De deal

Zonder enige schaamte nam ik de gedaante, die op nutteloze meters van mij vandaan stond, in me op. Of tenminste wat ik van hem kon zien. Voor een groot gedeelte was hij nog steeds in de donkere schaduwen van enkele bomen gehuld. Het enige wat ik zag was een arm die nonchalant langs het lichaam hing en een been dat één stap gezet leek te hebben. Mijn kant op. Ik voelde me ongemakkelijk en ik had werkelijk geen idee waarom maar iets in die ene beweging stond me alleen al totaal niet aan. Een zacht gelach kwam van de richting vandaan waar de gedaante stond, duidelijk geamuseerd. ‘Rustig maar, ik doe je niks’, probeerde de gedaante weer. Iets in zijn stem klonk als spot en het maakte me nogal boos. ‘Waarom zou ik naar jou luisteren, kom jij maar naar mij toe’, zei ik zonder dat ik precies door had wat ik me nu weer op de hals haalde. Hij lachte weer even maar nu klonk het als een echte lach. ‘Zo, zo wat zijn we dapper’, zei de gedaante alsof hij het tegen een klein kind had. Ik sloeg mijn armen over elkaar en bleef staan waar ik stond. ‘Ach, wat kan ik zeggen ik ben tenminste niet degene die zich verstopt’, grinnikte ik en ik keek onderzoekend naar de schaduwen om iets van hem op te kunnen vangen. Toen ik helemaal niks meer hoorde zag ik nog net dat hij weer iets naar achteren liep waardoor hij weer helemaal in schaduw gehuld was. Wad dit een of ander stom spelletje voor hem? ‘Laat jezelf nou maar eens zien’, mompelde ik maar toch zette ik nieuwsgierig een stap naar voren. Even leek het of hij er helmaal niet meer was omdat ik geen antwoord terug kreeg maar toen kon ik nog net iets in de schaduwen zien bewegen. Ik haalde diep adem en liep ernaartoe, dat had voor mij al lang genoeg geduurd. Ik kon niet ontkennen dat hij me nieuwsgierig maakte. Eenmaal bij de schaduwen zag ik niemand staan en ik baande mezelf een weg door de bladeren heen die als een soort gordijn voor me hingen. De aangename koelte van de schaduw deed me goed na al die hete zon van vandaag. Ik kwam bij de stam van de boom maar zag nog steeds niemand. ‘Oh ja natuurlijk, nu is hij is er wel vandoor gegaan....’, fluisterde ik zachtjes. Ik maakte van schrik een sprongetje toen achter me iemand zijn keel leek op te halen. Uiteindelijk haalde ik even diep adem van de schrik voordat ik me langzaam om draaide. Nu stond ik uiteindelijk toch nog oog in oog met hem. De man die voor me stond er best normaal uit, dat terzijde van zijn haast engelachtige gezicht. Ok, ik kon er niet omheen draaien. Hij was alles behalve ‘best’ normaal. Het viel me op dat hij een beetje dezelfde houding als Damon uitstraalde. Aan de andere kant leek hij toch… zo anders. ‘Juffrouw, gaat het wel?’. Ik schrok weer op door het horen van een zachte stem en onze blikken kruisten elkaar nogmaals. Ik was verbijsterd door de manier hoe hij nu tegen me sprak want eerst kwam hij totaal als een klootzak over. Eerlijk gezegd was de oorzaak van mijn afleiding heel simpel en absurd. Geen woord kreeg ik over mijn lippen. Alleen maar door de kuiltjes in zijn wangen. De kuiltjes die nu nog meer uitkwamen door de alsmaar groter wordende glimlach die zijn gezicht sierde. Meteen werd ons oogcontact gebroken doordat de man zich opeens omdraaide en verbaasd hoorde ik weer zijn gelach dat nu gesmoord klonk. Na een paar minuten richtte hij zich uiteindelijk weer op mij en er was een serieuze blik op zijn gezicht af te lezen. Toch kon je nog zien dat er nog een klein glimlachje rond zijn lippen speelde. ‘Het spijt me dat ik je liet schrikken’, vervolgde hij en meteen maakte ik een wegwerpend gebeurd. ‘Ach kom op, je dacht toch niet echt dat ik van je schrok?’, lachte ik terwijl ik mijn stem zo overtuigend mogelijk probeerde te laten klinken. Hij haalde grinnikend zijn schouders op maar meteen daarna trok er een frons op zijn gezicht. ‘Waar zijn mijn manieren gebleven, vergeet ik mezelf voor te stellen’ zuchtte hij en stak vervolgens meteen zijn hand uit. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Was hij gek in zijn hoofd of zo? Aarzelend keek ik naar zijn hand en voor ik mijn hand ook maar naar hem uit kon steken werd zijn uitgestoken hand ruw weggeslagen. Voor ik het wist werd de man door Damon tegen de boom aangebeukt die vlak naast ons stond. Geschokt keek ik naar Damon wiens ogen razend stonden en ik hapte naar adem toen het tot me doordrong dat ze ook helemaal bloedrood waren. Ik wou naar hem toe rennen om hem bij de man weg te trekken maar opeens begon de man te lachen. ‘Damon toch, dat is toch niet de manier om een goede indruk op haar te maken’, zei hij lachend en even viel zijn blik weer op mij. Meteen wou Damon zijn greep om zijn nek weer verstevigen maar tot mijn verbazing zette drukte de man hem weg. En niet zomaar ‘wegdrukken’. Damon vloog haast 5 meter van hem vandaan en lande met een dreun ergens tussen de struiken. De man liep rustig naar Damon toe en voor het eerst dacht ik emoties op Damon’s gezicht te zien die ik nooit eerder had gezien. ‘Luister, bemoei je niet met mijn zaken als je zo graag wil blijven leven’, siste de man door opeengeklemde kaken. Ik zag Damon even snel naar mij kijken en de man trok fronsend een wenkbrauw. Hij keerde zich weer naar mij toe en schonk me een glimlach. ‘Ik zal voor nu gaan, aangezien ‘je vriend’ je zo nodig eerst wou spreken’, mompelde de man en hij wenkte even naar achter waar nog steeds een uitgeputte Damon lag. ‘Ik zie je nog wel eens, het was leuk je te ontmoeten Camille’, zei hij met een stem die oprecht klonk. En met dat was hij in eens verdwenen en het gebeurde allemaal te snel voor mijn ogen maar ik hoorde nog het ruisen van struiken.




