Hoe het begon.

Dat ene weekend zijn we op kamp geweest met alle brugklassen. Ik had besloten toch mee te gaan, met de intentie dat het misschien nog best leuk kon worden. Achteraf had ik gewenst dat ik niet meegegaan was, zo leuk was het helemaal niet. De heenweg was nog gezellig, 50 kilometer helemaal op de fiets. Ik vond het niet erg. Fietsen is een duursport en dit heeft me heel wat calorieen verbrandt. Niet dat ik er zo erg mee bezig was hoor, maar ik at gewoon niet graag teveel. Tegen de tijd dat we aankwamen in Heino op het kampterrein was het rond half 5 en kregen we een uur gelegenheid om onze koffers te dumpen en wat-we-allemaal-wilden-doen, om half 6 werden we bij het restaurant van het terrein verwacht. Mijn koffers had ik inderdaad op de kamer gedumpt, ik had wat gepraat met anderen, en was naar het restaurant gelopen waar we uiteraard veel te laat aankwamen, maar dat waren ze inmiddels van ons gewent. We liepen langs het buffet waar een rijk assortiment van pasta, salades, snacks en stamppots was uitgestalt. In tegenstelling tot alle anderen die friet aten, vulde ik mijn bord met wat sla, een half pistoletje en een beker cola light. Ik had verwacht dat ze dat wel goed zouden vinden - niets was minder waar. De volgende dag bij het ontbijt zat ik namelijk naast mijn mentor omdat ik er met een beschuitje jam en een halve appel vanaf dacht te komen - de andere helft had een vriendin van me. Ze had een boterham met kaas voor me gesmeerd die ik toch bijna helemaal op had gegeten.

Die middag hadden we een speurtocht, waardoor mijn groepje de lunch miste. We waren twee keer fout gelopen en waren 3 kwartier te laat terug. Ze boden ons aan de lunch in te halen terwijl zij vast naar het sportveld gingen voor een voetbaltoernooi tussen de verschillende klassen. Ik liep mee naar de lunchzaal, ben daar naar de WC gegaan en ben niet meer teruggekomen - ik was naar mijn huisje, sportkleren halen, en naar het veld. Ik mocht niet eten vond ik, mijn lunch zat al instand bij mijn ontbijt in. Zo had ik toch nog mijn normale ontbijt en had ik een boterham als lunch.

Zo ging het eigenlijk het hele kamp door; ik at weinig, moest eten, maakte dat weer goed voor mezelf en dat begon weer overnieuw. De hele tijd. Die volgende week zat ik nog bij de huisarts, in overleg met mijn mentor had mama een afspraak gemaakt. Toen mijn huisarts vertelde dat het dodelijk was, was ik onmiddelijk gestopt. Ik kon het nog - ik zat er nog helemaal niet diep in. Er werd optijd ingegrepen.

Ongeveer april tweede klas, vertelde mijn gymdocent me dat ik een 'mooi stevig lichaam' had. Dit is me toen totaal in het verkeerde keelgat geschoten - precies op dezelfde manier als in de brugklas begon ik weer met afvallen. Eerst geen tussendoortjes meer - alleen 3 maaltijden per dag. Geen ontbijtkoek meer bij het ontbijt, geen twee boterhammen maar 1, de 3 p-gerechten werden verboden voedsel, toetjes waren uit den boze en ik dronk alleen extreem magere dranken; koffie, thee, water en light dranken met minder dan 4 kcal per 100 ml. Als het even kon minder dan 1. De boterham in de pauze werd een stuk fruit en de boterhammen 's ochtends werden twee crackertjes; ik voelde me zo zwak maar toch zo geweldig. Ik had controle en mijn gewicht zakte als een gek. Vanaf toen is het doorgezet; Ik vecht alweer een half jaar iedere dag opnieuw met mijn eten. Mijn skinny's werden baggy, mijn vesten en shirts vielen tot over mijn kont maar stoppen kon ik niet; het gevoel van controle was als een drug voor me. Ik kon eindelijk iets goed en niemand mocht, nee niemand MAG, dit van me afpakken.