Chapter 40

“Goedemorgen,” hoorde ik mijn moeder haar stem. Ik deed mijn ogen open en zag haar in de deuropening staan.
“Goedemorgen… Waarom maak je me wakker? Hoe laat is het?”
“Ik wist niet of je moest trainen vandaag en hoe laat… Het is nu 11 uur.” Ik dacht even na en besefte dat ik ’s middags training had.
“Ik moet volgens mij om 2 uur trainen,” antwoordde ik.
“Je moet toch ook trainen geven?” vroeg mam.
“SHIT! Ja! Hoe kon ik dat vergeten… Dat kan ik nu helemaal niet meer doen! Waar is Jorn? Is Jorn thuis?” Ik zat gelijk rechtop in bed. Mam knikte en liep toen weg. Snel deed ik wat kleren aan en ging ik naar beneden.
“Jorn… Ik heb een probleem.” Jorn keek op en keek me vragend aan.
“Vertel.”
“Ik moet trainen geven maar nu ik bij ADO speel kan ik dat helemaal niet meer doen… Zou jij het misschien willen overnemen?” vroeg ik zo lief mogelijk.
“Dan train ik dus twee teams…” mompelde hij. Ik keek hem smekend aan. Alsof hij het zo druk had dat hij niet twee teams kon trainen.
“Oké,” zei hij toen.
“Bedankt Jorn!” riep ik blij en ik gaf hem een knuffel.
“Nou, vertel nu maar eens hoe je weekend was,” zei mam. Ik zuchtte en ging aan tafel zitten. Ik twijfelde of ik alles aan mam zou vertellen, op zich wilde ik het wel, maar ik had gewoon geen zin om dat alles te vertellen.
“Is er soms iets gebeurd?” vroeg ze toen, daar is ze moeder voor, die zien dat.
“Het was wel leuk, op één bepaald ding na. Hij heeft geweldige familie en ik heb me heel erg vermaakt…”
“Maar?” vroeg mam.
“Maar, op één of andere manier kwamen we Chris’ ex tegen en Chris was er niet bij weg te slaan. We kregen ruzie omdat hij had gelogen over haar en me niks wilde vertellen.”
“Och, meisje… En nu?” vroeg ze.
“Hij heeft het op zich goed gemaakt en heeft gisteren iets heel liefs gedaan, maar ik voel me er gewoon niet goed bij. Alles is anders geworden, ik weet niet of ik hem wel vertrouw nu,” zei ik zacht. Mam knikte en ging naast me zitten, ze aaide even over mijn haar.
“Ik weet hoe moeilijk dat allemaal kan zijn, misschien zijn jullie wel teveel bij elkaar geweest. Misschien moeten jullie even rusten van elkaar,” zei ze.
“Ik wilde zelf ook graag even alleen zijn, Chris zegt dat hij zich echt heel erg schuldig voelt en alles, maar ik het gewoon niet. Ik geloof hem wel, maar ik vertrouw hem niet gelijk weer.”
“Dat is logisch. Ik denk dat jullie het gewoon even moet laten rusten. Vanmiddag lekker trainen en waarom nodig je Emily niet uit?” stelde mam voor. Ik knikte, ik was blij met mijn moeder die me soms goede adviezen kon geven wanneer ik het gevoel had ik het echt nodig had.
“Bedankt mam,” zei ik en ik gaf haar een kus op haar wang.
“Daar ben ik voor,” glimlachte ze. Ik stond op om mijn trainingsspullen te pakken en vroeg me toen af hoe ik er zou komen. Vorige keer was Chris meegegaan… Ik besloot de trein maar te nemen.
“Je telefoon gaat,” zei mam vanuit de kamer. Snel liep ik terug en pakte ik het ding van de tafel. Emily belde.
”Hey Em!” zei ik vrolijk.
“Heeeeee hoe was het?” vroeg ze.
“Moet je heel veel vertellen,” zei ik.
“Dat klinkt niet goed.”
“Ik weet het niet…” antwoordde ik.
“Zal ik langskomen?” vroeg ze toen. Ik keek naar de klok.
“Ik moet zo trainen,” zei ik.