Mijn blik viel op Damon die daar nog steeds lag. Ik kon hem hier niet achterlaten ook al was hij sterk genoeg voor de meeste dingen. Hij zag er nu echt uitgeput uit. Stilletjes liep ik naar hem toe en knielde naast hem neer. Ik zei niks toen ik hem overeind hielp en liet hem op me leunen terwijl ik probeerde te herinneren waar we precies langs moesten lopen om bij Stefan te komen. Terwijl we daar wat strompelend liepen dacht ik maar steeds aan die man. Hoe wist hij eigenlijk mijn naam? Eigenlijk maakte het me allemaal niet meer zoveel uit, hier in Mystic Falls kon namelijk alles wel gebeuren en niks was te raar. Het zou me niks verbazen als hij een vampier was maar hij was duidelijk sterker dan Damon. Dat stond vast.






Damon’s p.o.v

Waarom had ik nou verdomme Klaus niet tegen kunnen houden? Ik had gewoon de hele tijd bij haar in de buurt moeten zijn zodat ik dit zou kunnen voorkomen. Alleen al met de gedachte dat het waarschijnlijk mijn schuld was smeet ik woedend het glas op de veranda. Ook al was het avond, het was nog steeds stik benauwd en buiten was het warmer dan binnen maar ik kon gewoon nu even niet bij Mia zijn. Ik had mijn zwakheid laten zien, en dan nog wel te bedenken dat zij mij helemaal geholpen had door me helmaal naar hier te brengen. Ik hoorde haar te beschermen en niet andersom. Geen idee had ik waar Klaus precies op doelde maar hij was duidelijk in haar geïnteresseerd en dat maakte me nog kwader. Waarom was hij eigenlijk in hemelsnaam opeens hier, en was als Stefan hiervan wist? Ik boog me voorover in de stoel en masseerde mij slapen. Opeens hoorde ik maar weer de al bekende stem. ‘Dus hier wonen jullie, best aardig voor de beroemde Salvatore’s’, mompelde Klaus die tegen de boom aan stond geleund. Ik zuchtte maar herinnerde dat hij gezegd had dat hij het op save zou spelen. Ik kwam overeind en liep naar hem toe. ‘Wat wil je Klaus’, zei ik koel en hij glimlachte. Het liefste zou ik nu de grijns van zijn smoel afslaan maar ik hield me voor nu nog in. ‘Ik was alleen benieuwd naar waar de twee broers nou precies wonen zo vredelievend tussen de mensen’, mompelde hij sarcastisch. Ik onderdrukte nog een lachje. ‘Maar eigenlijk kom ik hier om zaken te doen’, zei Klaus meteen weer serieus. Altijd meespelen, dat was de beste strategie. ‘Vertel verder’ mompelde ik. ‘Ik wil dat je iets voor me doet, in ruil daarvoor zal ik Mia niks aandoen’, zei hij. Ik keek hem verbluft aan. Hij leek het echt te menen besefte ik na enige tijd. Na enig nadenken knikte ik langzaam, ‘ligt eraan wat je wilt dat ik doe’, mompelde ik met een grijns. Aan de ene kan hield ik er wel van om weer een beetje actie te ondernemen. Dit had ik al een tijd niet meer gedaan.