Carrot 25

'Nee!' mijn stem ging door merg en been. Op de begane grond konden ze me vast nog horen, in het ziekenhuis van Rotterdam. Ik ging door het lint, keek naar het bed van Maaike. 'Neee,' riep ik nog eens. Ik zag hoe Maaike langzaam weer haar ogen had gesloten en niet meer bewoog. Er was geen beweging meer in te krijgen. Was ze weer in haar coma? Dat kon toch niet. Ik kneep in Louis' hand. 'Louis dit kan niet,' zei ik zacht. 'Dit is inderdaad vreemd,' was het enige antwoord dat ik terugkreeg. Ik rende naar haar bed, schudde aan haar. Maar niks leek te helpen. Tranen bleven komen, niks hielp meer. Wat had het leven nog voor zin? Ik liet mezelf op de grond zakken en huilde tot Louis me oppakte. Langzaam liepen we de kamer uit. Mijn t-shirt was nat van de tranen. Het kon me nu niks schelen wat iedereen dacht. Ik was Maaike voor eeuwig kwijtgeraakt. De plekken in mijn hart waar ik nog een beetje hoop had haar terug te krijgen, waren nu voorgoed weg. Mijn hart was gebroken en er was niks meer aan te doen. Dokters kwamen langsgehold, beademingsapparatuur werd uit alle hoeken van het ziekenhuis gehaald. Ik begon me steeds slechter te voelen, en werd steeds slapper. Zwarte vlekken verschenen voor mijn ogen, ik werd duizelig. En toen werd alles zwart...

'Eva, eva wordt eens wakker,' er werd flink aan mijn schouders geschud en Louis' gezicht hing vlak boven dat van mij. 'Waar ben ik,' was het enige wat ik uit kon brengen. Ik lag in een groot ziekenhuis bed, en dacht aan de afgelopen minuten. Alles was zwart geweest. Zou Maaike zich ook zo voelen? Heel eenzaam en alleen in het donkere zwarte gat waar je nooit uit lijkt te komen. Als dat zo was, liet me maar snel terugzakken. Ik probeerde het. Ik wilde niet meer leven. Een leven zonder Maaike, dat was geen leven. Weer kreeg ik de zwarte vlekken, weer kreeg ik dat slappe gevoel. Maar net toen ik weer weg wilde zakken, pakte Louis me vast. 'Somebody needs help, superman is here,' fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Een kleine borreling kwam omhoog uit mijn buik. Een kriebel van geluk, dat ik toch nog een leven had. Een leven met iemand die om mij geeft. Langzaam stond ik op, struikelde en lag weer op de grond. Lopen ging niet. Ik keek Louis met een zielige blik aan. Ik werd in een rolstoel geduwd en zo liepen we naar huis. Onderweg naar huis genoot ik van alles. De vogeltjes die floten, de zon die zo prachtig scheen, Louis die achter me aanliep en tenminste wel nog wat om me gaf. Het prachtige moment werd onderbroken toen mijn mobiel ging. In het display zag ik het nummer van Maaikes moeder staan. Meteen kwam weer die grote schok, en durfde ik niet op te pakken. Wat zou er met Maaike gebeurd zijn?