The call

Ik gooi wat water in mijn gezicht en kijk in de spiegel. Mijn bruine lange haren zitten totaal in de war ik doe de douche aan en wacht tot ie warm is. Als ik onder de douche ga kan ik maar niet vergeten wat er net is gebeurd, we gaan verhuizen ! Waarheen ? Wanneer ? Vriendinnen ? Omg ! BO zal ik ooit Bo nog zien ? ik kan toch niet zonder mijn bff ? Ze zal absoluut kapot zijn van het nieuws. Ik doe de douche weer uit en droog mezelf af. Ik loop naar mijn kamer en zie daar een foto van mij en Bo. Bo was op mijn rug gesprongen toen we 6 jaar oud waren. We hebben allebei een tuinpakje aan een een lila shirt eronder met witte gympen, 2 staartjes in en een big smile ! Weer komt die brok in mijn keel. Snel pak ik mijn mobiel en toets Bo's nummer in. "heej" zegt ze vrolijk "hee Bo" zeg ik terwijl er een traan langs mijn wang glijdt. Ik snik en begin ineens hard te huilen. "wat is er aan de hand ? heb je ruzie moet ik iemand in mekaar slaan?" "nee, nee, maar het is....." "WAT?" roept Bo ongeduldig, weer begin ik te huilen en zeg zacht: "Ik moet verhuizen" het wordt stil aan de andere kant van de telefoon. Ik hoor Bo snikken, het is wel 10 minuten stil. Zo stil is ze in 3 jaar nog nooit geweest. "Bo ? Bo is alles wel okè ?" "nee natuurlijk niet, jij gaat verhuizen en ik blijf in mijn eentje achter, nooit meer samen huiswerk maken en samen naar school fietsen, nooit meer meidenavond en samen jongens spotten, dit wordt een HEL en werkelijke real life HEL !" "Bo rustig, ik wil het je uitleggen" "Best doe maar" en ik hoor dat ze verdrietig en boos tegelijk is, dat is erg gevaarlijk bij Bo, dan is ze heel kwetsbaar. "Luister Bo, mijn ouders kunnen dit huis niet meer betalen" "Dus?" "dus, kan ik hier niet blijven en moeten we verhuizen naar een goedkoper en kleiner huis" toen besefte ik pas wat ik moet doorstaan, een kleiner huis ? geen kasteel meer ? geen queen Courtney meer ? en Hendrik ? ik kan NIET zonder stille maar me beste vriend-bediende Hendrik ! "Ik ga niet mee ! ik blijf wel hier ik ga wel bij jouw wonen !" "Jaja doe dat! dat wordt supergezellig, dan zijn we net zusjes !" hoor ik Bo blij roepen, en we lachen hard. Weer ontsnapt er een traan "ja...maar helaas zullen we zusjes op afstand moeten zijn" zeg ik zacht en teleurgesteld. Mijn lach veranderd meteen in een frons. "Courtney ?" "ja Bo?" "je moet weten dat je altijd mijn beste vriendin bent en blijft" Er verschijnt een lach maar ook een traan op mijn gezicht "Weet ik Bo, jij ook !" en ik hang op.