk geven, sorry.