Change 19

Lieve mama,
ik kan het niet meer aan, ik heb het 1 week volgehouden op school, maar dat is dan ook de limiet. Elke keer dat je vroeg of het leuk op school was loog ik, het is helemaal niet leuk. Ook al dat gedoe met Jeroen, ik kan het niet aan. Ik moet gewoon even weg. Even ergens heen waar ik kan relaxen en even de wereld vergeet, en ik heb die plek gevonden. Het zijn maar 2 weken, dat kan toch wel? Als je dit leest ben ik al weg, maar maak je geen zorgen, ik red me wel.
Ik hou van je!
x Brigitte

Snel liep ik naar buiten en de deur ging met een klap dicht. Het maakte toch niet uit, het kon Jeroen niks schelen of ik thuis was of niet.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld, wachtend in de gate, zag ik een bekend iemand.
'MELODY!' riep ik en ik rende naar haar.
'BRIGITTE!' riep ze terug en ze gaf me een knuffel. 'Dat is lang geleden zeg!' ging ze verder.
'Ja, wat ben ik blij je te zien!' zei ik enthousiast. 'Waarom ben je eigenlijk hier?' vroeg ik.
'Tja, ik zoek werk, het liefst in Engeland, dus als je iets weet, bel me dan! ' antwoordde ze. We praatte wat, helaas niet lang want mijn vlucht vertrok bijna zonder mij. Ik moest rennen om het te halen.
Toen ik mijn plaats zocht viel mijn oog op een man links. Hij had een lange zwarte jas aan en hij keek heel raar naar me. Snel keek ik naar rechts, en daar, zat ook een man met een zwarte jas en ook hij keek me heel raar aan. Ik kreeg er een raar gevoel van en liep snel verder in het vliegtuig. Toen ik mijn plaats gevonden had ging ik snel zitten. Die mensen waren eng. Ik pakte de kaart van Londen, zocht Danielle haar adres op en tekende een snelle route.

Daar stond ik dan. Op het vliegveld. Vliegtuig was veilig geland, ik had al mijn spullen en mijn kaart voor me. Nu nog veilig bij Danielle komen. Ze woonde in ieder geval niet dicht bij het vliegveld. Ik liep uren en uren. Ik kwam telkens weer in dezelfde straat. Liep ik rondjes? Ik keek nog eens goed op de kaart en liep verder. Naarmate ik verder in de straat kwam, voelde ik ogen in mijn rug, alsof ik achtervolgd werd. Ik stopte met lopen en keek langzaam naar achteren. Daar stond hij, de man uit het vliegtuig met die zwarte jas, alleen dit keer had hij een zonnebril op. Snel liep ik door 3 andere straten. Bij de 4e stond ik weer stil, ik keek achterom en... hij stond er weer. Diezelfde man, alleen dit keer deed hij alsof hij aan het smsen was. Maar ik voelde zijn ogen door de zonnebril op mij branden. Ik hield het niet meer en rende snel weg. Ik rende alle straten door in de hoop bij Danielle aan te komen. Zat ik in de goede straat? Nee, naar links, naar rechts?. Ik versnelde mijn pas en naar mijn gevoel rende ik eindelijk de goede buurt in. Hoe heet deze straat? Ja ik zit goed! Ik was nog maar 2 straten verwijderd van Danielle. Ik sprintte het laatste stuk tot aan de deur. Ik drukte snel en lang op de bel. 'Schiet nou op' zei ik tegen mezelf. Zodra ze open deed stapte ik gelijk naar binnen en gaf Danielle een knuffel. 'Hey! I'm glad you're here safe' zei ze. 'Yeah, yeah, now go inside' zei ik gehaast. Ik duwde haar naar binnen en ik keek nog een keer door de straat of ik de man zag. Gelukkig zag ik hem niet. Opgelucht deed ik de deur dicht en liep achter Danielle aan. 'These are going to be the most fun weeks ever!' zei ze einthousiast. 'I planned the most funny things to do here, i'm so excited!' en ze keek naar me, ze zag dat ik wat afwezig was. 'What's wrong?' vroeg ze. 'Don't you like it here?' zei ze teleurgesteld. 'No! I love it here, but, when i was walking to your house there was a man with a black jacket and sunglasses who kept following me' antwoordde ik. Ze zag dat ik bang was, pakte mijn schouder en zei; 'Don't worry, i won't leave you alone, you came here to relax and forget the world for a moment, so that's what we're going to do.' Ik kreeg weer een gevoel van veiligheid en lachte terug. Ze had gelijk, even relaxen en de wereld vergeten, dat is wat ik moet doen. 2 Weken lang even genieten.