“Ik kan toch mee? Gaan we daarna even uit eten in Den Haag!” stelde ze enthousiast voor. Ik glimlachte, Emily was altijd zo enthousiast en spontaan.
“Ja, goed idee. Kom je dan zo bij mij?” vroeg ik.
“Gaan we met de trein?”
“Ja,” antwoordde ik.
“Anders spreken we bij het station af?”
“Is goed, ik app je zo de tijd wel. Tot straks!”
“Tot zo!”
Snel keek ik op de computer voor de treintijden, ik keek ook even op Facebook. Ik bekeek mijn eigen berichtjes en ging toen snel even naar Chris zijn profiel. Voor ik het wist zat ik op de Facebook van Bodil. Ik wist dat het fout was, maar ik wilde gewoon zien of ik iets van hun relatie kon lezen of vinden. Ik zuchtte, waarom deed ik dit? Snel klikte ik haar pagina weg. Juist op dat moment hoorde ik het geluidje van Facebook dat ik een chatbericht kreeg. Het was van Derk. Ik slikte en voelde mijn hart in mijn keel.
Hee, hoe is het nu? las ik.
Het was heel erg lief van hem dat hij aan me dacht, ik kon het wel waarderen, maar ik was bang dat ik hem hoop zou geven als ik hier in mee ging.
Het gaat wel, lief dat je er aan denkt. Hoe gaat het met jou?
Snel reageerde Derk.
Tuurlijk doe ik dat . Met mij gaat het goed. Wanneer moet je weer trainen?
Ineens vroeg ik me af of Chris wel wist dat ik vanmiddag moest trainen. Hij had er helemaal niets over gezegd of er naar gevraagd.
Straks heb ik mijn tweede training, om twee uur.
Ik keek naar de klok en zag dat het al 12 uur was en ik moest nog eten en mijn spullen pakken…
Leuk. Brengt Chris je?
Snel liep ik naar de keuken om een broodje te pakken en ook pakte ik snel mijn trainingskleren.
Nee… Emily gaat mee, we gaan in de trein.
Derk reageerde steeds erg snel, zodra ik wat gestuurd had was hij gelijk al aan het typen.
Als je wilt kan ik jullie ook wel brengen, ik ben wel benieuwd naar de training en dat scheelt je heel wat tijd…
Ik glimlachte, het was wel heel handig als hij ons kon brengen. Emily zou het vast ook niet erg vinden.
Als je dat wilt doen. Emily en ik gaan na de tijd wel uit eten, dus ik vrees dat je alleen terug moet.
Snel stuurde ik Emily een berichtje dat we met Derk meereden. Ze reageerde al snel met de vraag waarom Derk ons bracht. Ik besloot het haar later maar uit te leggen.
Dat is niet erg. Als ik over een half bij jou ben, ben je dan op tijd?
Ik rekende uit dat ik er dan om ongeveer kwart over 1 was, dat leek me wel een goede tijd.
Ja, is goed. Dan zal ik nu gaan, tot zo!
Oke, tot zo!
Ik sloot facebook af en vroeg me gelijk af of Derk wel wist waar ik woonde. Nou ja, daar zou ik snel genoeg achter komen. Snel gooide ik mijn spullen in mijn trainingstas en deed ik mijn haar en make-up een beetje. Toen ik klaar was met alles had ik nog een kwartier de tijd. Ik plofte op de bank en keek op mijn telefoon. Ergens had ik een berichtje van Chris verwacht, of in ieder geval gehoopt op een berichtje van Chris. Ik keek op whatsapp en zag dat hij net nog online was geweest. Waarom wenste hij me niet succes? Of had ik hem moeten vertellen dat ik vandaag mijn tweede training had? Ik wist het ook niet meer, ik moest stoppen overal dingen achter te zoeken. De deurbel ging en ik sprong op.
“Hé… is dat Derk Boerrigter?” vroeg Jorn verbaasd.
“Ja.” Ik liep naar de deur en deed hem open. Daar stond Derk, hij lachte breed en hij zag er goed uit.
“Hey,” zei hij terwijl hij naar me toeboog om me een knuffel te geven. Hij rook lekker. Ik glimlachte.
“Hoi, ik pak even snel mijn spullen hoor,” zei ik en ik liep snel naar binnen om mijn tas te pakken.
“Klaar,” zei ik vrolijk. Ik zei Jorn en mam gedag en liep toen met Derk naar buiten. Derk had ook al zo’n mooie auto, ze hadden blijkbaar geld teveel, die voetballers.
“Hoe wist jij eigenlijk waar ik woonde?” vroeg ik toen. Derk lachte en haalde zijn schouders op.
“Chris had ooit eens gezegd welke straat je woonde, toen ben ik maar op de gok deze oprit opgereden,” antwoordde hij.
“Knap van je,” zei ik lachend. We stapten in en ik stuurde Emily dat we nu richting haar reden.
“Je vindt het toch niet erg dat ik contact met je zoek?” vroeg Derk toen na een lange stilte. Ik keek naar hem en vroeg me af hoe ik dat erg kon vinden. Het was fijn dat iemand aan me dacht, vooral op zo’n moment dat je dat ook echt nodig hebt.
“Nee. Ik ben er eigenlijk wel blij mee, ik weet het allemaal nu gewoon even niet meer,” mompelde ik.
“Wat is er nou precies gebeurd dan? Als ik vragen mag…” Derk keek me vragend aan. Ik zuchtte en vertelde eerst over Raisa en toen over het hele weekend. Ook over wat Chris gisteravond voor me had gedaan.
“Misschien moet jij hem zelf wat sturen?” stelde Derk toen voor.
“Wat dan?” vroeg ik.
“Dat weet ik eigenlijk niet,” zei Derk en ik begon te lachen.
“Ik stuur vanavond wel wat,” besloot ik toen.
“Misschien wel een goed idee, ja. Waar woont Emily nou precies?” vroeg hij.
“Oh, hierheen en dan rechts. Nummer 14.” Derk deed wat ik zei en draaide de oprit op bij Emily. Ze kwam gelijk naar buiten en stapte in.
“Hee!” riep ze enthousiast. Derk en ik groetten terug.
“Heb je er zin in?” vroeg ze.
“Ja,” antwoordde ik vrolijk. De rest van de rit was het eigenlijk best gezellig en ik dacht zelfs even niet meer aan Chris. Juist op dat moment trilde mijn telefoon.
Hé! Hoe vond je de verrassing van gisteravond? X Nic
Hoewel Nic er niks aan kon doen, was hij een genie in dingen zeggen en vragen op verkeerde momenten.
Lief! Van Chris maar ook van jou dat je dat allemaal gedaan hebt!
Ik keek naar het scherm en wachtte tot Nic wat terug stuurde.
Mooi. Was Chris wel wat tevreden?
“Huh?” zei ik toen hardop.
“Wat?” vroegen Derk en Emily tegelijk. Ik kon me herinneren dat Nic Chris gisteravond nog een berichtje stuurde toen we daar zaten. Had Chris daar niet op gereageerd? Leek me niets voor Chris…
Volgens mij wel… Had hij niet gereageerd op je berichtje gisteravond?
“Wat is er nou?” vroeg Emily. Ik vertelde over het berichtje en wat Nicolai nu stuurde.
“Logisch toch, dat Chris vergeten is te reageren, juist goed dat hij niet reageerde toen jullie samen waren,” zei Emily. Ik haalde mijn schouders op.
“Ja, dat klopt. Maar het is niks voor Chris, maar je zal wel gelijk hebben.”
Ik weet dat ik soms wat onhandig ben, maar ik kon best bedenken dat gisteravond geen juist moment was om een berichtje te sturen…
“Nic had niks gestuurd,” zei ik toen zacht.
“Zegt hij dat?” vroeg Derk toen. Ik las voor wat Nicolai had gestuurd.
Dus jij stuurde hem gisteravond niks? vroeg ik nog maar voor de zekerheid. Ik merkte dat mijn ogen nat werden, ik wilde niet huilen, ik wilde niet denken dat Chris loog… Maar alles wees erop.
Nee… Wat dan?